Kulaðýma taktýðým kulaklýklarla soðuk bir kýþ akþamýnda, kentin karanlýðýnda kayboluyorum. Kalabalýk caddelerden yalnýz bir adam olarak geçiyorum. Acaba insanlar, yalnýz olduðumu anlýyorlar mýdýr? Ya da daha önce hiç yalnýz kalmýþ mýdýrlar?
    Sað tarafta araç trafiði…
    Kaldýrýmda insan…
    Sahi bizler neden bu kadar aceleciyiz; evlerimiz hep ayný yerinde, dizilerimiz ayný saatinde ama bizler her gün biraz daha hýzlanmak için çabalýyoruz. Daha geniþ yollar yapmanýn, daha hýzlý arabalar, daha hýzlý bir internet…
    Ölümü gerçekten bu kadar mý çok özledik?
    Çünkü hýzlý olduðumuz kadar yakýnýz ölüme...
    Ömrüm boyunca bir þeyler yazmak için almadým elime kalemi. Ama bugün baþka… Bugün öldüm; içimdeki beni öldürdüm. Çünkü eðer o ben, bende yaþamaya devam etseydi, cesedimi bir köprünün yaný baþýnda bulacaklardý.
    Yazýyorum, çünkü bugün bir çocuk gördüm.
    Yazýyorum, çünkü bugün meçhul bir çocuk gördüm ve…
    Burada býrakmalýyým, çünkü yazamýyorum.
    Hayýr! Ýlk kez yazdýðýmdan deðil; o çocuðun gözlerinin yazarken kâðýda düþmesinden. Ama eðer yazmazsam biliyorum ki, asla uyuyamayacaðým.
    O aný anlatmalýyým, vicdanýmý rahatlatmak için o aný anlatmalýyým.
    Yalnýzlýktan sýkýldýðým anlardan biriydi ve kendimi yalnýzlar ordusunun ortasýna atmaya karar vermiþtim. Çok geçmedi ve kendimi caddelere attým. Hava çok soðuktu ve ben o soðuða raðmen yürüyordum. Dev bir beton yýðýný olan ama insanlarýn uðrak yeri haline gelmiþ þehrimizin en büyük alýþveriþ merkezine gitmeye karar verdim. Belki indirime girmiþ ve fiyatý yüz liraya düþen kazaklardan alýrým diye düþündüm.
    Ýçerisini lüks arabalarýn doldurduðu otoparkýn içinden geçip alýþveriþ merkezine doðru yürümeye baþladým…
    Kapýnýn hemen önünde elinde mendiller duran küçük bir oðlan çocuðu çarptý gözüme. Bu soðukta incecik ve ona çok büyük gelen bir mont vardý üzerinde. Elleri morarmýþtý, titriyordu ve burnu da akýyordu. Ama o sanki hiç üþümüyormuþ gibi ayný kararlýlýkla bir þey söylüyordu.

    -     Mendil alýr mýsýn abi?

    Ýnsanlar çocuðun yanýndan umursamaz bir þekilde geçip gidiyorlardý ama çocuk yýlmýyor ve ayný þeyleri söylüyordu.
    Yanýnda bir adam durdu çocuðun…
    Mendil alacak sandýk, yani ben ve çocuk. Hayýr, öyle olmadý.
    Cebinden ederi iki bin lira olan bir telefon çýkardý adam, açtý ve büyük bir kibarlýkla telefondaki kiþiyle konuþmaya baþladý. Cebinden çok yüksek fiyatlý bir telefon çýktý ama bir elli kuruþ çýkmadý adamýn. Kibarca konuþtu ama çocuðu mutlu etme kibarlýðýný gösteremedi.
    Daha fazla dayanamadým ve mendil satan çocuðun yanýna gittim. Amacým o küçücük yavrucaðý sevindirmekti. Yanýna vardýðýmda cebimdeki elli lirayý çocuða uzattým. Çocuðun parayý gördükten sonraki tepkisi beni çok þaþýrttý.
    Hayýr, sevinmedi çocuk, gözleri ýþýldamadý. Aksine bir endiþe kapladý yüzünü ve dedi ki:

    - Aðabey! Burada ne elli liralýk mendil var ne de benim cebimde elli liranýn üstüne verebilecek kadar para…
    - Zaten sadece bir mendil alacaðým ve paranýn üstünü istemiyorum, dedim.
    - Olmaz aðabey, ben hakkýmdan fazlasýný istemem!
    - Ama ben almaný istiyorum, diyerek ýsrarcý oldum.

    Bir hüzün çöktü çocuðun yüzüne, bir endiþe, bir utanç...
    Neden utanýyordu ki?
    Parasýzlýktan mý acaba?
    Tüm mendillerini verdi bana, utana sýkýla aldý parayý ve karanlýkta gözden kayboldu çocuk.
    - O gözler…

    Elimde onlarca mendille girdim alýþveriþ merkezine. Ýnsanlar bana garip garip bakýyorlardý. Acaba dedim kendi kendime bu insanlar o çocuða da bu þekilde mi bakýyorlardý? Ýnsanlara aldýrmadan maðazalarýn vitrinlerine bakmaya baþladým.
    Ýndirim dönemiydi… Sezon sonunda satýlmamýþ kýþlýklar yarý fiyatýna satýlýyordu maðazalarda. Hepsi kalabalýktý maðazalarýn, hepsi gösteriþliydi.
    O üþümüþ çocuðun gözleri geldi aklýma, vitrinde üzerinde fiyat etiketi iliþtirilmiþ takým elbiseli manken çocuða bakarken. Sahi bu mankenin üzerindeki kýyafetler o çocuða ne kadar da yakýþýrdý.
    O meçhul çocuk…
    Maðazalardan uzaklaþýyorum, koþar adým çýkýþa yöneliyorum.
    - Çocuðu bulmalýyým…
    - Ailesini bulmayým…
    - Arkadaþlarýný, akrabalarýný…
    - Nereye gitmiþ olabilir gecenin bu saatinde?
    - Bu karanlýkta evini bulabilir mi acaba?
    Onu, giderken gördüðüm yolu takip ediyorum...
    Gittiðim yollar ýssýz, geçtiðim sokaklar tekin deðil. Her yer karanlýk, sokak lambalarýnýn ýþýðý sanki bilerek az yanýyor buralarda. Oysaki caddelerde, o zengin insanlarýn dolaþtýðý yerlerde ne kadar aydýnlýk sokaklar…
    Bir köpek havlamasý bölüyor düþüncelerimi. Az ileride, saðda bir köpek büyük bir kararlýlýkla havlýyor; git buradan dercesine. Tanýmadýðý bir koku alýyor çünkü köpek; zengin bir adamýn kokusunu… Buralara yabancý, daha önce hiç bu mahalleye uðramamýþ bir adamýn kokusunu…
    Köpeðin olduðu yöne doðru yürüyorum. Köpek bir bahçenin içinde… Bahçede bir ateþ yanýyor; ateþin yaný baþýnda bir anne ve üç küçük çocuk cesedi duruyor…
    Cesetlerden ortada duran… Evet, o meçhul mendil satan çocuðu tanýyorum… Boðazýma bir þeyler düðümleniyor. Ýncecik montunun içinde donmuþ bir çocuk.     Daha fazlasýný görmeye ne yüzüm var ne de cesaretim.
    Gidiyorum…      
    Geldiðim yoldan koþar adým geri dönüyorum. Aydýnlýk caddelerden, karanlýk yüzlü insanlarýn arasýndan yolumu bulmaya çalýþýyorum.
    Aldýðým mendiller yaðmura karýþan gözyaþlarýmý dindirmiyor. Týpký ateþin soðuðu dindirmediði gibi.