Eþim yeni mutfak bezleri satýn almýþtý. Her bezin farklý bir kullaným alaný vardý; cam için ayrý, bardaklar için ayrý, tencere için ayrý, fayanslar için ayrý, lavoba için ayrý.

Tostun kokusuna geldi annem. ‘’Hele bir peynirli tostta benim için atýn makineye’’ dedikten sonra sofraya baðdaþ kurup oturdu.
Dayanamadý, kalktý yerinden, tostunu kendisi yaptý. Akan peynir tost makinesini kirletmiþti. Mutfak bankosundan rast gele eline geçirdiði bir bezle, makineyi bir güzel temizledi. Simsiyah olan bezi bankonun üzerine attý.

Peynirli tostunu afiyetle yerken, eþim birden bankonun üzerindeki bezi gördü; hiddetlendi, baðýrmaya baþladý: ‘’Sen biliyor musun ben o beze kaç para verdim?’’ Ardýndan baþladý bezler hakkýnda nutuk çekmeye…

Annem tostunu yemeðe devam ediyordu. Konuþmuyordu. Sonunda dayanamadý:
“Anam anam” dedi. “Tüm çocuklarým benim için nasýl birse, bezler de benim için aynýdýr… Sýnýflandýrma yapamam!”