Hiç beklemediðim bir anda kapýmý çalmýþtý aþk.
Sonunun mutluluða baðlanmayacaðýný,
ezgisinden anlamýþtým aslýnda.

Evet zorla olmazdý sevgi.
Ama ben biliyorum,
onun tek amacý
ömrüme ortak olmaktý.

O gecede gözlerimde anlam bulmaya gelmiþti zaten.
Hayatýmý mahvetmek gibi bir kastý neden olsun ki?

Peki o, hiç mi mutlu olmamýþtý?

Ya da neydi ki mutlu olmak?
Allah aþkýna biri bana tarif etsin.

Bu kadar mý zor bir insanýn o duyguyu
iliklerine kadar yaþamasý.

Hayýr hayýr !
Belki de avucumuzun içindeki kelebekte saklýdýr da,
biz görmek istemiyoruzdur.

Ama dün gece yakasýndan tuttum o yaramazý,
þöyle bir silkedim omzundan.

Ve annemin sol yanaðýnda öptüm onu.
Babamýn benimle gurur duyuþunda,
sevgilimin benden nefret etmesinde
tattým o duyguyu.

Peki, hiç þöyle düþündünüz mü?

Onunla birlikteyken yudumladýðýnýz da
içinizi ýsýtan o sýcak çay,
yalnýz içildiðinde nasýl da ciðerini kavurur insanýn.

Zamanýn su gibi akýp geçtiði geceler
gün gelir mýh gibi karþýnda durur,
nefes bile alamazsýn.

Ýþte bu duygudan nefret ediyorum,
sevgililerimin beni býraktýktan sonra
soluðu hemen baþka kollarda almasýndan da.

Yazmak için saatlerce düþündüðüm o saatlerden...

Ve en kötüsü de ne biliyor musunuz?

o'nun benden bu kadar nefret etmesine karþýlýk
hala deli gibi ona aþýk kaldýðým için

''kendimden nefret ediyorum''.

Þimdi beni dinleyin !

buraya öyle bir cümle yazarým ki,
beyniniz sizde kalýr,
aklýnýz bende.

sizde kabul edin artýk bunu,

gidiþi beþ para etmezdi.
En fazla iki þiir, bir kuru söz.

çünkü o sadece kalemimin ucunda kývranmaya layýk.

Belina ÖZBEK