Hata yapan kimi insan, yaþadýðý suçluluk psikolojisi sebebiyle, " ben asla iflah olmam" der, kendini asla düzelemeyeceðine inandýrýr. Dahasý tevbe de etse Allah’ýn onu baðýþlamayacaðýný düþünür.

Oysa Allah Rahman’dýr, Rahim’dir, Erhamurrahimin’dir; tevbeleri kabul eden, sonsuz baðýþ sahibidir, merhamet edenlerin en merhametlisidir. Bu sözleri telkin ederek insaný din ahlakýný yaþamaktan alýkoyan, gerçekte þeytandýr. Þeytan, Allah’ýn merhametini unutturduðu kiþiye "sen düzelemezsin, bunu kabullen artýk" gibi telkinler vererek, onu kendi bataklýðýna çekmeye çalýþýr. Kiþi zaten hatasý yüzünden Allah’a karþý utanç duymaktadýr ve piþmanlýk içerisindedir.

Ancak þeytan ne kadar çaba gösterse de zorlayýcý gücü yoktur. Ayrýca kiþinin hata yapmasý, artýk doðru yolu bulamayacaðý anlamýna gelmez. En büyük hatayý da yapsa, her insan gönülden Rabb’ine yönelebilir. Allah, samimiyetle baðýþlanma dileyen, kesin bir tevbeyle tevbe eden ve o hataya yeniden dönmemekte kararlý olan kullarýný baðýþlayacaðýný haber verir:

"Ancak kim iþlediði zulümden sonra tevbe eder ve (davranýþlarýný) düzeltirse, þüphesiz Allah onun tevbesini kabul eder. Muhakkak Allah, baðýþlayandýr, esirgeyendir." (Maide Suresi, 39)

Ýman sahibi insan kuþkusuz hata ve günahtan, Allah’ýn sýnýrlarýna yaklaþmaktan titizlikle sakýnýr. Ancak hatasýz insan yoktur; imtihan gereði her insan hata yapabilecek acizlikle yaratýlmýþtýr. Hata yaptýðýnda hemen piþmanlýk duyup, Allah’a yönelmesi samimi inanan insanýn güzel bir ahlak özelliðidir. Mümin, hatasýndan ders çýkarýr, öðüt alýr ve tekrarlamamak için çaba gösterir. Böylece Allah’ýn Gaffar (merhametlilerin en merhametlisi), Halim, (kullarýna karþý çok yumuþak olan) ve Tevvab (baðýþlayan ve esirgeyen, tevbeleri kabul edip günahlarý iyiliklere çeviren) isimleri, üzerinde tecelli eder. Rabb’ine ne denli yakýn olursa tecellileri o denli artar.

Allah rahmeti Kendi üzerine yazmýþtýr; "... kim bir cehalet sonucu bir kötülük iþler sonra tevbe eder ve (kendini) ýslah ederse þüphesiz, O, baðýþlayandýr, esirgeyendir." (Enam Suresi, 54)

Allah, iþledikleri günahýn boyutlarý ne denli büyük olursa olsun, piþmanlýk hisseden kullarýna, "… Ey kendi aleyhlerinde olmak üzere ölçüyü taþýran kullarým. Allah’ýn rahmetinden umut kesmeyin. Þüphesiz Allah, bütün günahlarý baðýþlar. Çünkü O, baðýþlayandýr, esirgeyendir." (Zümer Suresi, 53) ayetiyle rahmetinden umut kesmemelerini buyurur.

Hz. Ali(as) ile ümidini kaybetmiþ bir kiþi arasýnda geçen konuþma bu konuda çok hikmetli bir örnektir. "Ben yaptýðým hatalar yüzünden ümidimi kaybettim, ne dersiniz bana?” diye soran kiþiye Hz. Ali (as) þöyle cevap verir:

-Henüz tevbe kapýsý kapanmadý ki ümidini kaybedesin. Ben tevbe et ve yoluna devam et! derim.

-Ama benim günahým öyle çok ki, tevbe ile affedilecek gibi deðildir!

-Hiç düþündün mü, senin günahýn mý çok, yoksa Rahman olan Rabb’imizin affý mý?

-Kuþkusuz Rabb’imizin affý çok!.

-Öyle ise affý senin günahýndan çok olan Rabb’inden ümidini kesmeden tevbe ile yoluna devam et.

-Ya imam! Ne zamana kadar bu tevbe?

Cevap çok nettir: - Tevbe ettiðin günahý terk edinceye kadar tevbe!..

Ne denli günahkar olursa olsun, hiçbir insan Allah’ýn hoþnut olduðu bir kul olabilmek için asla geç kalmýþ deðildir. Yaþamý süresince Allah’tan uzak, O’nun sýnýrlarýný ihlal ederek, hata ve günah içinde yaþamýþ da olsa, samimi bir tevbe ile Allah’a gönülden yönelmek baðýþlanma ümididir. Önemli olan ise hatadan ders çýkarabilmek ve tekrar ayný hataya düþmemek için dikkatli olmaktýr.

Boþ geçireceðimiz, kaybedeceðimiz tek bir an dahi yok. Geçen her saniye bizi ölüme yaklaþtýrýr. Öldükten sonra ise dünyada yaptýðýmýz hatalarýn, iþlediðimiz günahlarýn telafisi mümkün deðil. Hepimiz yaþadýðýmýz hayat ve davranýþlarýmýzdan sorgulanacaðýz. Ölümü sýkça hatýrlayalým ve ahiretteki hesaptan önce kendimizi gözden geçirip hesaba çekelim. O büyük günün azabýndan korkan ve gönülden arýnmayý dileyen her insan-Allah’ýn dilemesiyle- iflah olabilir, kurtuluþa ulaþabilir.

Doðrusu, temizlenip arýnan felah bulmuþtur; (A’la Suresi, 14)