Yaratýcýsýndan uzak yaþayan kiþiler genellikle bencil, sevgisiz, kibirlidirler ve en çok kendilerini severler. Yakýnlarýný, dostlarýný veya ailelerini sevdiklerini iddia etseler de, bu sevgi anlayýþýnýn da onlarýn nefislerine uygun olmasý gerekir. Yani sevgilerinde Allah’ýn hoþnutluðunu ve rahmetini gözetmez, dünyevi çýkarlarýna göre hareket ederler.


Bütün bunlar, öncelikle kiþinin kendisine zarar verir. Sürekli nefsinin isteklerini tatmine çalýþan insan, hýrs yaþar, sýkýntý duyar, yýpranýr. Güven ve huzur yerine, her an endiþe, korku ve tedirginlik içinde bir hayat sürdürür. Sahip olduklarý kendi elde ettiði þeyler deðil, Allah’ýn lütfudur; ancak o bunun bilincinde deðildir. Bu nedenle tevekkülsüzdür, her an maddi ya da manevi kayba uðramaktan duyduðu korku ruhsal dengesini alt üst eder.


Nefsinin tutkularýný gözeten insanlarýn sevgileri çok yüzeyseldir. Çünkü sevgileri bazý deðerlere göre deðiþkenlik gösterir. Bu deðerler azaldýðýnda, örneðin beklenti ve çýkarlarýna ters bir durum oluþtuðunda, sevgileri de bir anda yok olabilir.


Sevgilerinde sadýk deðildirler; kendilerine sevgi gösterilse karþýlýk vermez, deðerini de bilmezler. Samimi inanan insanlar gibi vefa göstermezler; doðru sözlü, dürüst, güvenilir deðildirler. Sorumluluklarýný yüklenmekten kaçýnýken, hayatlarý boyunca küçük dünyevi çýkarlar ardýnda koþarlar.


Ýnsanýn sevilebilmesi için karþýsýndaki kiþinin ona güven duymasý gerekir. Ancak iman etmeyen bir insan, içinde Allah aþký ve korkusu taþýmadýðý için ona güven de duyulamaz. Birine güven duymak ve hep yanýnda olacaðýný ümit etmek insana heyecan verir.. Ancak bugün birçok insan bu duygularý tadamamaktadýr.


Derin bir saygýyla Allah’tan korkmak insaný güzel ahlaka yönlendirir. Ýnsana aczini ve kulluðunu hatýrlatýr. Ýçindeki Allah korkusu, insaný, Allah’ýn sevgisini kaybettirecek kötü davranýþlardan sakýndýrýr. Allah aþkýndan ve korkusundan kaynaklanan güzel ahlaký yaþamayan kiþiye sevgi beslemek için bir sebep de kalmaz.


Ýman sahibi olmayan kimseler ailelerinden, çocuklarýndan, yakýnlarýndan ve etraflarýndaki insanlardan yeterince sevgi ve ilgi görmezler. Kuþkusuz bu, yaþanabilecek en büyük manevi belalardandýr. Çünkü sevgi çok güzel bir nimettir. Ýnsan, fýtratý gereði, sürekli sevgi, merhamet, anlayýþ arar. Her koþulda, yaþamý boyunca güvenip sevebileceði dostlarý ve yakýnlarýnýn olmasýný ister. Nefsinin bencil tutkularýnýn peþinde, Kur’an ahlakýndan uzak yaþayan kiþiler ise bu nimetten yoksundurlar. Yaþadýklarý, dünyevi çýkar kaygýsýyla bozulmuþ, geçici, sonlu ve sahte sevgilerdir.

Sonuç olarak gerçek sevgi; temeli Allah sevgisi ve hoþnutluðu üzerine kurulmuþ bir sevgidir; iman ve Allah’a olan yakýnlýkla artar. Ýnsanýn yaþamasý gereken, Kur’an’ýn tarif edip tanýttýðý samimi Allah sevgisidir. Allah göðüs boþluðumuzda iki kalp kýlmadýðýný haber verir. Kalbimiz bir tanedir ve Allah sevgisiyle dolu olduðunda, ancak O’nu andýðýnda tatmin bulur, huzura kavuþur.

“… Haberiniz olsun; kalpler yalnýzca Allah’ýn zikriyle mutmain olur. (Ra’d Suresi, 28)