Sahnede bir kukla... Yanaklarý kýrmýzý, gözleri boyalý, dudaklarýnda sahte bir tebessüm. Karþýsýnda her þeye aç seyirciler... Bir ellerinde dikenli gül, bir ellerinde çürümüþ duygularý... Ve açýldý perde 1978’ de. Sahnenin giriþinde kör hayat zebanileri biletleri çoktan satmýþtý bile. Týklým týklýmdý hayat. Ve tek kiþilikti sahne.

Ýpler oynamaya baþladý ilk aðlama sesiyle. Kimi parmaklarýnda, kimi dilinde... Elini uzattýðý anda, ipi tutup çekti “yaþam” denen usta. Ve alkýþ koptu... Ýlk oyunuydu bu kuklanýn ve ilk kez anladý ki, elleri kendi elleri deðildi. Sandý ki perde kapanacak ve bitecek bu alçak oyun. Ama bir sonraki biletler çoktan tükenmiþti bile. Ve hayatýný hep biletlere bölmüþlerdi. O oynayacak ve seyirci alkýþlayacaktý .

Kukla üzülmemeyi öðrenmeliydi. Kukla alkýþlanma hevesiyle dolmalýydý. Ama “yaþam usta” býrakmýyordu ki her yanýna baðlý ipleri. Þarkýlar söyleyip ve yüzünü hiç boyamadan dans etmek istiyordu kukla. Sahneden inip; camýn arkasýnda kalan sonsuzluða gitmek istiyordu. Ýstiyordu... istiyordu... Kukla anladý ki istemek yok hayatta. Ýpleri istemiþ miydi ki sanki.

Ve hazýrdý ikinci sahneye. “yaþam usta” ona iplerle nasýl dans edeceðini öðretmiþti artýk. O kaldýracaktý ipi ve kukla oynayacaktý. Yine de dans etmeliydi kukla. Belki hiç kimsenin duymadýðý þarkýlar söylemeliydi... Ýçinde özgür kuþlar olan þarkýlar... Sahnesi olmayan hayatlar... Tekrar açýldý perdeler... Yeni perde yeni umuttu kukla için. Tebessümünü yeniledi. “yaþam usta” nýn boyadýðý yanaklarýný elleriyle hafifçe temizledi. Koltuklara baktý... Yüzler farklýydý. Ama ellerde ki yine ayný. Olsun... Þarký söyleyip dans edecekti ya... Hiç görmediði kelebeklerin kanatlarýndaki sihri anlatacaktý ya... yeterdi... Öyle sanmýþtý... “yaþam usta” iplerini oynatmýyordu iþte. Dans yoktu, þarký yoktu. “yaþam usta” ne isterse o vardý. Seyircilere baktý... Gözleri doldu... Ama herkes gülmekteydi. Onlarý þarkýlar deðil, “yaþam usta” mutlu etmekteydi.

Ne iþi vardý onun bu sahnede. Bu perdelerde neyin nesiydi. Kolunu azýcýk oynatsa koparacaktý ipleri, ama nafile... 1978’ de mahkumdu kukla olmaya. Eðlenmeden eðlendirmeye... Almadan vermeye...

“yaþam usta” ya baðýmlýydý. Aðlamak istiyordu ama akan yaþlarýný silmek için “yaþam usta” ya ihtiyacý vardý. Kuklalýðýna lanet etmek istiyordu ama kendi sesini bile duyamaz olmuþtu. Alkýþlanmak, sonra yuhalanmak, sonra tekrar alkýþlanmak kaderi olmuþtu. Ve bu sahne tek kiþilikti. Ve tüm sahnelere uzaktý. Þarkýlar söyleyeceði sahnede sadece bir esirdi. Sahnede þarký söylemek yüreksizlerin iþiydi. Çünkü ancak onlar koparabilmiþlerdi iplerini. Onlar becermiþti TEK olmayý. Ve kukla anladý ki; “yaþam usta” yok... “yaþam usta” sandýklarý aslýnda hep kendi yazdýðý senaryonun baþ kahramanlarý. Onlarý kahraman yapan da kendi. Ýplerini baðlayan kendi. Perdeleri açan ve kapatan kendi. Kendini kukla yapan KUKLA...

Ben bu sahneyi hiç istemedim inan... Ben savaþmayý hiç istemedim. Ben þarkýlar söyleyerek geçecek sanmýþtým zaman ama asla dudaklarýma deðmedi kelebekler. Farklý olduðumu söyledim en yukarýlara ama almadý beni yanýna. Ben hiç görmediðim ýþýltýlara aþýk oldum hep. Hiç yaþanmamýþlarýn hayalini kurdum. Hiç görülmemiþ rüyalarý görmek istedim. Ben bu sahneyi hiç istemedim...

Þimdi sahnede yalnýz kalmak bile yetmiyor. Perdeler indiði andaki karanlýklarda, içimdeki gümbürtülerin sesiyle uyuyamýyorum.

Zavallý kukla... Zavallý þarkýlar... Ya biri yaksýn artýk bu sahneyi ya da insin perdeler son kez...