Çeyrek Kala

Herkes ölüyor...
     ölüm
herkese bulaþan bir hastalýk gibi
                    þu aralar
kimileriyse
     büyüyorlar hiç durmadan
“bilmek”le þiþiyorlar geceleri
                yataklarýnda
          
Sonra
kapýlarýný kilitleyip
     tek tek
      sayýp eþyalarýný
           uykuya dalýyorlar...

Oysa
kapýlarý dahi yok
          kimi çocuklarýn
eþyalarý dahi yok...
           etleri bile yok sanki
                zaman zaman
Sadece bir gardiyanýn elidir
               gördükleri
                insana dair
                    boþ karanlýðýnda
                         mahpushanenin...
Sadece
demir tabakta kumanyadýr
               sýcacýk
                analarýnýn hazýrladýklarý
                yemekleri hatýrlatan...


Dört ömrün ortasýnda
          bir tutam duvardýr
                    mahpusluk
yaþamayý unuttukça çoðalan
               seni saran
     üflesen
      yýkýlacaðýna inanmadýkça
                     seni boðan
Oysa sen
     aslýnda bir rüzgarsýn
               gerekince hoyrat
üflemiyorsan
     mütevaziliðinden...

Unutma
bir elma olmadan dahi
öðrendik
içimizdeki kurtlara sabrý…
ve sararmayý…
     ve ölmeyi aðaç altlarýnda…
               yapayalnýz
ama inandýk
devrimden kaçan çapulcularý göreceðimiz
                          o güne
ben
sen
hepimiz
     kuru bir öksürük öncesi gibi týkanýyorsak bazen
                    yanlýþ bilmesin itler
                         son kavgaya çaðrý için yutkunmamýzdandýr

                              
Babalar öldü
     komþu ayýplamalarýnda
babalar
bir kez daha soldu;
ellerine tutuþturulunca
           çocuklarýnýn
               hayat karneleri...
Babalar
seni baþkalarýnýn lafý için öldürebilir
               analarsa
                baþkalarýný...

Ve
duvar...
Oysa o duvar ki
      ardý var...
     bil ki
      hala yeþil
          ilkbaharda tarlalar
ve hala
ýsýrýr bizi
     serin bir yel gibi
               aþklar...
          aþklarýmýz...

Buradayýz
     tam iki adým
          dýþarýda
bahar gelince
     ilmek ilmek
          göreceksin
               hüznünden kalaný…
ihtiþamlý bir babanýn
ilk çocuðunu kucaðýna alýþý gibi
     gözlerin kuruyacak
          parlak bahar ýþýðýnýn altýnda…

kýr hüznü
saçlarýna yapýþacak
     ýlýk ýlýk
      sonra uçup gidecek
ve
kapýlar bir daha kapanmamacasýna
               ardýna kadar açýk kalacak…
          sen yüreðinin ateþi ile
               ayný meydana yürüyeceksin yeniden
heryer
kýzýl
     alabildiðine!


Kapý kapandý
      ve
      çöktü
          gece hücreye
saat daha
     öðlen ÝKÝ...
sen duymasan da
          kuþlar
      baygýn bir cývýltýyla uçuþuyorlar
                    þehrin üzerinde...

Son kez
     parladý gardiyanýn yüzüðü...
      sen
      ilk aþkýnda kayboldun kendinin...
                          ve
                         bir çocuðun
                              memeye kavuþtuðu an kadar
                                             titreten bir heyecanla
                                   getirdin gözünün önüne
                                        tutuþan sokaklarýný
                                                  memleketin
                              

Yoldaþ!
yoldaþým                              
haydi çýk o karanlýklardan
     ve sana hep en yakýþmýþ olaný yap
                    parlat gözlerini

                         -L-
                (15.05.2012-Barselona)

Ýçerdeki öðrencilere...