Ankebut Suresi, 54. ayette Kur’an’ýn muhteþem ifadelerinden biri daha önümüzde açýlýyor. Buyuruyor Allah; "Azap konusunda senden acele (davranmaný) istiyorlar. Oysa cehennem, o inkar edenleri gerçekten kuþatýp-durmaktadýr."

Ahiretin gerçekliðine iman etmeyen inkarcýlar, kendilerince hafife aldýklarý azabý acele istiyorlar ancak zaten fýtratlarýna aykýrý yaþayarak dünyada iken cehennemi yaþýyorlar. Allah öðüt almalarý için onlara ahiretten önce dünyada da azaptan az da olsa tattýrýyor. Cehennem onlarý her yandan kuþatýyor ancak onlar yaþadýklarý sýkýntýyý, süreç içinde belli sebeplere baðladýklarý için bu hatýrlatmadan gaflette yaþýyorlar.

Dünyada sonsuzluðu istedikleri ve azap ile kendilerince alay ettikleri halde, dünya onlara sürekli geçiciliðini hatýrlatýyor, özlemini duyduklarý sonsuzluðu çirkin hale getiriyor. Dünya hayatýndan zaman zaman aldýklarý haz onlarý tatmin etmiyor, acýlaþýyor, azaba dönüþüyor.

Yeryüzünde gezip dolaþýyor, yiyip içiyor, eðleniyor ama ne yaparlarsa yapsýnlar mutlu olamýyorlar. “Çok mutluyum” dedikleri anda bile anlýk mutluluk yaþýyorlar. Týpký dünya hayatý gibi geçici, sonlu mutluluklar. Hiçbir þeyden tatmin olamýyorlar; çünkü kalplerinin nasýl mutmain olacaðýndan gafletteler.

"Artýk hiçbir þeyden zevk alamýyorum" dediklerinde ise "hayatýnýzda bir deðiþiklik yapýn", "monoton yaþamayýn, hayatýnýza renk katýn", "tatile çýkýn" vs gibi tavsiyeler alýyorlar, kimini uyguluyorlar ama hayatlarýnda yine olumlu anlamda önemli bir deðiþiklik olmuyor.

Bediüzzaman, dünya hayatýnýn anlýk zevklerini zehirli bala benzetir; bal tatlýdýr ancak bir süre sonra zehir etkisini gösterir ve insaný ýzdýraba boðar. Dünya hayatýnda azgýnlaþarak, nefsini doyurmaya çalýþanlar, asla huzurlu bir ruh haline sahip olamazlar.

Geçici lezzetlere, çabuk tükenen dünyalýklara aldanmamalý. Ýnsan dünya arzularýndan birine baðlý kaldýðý ve geçici lezzetlerden birinin peþine takýlýp gittiði sürece ahireti sevemez. Mal yýðýp-biriktirme hýrsý olan insan, her zaman sýkýntý ve üzüntü içinde olur. Dünya malýna duyduðu sevgi, Allah ile arasýndaki perdedir çünkü. Allah’tan uzak yaþayan insan, inkârýn karanlýðýnda boðulur, güzellikleri göremez.

Allah rýzasýný gözeten insan ise en sade hayatý yaþýyor da olsa, o en lezzetli hayattýr. Hep doðruyu iþaret eden vicdanýný dinleyen kiþi, cennete layýk bir insan olmak için ruhunu besler, kendisini eðitir ve cennetteki hayatýna hazýrlar. Kur’an güzel davranýþlarda bulunan insanlarý umut ettikleri güzellikle müjdeler:

Kim inkar ederse, artýk onun inkarý kendi aleyhinedir; kim salih bir amelde bulunursa, artýk onlar kendi lehlerine olarak (cennetteki yerlerini) döþeyip hazýrlamaktadýrlar. (Rum Suresi, 44)

Birbirinden kesin çizgilerle ayrýlan farklý hayatlar. Ýmanýn nuru yerine inkârýn karanlýðýna teslim olan insaný henüz dünyada azap sarýp kuþatmýþtýr bile. Hýrsla dünya hayatýna yönelen insanýn göz önünde bulundurmasý gereken en önemli gerçek þudur; Allah’a iman etmediði sürece dünyada her neye sahip olursa olsun, huzuru deðil adeta cehennem azabýný yaþayacaktýr… Ancak insan gecekonduda hatta topraðýn altýnda yaþýyor bile olsa, iman ve Kur’an’la yaþýyorsa bulunduðu yer cennete döner.

Allah, iman edenlerin Velisi (dostu ve destekçisi)dir. Onlarý karanlýklardan nura çýkarýr; inkar edenlerin velileri ise taðut’tur. Onlarý nurdan karanlýklara çýkarýrlar. Ýþte onlar, ateþin halkýdýrlar, onda süresiz kalacaklardýr. (Bakara Suresi, 257)