Peygamberimiz (sav), eþleri arasýnda en çok, sonralarý Hz. Aiþe(ra)’nýn kýskançlýðý karþýsýnda, “Cenab-ý Hakk benim kalbime onun muhabbetini vermiþtir!” cevabýný verdiði Hz. Hatice(ra)’yý sever. Allah Resulü 25 yýl yalnýzca Hz. Hatice(ra) ile mutlu bir hayat yaþar, çok yaygýn bir adet olduðu halde onun üzerine ikinci bir kadýnla evlenmez. Sevgili eþinin ölümünden sonra da onu hiçbir zaman unutmaz. En ufak bir hatýra, onu sevgi ve rahmetle anmasýna vesile olur.

Hz. Hatice(ra), insanlara yakýn, soðuk durmayan, ötekileþtirmeyen, ayýrým yapmayan, köle vasýflý insanlarý kendi özel misafirleri gibi aðýrlayan annemiz. Peygamberimiz (sav)’in ilk vahiy halinde duygusal davranmayýp, onun halini çözmeye çalýþan kutlu kadýn. Onun vahiy anýndaki heyecanýna ortak olur, ayný zamanda onu rahatlatacak sözler söyler. Resûlullah’ýn yükünü hafifletir, hoþlanmayýp karþý çýkýlacak bir þey dilinden dökülmez.

Resûlûllah (sav)’i her görüþünde ilk kez görüyormuþ gibi heyecanlanýr, "Can Güneþim” gibi güzel sözlerle karþýlar. Onun hissettiklerini hisseder, onu tutkuyla sever, þefkatle korur ve onunla ayný mekâný ve yalnýzca onu yaþar. Kuþkusuz onun güzellikleri, Peygamber Efendimiz (sav)’de de ayný incelik, fedakârlýk ve vefa ile karþýlýk bulur.

Bir gün kýskançlýkla, "ölen bir kadýný böylesine hatýrlamanýn ne mânâsý var, Allah sana daha hayýrlý zevceler verdi" diyen Hz. Aiþe(ra)’ya, Resûlullah(sav) þöyle cevap verir: "Hayýr, gerçek senin dediðin gibi deðildir; kimse bana inanmadýðý zaman bana inanan o idi, herkes Allah’a ortak koþarken o Müslümanlýðý kabul etmiþti, benim hiçbir yardýmcým yok iken o bana yardým ediyordu!"

Hatice(ra), Resûlullah(sav)’in ayetin geliþi anýndaki heyecanýna ortak olur, tekbir getirdiðinde O’nunla tekbir getirir, sevindiðinde O’nunla sevinir, üzüldüðünde O’nunla üzülür. Ancak bir farkla ki Hatice(ra) içi coþkun bir nehir gibi akarken, huzur veren bir dinginlikle, adeta emerek O’nun üzüntüsünü gidermeye çalýþýr. Hatice’nin bu özelliðini þu sözlerle dile getirir Peygamberimiz(sav):

“Onun gönlünde hiç kimsede olmayan bir özellik vardý. Ýnsanýn gönlündeki hüznü bir vakum gibi çeker alýrdý” der ve Hatice’sinin, "kendi âleminin hanýmlarýnýn efendisi" olduðunu söyler.

"Kureyþ’li hiçbir kadýn benim tattýðým nimetleri tatmadý. Belki þu dünyada hiçbir kadýn benim elde ettiðim þerefe ermedi; dünyada Muhammed Mustafa (asm)’ýn zevcesi olmam þeref olarak yetip arttýðý gibi ahirette de mü’minlerin annesi olmam en büyük nimettir benim için" der kutlu annemiz.

Hatice(ra); "ben inanýrým, kimseler inanmasa da ben inanýrým" diyen imanlý annemiz.

Azimli, sabýrlý, teslimiyetli, güçlü annemiz...

Her iþinde Allah rýzasýný gözeten annemiz...

Malýnýn mülkünün emanet olduðunun bilincinde, “ben seni tanýmadan önce belki bunca malýn bir anlamý vardý, ama seni ve Ýslam’ý tanýdýktan sonra dünya sadece hizmet için vardýr, þimdi bu parayý ve anahtarlarý al ve Ýslam davasý için harca” diyerek servetle imtihanýný baþarýyla veren annemiz...

Daha Kur’an’ý tanýmadan kulluk þuuru ve kararlýlýðý ile Kur’an ahlakýný yaþayan kadýn...

Güzel bir ahlâk üzere olan Allah’ýn Sevgilisinin, güzel bir ahlâk üzere olan sevgilisi...

Hatice(ra); Muhammed’in Hatice’si...


Fuat Türker