Kimbilir kaç yýl olmuþtu Sarayburnu’na gelmeyeli. Gece yarýsýný çoktan geçmiþti. Kumkapý’nýn loþ ýþýklý ve köhne bir barýnda demlenip, yalpalayarak buraya kadar yürümüþtü. Ayýn parlaklýðý muhteþem ve çarþaf gibi denizin üzerinde ki yansýmasý daha da bir güzel görünüyordu. Kaldýrýmdan sahil kenarýna geçip deniz kenarýnda ki bir kayanýn üzerine oturdu. Sigarasýný yakýp karþý kýyýlara takýldý gözleri. Denizin ortasýnda demirlemiþ gemileri gördü. Iþýl ýþýldý hepsi. Kimbilir hangi limandan kalkýp burada mola almýþlardý. Þimdi onlardan birinde olmak vardý. Sabahýn ilk ýþýklarý ile hareket edip bilmediði diyarlara doðru yol almak ne güzel olurdu. Zaten artýk kimse onu arayýp sormayacaktý, gittiðini bile kimse bilmeyecekti.
Gitmek çok kolaydý. Ama hayalleri de onunla beraber geldiði sürece ne kadar kaçabilirdi ki? Oysa düne kadar her þey ne kadar iyi, hayat ne kadar güzeldi. Yýllar önce anne babasýný kaybetmiþ ama iki sene önce, onun için ,dünyalar güzeli biriyle evlenmiþti. Çocuklarý yoktu ama çok mutluydular. Fakat bu mutluluklarý kýsa sürüp dün bir kaza sonucu biricik eþini trafik canavarýna kurban vermiþti. Yapayalnýzdý artýk.
Ýkindi namazýný takiben cenazeyi kaldýrdýktan sonra kendini yollara vermiþ ve Kumkapý’da bulmuþtu. Saatlerce içmiþ ve þimdi de buradaydý iþte. Gitmekle kalmak arasýnda bocalamaya baþlamýþtý.
Birden ayaða kalktý. En sevdiði eþi yanýnda yoksa neye yarardý ki burada onsuz yaþamak? Kayalýklardan aþaðý indi buz gibi sular ayaðýna deðdiðinde biraz irkildi ama niyeti belliydi ve geri dönüþü yoktu artýk. Son bir kez geri dönüp baktý ve kendini boðazýn karanlýk sularýna býraktý…