> Aðustosta Ilýk Ölüm
>
> Ve bir aðustos akþamýydý
>
> Tozlarýn içinde sayýsýz aðlayýþlarda saklýydý gözyaþlarým
> Annem benden kayýp, ben anneme hasret
> hiç o kadar korkmadým ben yaþamdan
>
> Ve kentimin delikanlýlarý yürüyordu karanlýkta.
> Dedeler kucaðýnda yýkýk kentin
> Düþmüþ hastanelerine koþuyorlar.
> Ben kendimden geçmiþim sonsuzluktan öte
> Aðlama diyeceðim yüreðime ki yüreðim uzakta benden
> Ben bedenimden korkak.
>
> Yalan deðil üþüyordum ama
> Üþümek bile aklýma gelmiyordu
> Sadece nerde olduðumu anlamaya çalýþýrken
> Ellerimden tuttu hiç tanýmadýðým bir güç
> O çekti ben çýkamadým
> O çekti ben tutamadým ellerini.
>
> Ve kentimin þirin kýzlarý aðlýyordu
> Saçlarýna kadar gelip ýslatýyordu göz yaþlarý tenlerini
> Ne yana gitseler toz karanlýk ve siren çalýyordu
> Ýmdat sirenleri
> ve annem düþüyordu içime
>
> ve bir aðustos akþamýydý.
>
> Uyumak istemediðim ilk akþamdý o akþam
> En iyi arkadaþlarýmla beraber gezmek vardý
> kentimin sokaklarýnda
> Hiç o kadar özlememiþtim düþmanýmý bile
> Korkularým ilk kez beni buluyordu o akþam
>
> Nehrimde dalgalar yükseliyordu kentime vurup
> Ölmek istedim bir daha görmemek için
> O an zaten yaþamýyordum
>
> Saat kaçtý? Hangi zamandaydým?
> Zaman neredeydi o an bilmiyorum.
> Bildiðim tek þey, uzaktý herþey
> Ve abim aðlýyordu kaldýrýmlarda
> korkmuþtu bes belli.
> Sarýlmak istedim..
> Ben sarýldým o bende deðildi
> Sonra gezmek istedim abimin beyninde
> Ben geldim dedim..
> Sen dedi... Sustu.
>
> Ve sabah olmaya yakýndý.
> Hala toz atýyordu yollar
> Ve hala aðlýyordum
> Ýçim içimden kopuyordu bedenim.
>
> bilmiyorum ben pek yalan söylemem
> Benim kentimin gencide söylemez
> En büyük yalanýmýz gerçektir bizim
> Ama korkmuýþtum..
> ve korkmuþtuk.
>
> bir þey eksikti anlatýlmayan
> Ama eksik olan birþey vardý
> ve karþýmýzda duruyordu ama görünmüyordu.
> Ölümle öldüm... Öldük..
> ölüm bile beðenmedi bizi.
> Sýrf daha çok susalým diye
> Döndü ölüm benden, bizden.
>
> Söylüyorum dayanamadým.
> Sakaryaydý benim kentim.
> Havasý nemli, soðuðu buz kutusu gibiydi.
> Ta ki toz bulutu olana kadar.
>
> Herkez birþey söyledi
> Ben biz bizler dinledik
> Susmalýktýk,
> Çünkü hala inanmýyorduk gözlerimize.
>
> Zamansýzca aklýmýza gelen yýkýntýlara hala aðlýyordum
> 1 sene geçti hala aðlýyoruz ve uzun yýllarda aðlayacaðýz
> Ben ölmek ve yaþamak arasýndan çýkmýþken
> Bazýlarý ölümle yaþamý hayal bile edemiyordu.
>
> Ve annem, annelerimiz kardeþlerimiz akýyordu topraðýmda
> Git dediler, gidemedim.
> Kal dediler ölmüþ ruhumla kaldým.
> Þimdi bana sorsalar gidermisin deseler? yine de gitmem
> Ben burada doðdum. Burada öleceðim..
> Yeminim var anneme, kardeþime ve kendime..
>
> Ve bir aðustos akþamýydý.
> Aðustos öyle bir aðustos olmamýþtý bir daha
> Ki olmasýnda istemem ben öyle aðustos bir daha
> Þimdi eksik yaþýyorum hayatý
>
> Sen beni dinleyen. Anladým diyen insan
> Söyle bana ne anlayabilirsin ki sen?
> Gel bir bak kapalý gözlerinle
> Sakaryanýn içinde sallanmayý dene
> Bakalým o zaman ne yapacaksýn... ki
> Sen sadece düþüneceksin.
> Ama eminim ki annelerimin kardeþlerimin sesiyle açacaksýn gözlerini
> Ben sana ne kadar anlatsam bile sen anlayamazsýn.
>
> Bana hatýra kalan birþey var.
> Deprem, yýkýk ken deðil ve ölüm de deðil sadece
> Aðustosun ýlýk yorgun akþamý var
> Ve hep o kalacak.
>
> Bu benim kentimin sevgi dolu insanlarýna yazýlmýþtýr.
> Ve bu insanlar hayattaki herþeyi hak ediyorlar benim yüreðimde.
> Sakarya, sakarya olarak kalýr
> Yaþam senin bilmediði sevgiyle sürer
> Sen baktýðýnda belli etmez insana acýyý
> Buranýn sevgisi baþka sevgilere benzeme
> Sen anlayamazsýn ülkemin yarýsý.
>
> VE BÝR AÐUSTOS AKÞAMIYDI...
>