"Biz Allah’a ait (kullar)ýz ve þüphesiz O’na dönücüleriz." (Bakara Suresi, 156)

Allah’ýn kesin varlýðýna iliþkin, göklerde, yerde ve ikisi arasýndaki sayýsýz delil, görebilenler için apaçýk gözler önündedir. Ýnsan, Allah’ýn Zatýný göremez kuþkusuz. Ancak vicdanýný kullanarak çevresindeki yaratýlýþ örnekleri vesilesiyle Allah’ýn gücünü ve yüceliðini kavrayabilir.

Ýman eden insan, Allah’ýn varlýðýnýn ve gücünün bilincinde olduðundan, ne amaçla yaratýldýðýný ve Rabb’inin kendisinden neler istediðini bilir. Bu nedenle de dünya hayatýndaki hedefi, Allah’ýn razý olduðu bir insan olmaktýr; her durum ve koþulda çabasý bu yöndedir. Bunun için ciddi bir þekilde gayret eder. Böylece inkar içindeki kiþi için kesin bir yýkým olan ölümün sýrrý da önünde açýlýr. Ölüm asla yok oluþ deðil, gerçek hayata geçiþ aþamasýdýr.

Hayatýn da ölümü de Yaratýcýsý, Alemlerin Rabbi olan Allah’týr. Ölüm, tesadüflerle ya da kazaen meydana gelen bir olay deðildir. Kaderde zamaný, yeri ve þekli belirlenmiþ olan ölüm, Allah’ýn özel olarak yarattýðý bir olaydýr.

Ölüm gerçeðinin bilincindeki insan, hayatýnýn temelini ‘göçecek bir yarýn kenarýna’ inþa etmez. Mal-mülk, makam, kariyer, saygýnlýk ve fiziki güzelliðin geçici olduðunu ve dünya hayatýnda sahip olunan hiçbir metaýn kendisini kurtuluþa götürmeyeceðini bilir. Bunlar yalnýzca, imtihan amacýyla yaratýlmýþ olan dünya hayatýndaki kýsa süreli ‘sebep’lerdir.

Dünya hayatýnda kurulmuþ sistemin anahtarý ise Allah’ýn hoþnutluðudur. Kurtuluþ bulanlar, “Allah, rýzasýna uyanlarý bununla Kuran’la kurtuluþ yollarýna ulaþtýrýr ve onlarý Kendi izniyle karanlýklardan nura çýkarýr. Onlarý dosdoðru yola yöneltip-iletir. (Maide Suresi, 16) ayeti gereði Rabb’lerinin rýzasýný gözetenlerdir.

Ýnsan dünyaya Rabb’ini aþkla sevmek, O’na kopmaz, sarsýlmaz bir baðla baðlanmak için gelir. Allah’ýn rýzasýný yaþamaya, Allah’a kul olmaya, kendini O’na adamaya gelir.

Allah aþkýný ve Allah korkusunu içi titreyerek hisseden samimi mümin, gönülden Allah’a teslim olduðunda þeytanýn kontrolünden tamamen çýkar; artýk onu Rabbi yönetir. Tam teslim olmak, sürekli derinliði, mutluluðu, dünyanýn ve ahiretin tüm güzelliklerini yaþamaktýr.

Ýnsan, nefsinin bencil tutkularýnýn ardýna takýldýðý oranda þeytana yakýn, Allah’tan ise o denli uzaktýr. Allah kuluna þahdamarýndan yakýnken, insanýn O’ndan uzak yaþamasý ne büyük yanýlgýdýr. O insan kendisine zulmeder, kendi elleriyle kendisini cezalandýrýr, mahveder.

Ya ölüm? Ahirete geçiþ kapýsý ölüm? Onun için ölüm, kesin bir yýkým ve felaketin baþlangýcýdýr. Hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþayarak Allah’ý unutanýn, ölüm geldiðinde hissedeceði piþmanlýk bir þey ifade etmeyecektir. “… Sonunda, onlardan birine ölüm geldiði zaman, der ki: "Rabbim, beni geri çevirin. Ki, geride býraktýðým (dünya)da salih amellerde bulunayým." Asla, gerçekten bu, yalnýzca bir sözdür, bunu da kendisi söylemektedir…” (Müminun Suresi, 99-100)

Dirimi ve ölümü Rabb’ine ait iken, kendisini O’na adamayan her insan -Allah’ýn dilemesiyle- bu telafisi imkansýz piþmanlýðý yaþayacaktýr.

Þimdi kendimizi Allah’a ve O’nun hoþnutluðuna vakfetme zamaný. Annesinin, "Rabbim, karnýmda olaný, ’her türlü baðýmlýlýktan özgürlüðe kavuþturulmuþ olarak’ Sana adadým, benden kabul et. Þüphesiz iþiten bilen Sensin Sen…" (Ali Ýmran Suresi, 35) diyerek Allah’a adadýðý Hz. Meryem gibi Allah’a adanmalý. Hayat gerçekten çok kýsa ve bu hayattan sonra sonsuz bir gerçek hayat var. Buna kesin bilgiyle inanmak çok önemli. Çünkü inanmayan insan da hayatýn kýsa olduðunu bilir. Ancak hayatýn kýsalýðý insaný dünyaya deðil Allah’a ve sonsuz ahirete yöneltmeli.

Kendisini Allah’a vakfeden müminleri diðerlerinden ayýran en önemli özellik, bu gerçeðin þuurunda olmalarýdýr. Onlar, "katýksýzca (ahireti asýl) yurdu düþünüp-anan ihlas sahipleri"dirler. (Sad Suresi, 46)


Fuat Türker