Deniz süt liman...Yakýn ve uzak... Bulutlar ince ve hassas. Saat sabahýn 6.30' u. Susmuþ tabiat. Kuþlar var sadece. Sesleri ayyuka çýkýyor bu sessizlikte... Baþýmda inceden bir aðrý; bekliyorum ahirdeki duvar dibinde. Etrafta üçlü beþli, bazen daha kalabalýk gruplar var. Þapkasýný iyice önüne eðmiþ uykularda bir baþkasý. Ýkaz amaçlý olmayan ve sürekli bir öksürük boðuyor kuþlarýn sesini... Kuþlar ürkek... Sigara tellendirmis yanýmdaki. Dumanýný üflüyor üstüme: kokusu bile beyin bulandýrýyor. Bekliyoruz... Neyi neden beklediðimizi bilmeden. Laflýyoruz sabah serserliðinde rüyalardaki hayatlardan. "Annemleri gördüm; yemek yiyorduk beraber." diyor biri. Diðeri "Ben de üniversiteden birkaç arkadaþýmý gördüm; geziyorduk öyle boþ boþ. Bana þuanda ne yaptýðý sordular, 'askerdeyim' dedim, meðer onlarda askerdeymiþ, birbirimize çarþýda rastlamýþýz..." diyor diðeri. Gülüþüyoruz. Ben anlatmýyorum gördüðüm rüyayý. Eski sevgilimden bahsetmeyi pek sevmiyorum çünkü. Uzun bir sýra var yemekhanenin önünde. Adým adým ilerliyoruz. Sayýlý günlerin birbirine en uzak durduðu yer herhalde burasý. Elde karavana, ayakta taze boyalý postallar, yürekte sevilenlerin hasreti... Çatal býçak þakýrtýsýna karýþýyor bu sabah da zamanýn aðýr aðýr ilerleyen ayak sesleri...

y.ç.