Esin ablamý az kalsýn tanýyamayacaktým. Daha altý, yedi ay öncesine kadar sadece genç bir kýz olan ablam, þimdi o havasýndan uzaklaþarak müthiþ bir kadýn olmuþtu. Çoraplarýndan elbisesine, vücut hatlarýndan kuaför eli deðmiþ boyalý saçlarýna kadar her þeyiyle dört dörtlük bir kadýn… Bu, tavýrlarýný da etkilemiþ, benimle itiþip kakýþarak yaptýðý ablalýðýn yerini kendine saygý duyulmasýný adeta emreden bir mesafeli duruþ almýþtý.
Evine girdiðimiz an kýsa bir ‘hoþ geldin’ merasiminden hemen sonra suratýmdaki yara bere ile ilgilenmeye baþladý.
“Kim yaptý bunlarý, böyle?”
“Babam!”
“Ýnanmam…”
“Vallahi!”
“Elleri kýrýlsýn inþallah!”
Ecza dolabýndan getirdiði sývýlar ve kremlerle detaylý bir pansuman yapmaya baþladý.
Annem, kocasýný kayýrmak için, “bu kardeþin olacak serseri daha beterini hak ettiydi ya, dua etsin çabuk yoruldu adam,” diyerek lafa karýþtý.
Ablam, ona da kýzdý. “Ne demekmiþ o, öyle? Daha beteri kemiklerinden bir kaçýný kýrmaktýr bunun. Babam bu kadar vicdansýz mýydý yahu, benim?”
Annem, “vicdansýz olan kardeþin!” diye atýldý. “Biz onu öðretmen olsun diye yolladýk, o ise bombalý pankart asmýþ insanlarýn tepesine. Ya patlayaydý da, insanlar öleydi.”
Hemen, “esas bomba deðildi, sahteydi,” diye müdahale ettim.
Ablam, “sebep ne olursa olsun, bir insaný bu þekilde dövemezsiniz, efendim!” diyerek çýkýþýrken, çenemin alt tarafýndaki yarayý önemseyerek, “buna dikiþ atýlmasý þart, kalk, gidiyoruz!” diyerek ayaklandý.
Beni çekiþtire çekiþtire çalýþtýðý saðlýk ocaðýna götürdü. Yol boyunca, önce pankart olayýnýn detaylarýný anlattýrdý ve hiç ummadýðým bir biçimde beni onore etti. “Bir genç olarak ülkemizin sorunlarýna ilgisiz kalmamýþ olman beni gururlandýrdý. Tebrik ederim Ergin’ciðim! Benim senden tek bir istirhamým olacak; lütfen illegal örgütlerden uzak dur, emi! TÝP gençlik kollarýyla iliþkin iyi olmuþ, onlar yasal örgüt. Üstelik TÝP’in ülke için hayýrlý bir parti olduðuna ben de inanýyorum, Behice Boran’ýn hayranýyým.”
‘Ýllegal örgüt’ten neyi kastettiðini anlamamýþtým, ama konuþmasýnýn tadýný kaçýrmamak için, biraz da cahilliðim anlaþýlmasýn diye, bunu ona sormamýþtým.
Saðlýk ocaðýnda girdiðimiz muayene odasýnda bizi genç, hoþ sohbet bir doktor karþýladý. Ablama sataþarak, “izin gününde bile uzak duramýyorsun bizden,” dedi.
Ablam ona gülümsedi. “Beyefendi kardeþim olurlar,” diyerek beni tanýttý. “Çene altýnda derin bir yýrtýk mevcut. Dikiþ atmak isteyebilirsiniz, diye düþündüm.”
Genç doktor suratýmdaki tüm yara bereyi sýrayla gözden geçirirken, “nasýl oldu bunlar?” diye sordu.
Ablam, cevap vermeme fýrsat býrakmadan, “arkadaþlarýyla kavga etmiþ,” dedi.
Arkadaþlarýyla mý? Bir an için þaþýrdýmsa da, ablamýn, babamý deþifre etmek istememesini anlayýþla karþýladým.
Doktor, “ah o arkadaþlýklar, ah! Ýlla ki kavgayla biter, nedense…” diye bir þeyler konuþarak, ablamýn evde pansuman ettiði yerleri yeniden baþtan sona renkli bir sývýyla sildi. Çene altýný da silerken, “Haklýsýn ebe haným,” dedi; “buraya dikiþ atýlmalý.”
Bu önerme canýmý sýktý. Korkumu belli etmemeye çalýþarak sessiz kaldým. Oysa, korkmaya hiç deðmezmiþ, dikiþ atýlacak yeri ufak iðneli bir enjektörle uyuþturduktan sonra yapýlanlarýn farkýna bile varmamýþtým.
Suratýmýn dört yanýnda dört bandajlanmýþ tamponla döndüm eve. Ýlk þaþýran annem oldu.
“Ne bu suratýnýn hali?”
Ablam, gülmesi mi gerekli, aðlamasý mý gerekli, bir karar veremeyerek, garipseyerek baktý ona. “Sebep olanlar utansýn,” diye söylenerek oturdu. “E? Babam boykotta deðil mi, neden gelmedi?”
Ana kýzýn sohbeti baþlarken, ben yediðim dayaðýn vücudumdaki yorgunluðunu atabilme umuduyla diðer odaya geçip ablamýn yataðýna uzandým.
…
Uyuyakalmýþým. Saatler sonra Ersin’in sesiyle uyandým. Sevinç çýðlýklarý atýyordu. “Anne! Ne zaman geldiniz?”
Ayný evin iki çocuðundan biri tekmeyle tokatla karþýlanýrken diðeriyle kucaklaþýlarak buluþuluyordu; bu nasýl bir adaletti böyle! Bu vesileyle bir kez daha Ersin’e duyduðum nefreti hatýrladým. Duyduðum bu nefretten dolayý, kendi kendime olmadýk küfürleri mýrýldanmaktayken kapý açýldý, içeri suratýnda müthiþ bir sevecenlik taþýyarak Ersin girdi. Son gördüðüm Ersin ile þu gördüðüm arasýnda neredeyse iki katý fark vardý; o hastalýklý, týfýl oðlan irileþivermiþti.
“Hoþ geldiniz abiciðim!” diyerek geldi, benimle kucaklaþtý.
Yemin ederim ki, doðduðu günden beri, ilk kez, bana ‘abiciðim’ diye hitap ediyordu ve dahasý benimle kucaklaþýyordu. Hiç yapmazdý bunlarý. Hatta defalarca, ‘abi de ulan!” diye sýkýþtýrmýþ olmama raðmen, bana sadece ‘Ergin’ diye hitap ederdi. Bu gerçekler dururken, onun birdenbire gösterdiði içtenliðe güvenemeyerek, benimle kucaklaþmasýna karþýlýk veremedim. Soðuk bir sesle, “hoþ bulduk!” demekle yetindim.
Ersin, “Yüzüne ne oldu böyle, geçmiþ olsun abiciðim!” deyince,
Kendi kendime, ‘hah, þimdi açýða çýkar gerçek yüzü!’ diye düþünerek, “Babam olacak o þerefsiz yaptý!” diye söylendim. Ersin’in en zayýf tarafýydý babamýz, üst seviyelerde bir baðýmlýlýklarý vardý birbirlerine ve birbirleri aleyhinde hiçbir tavýra hoþ görüleri olmazdý.
Önce, “dövdü mü?” diye sorarak bir þaþkýnlýk geçirdi ve ardýndan yüzümü inceleyerek, “manyak mý bu adam yahu!” diye söylendi. “Nasýl bir insan evladýna bu kadar gaddarca zarar verebilir?”
Aðzým açýk kala kaldý, bir an rüyada mýyým, deðil miyim, diye bile düþündüm.
Benimle barýþýk bir abla ve kardeþle buluþma, beni sarhoþ gibi yapmýþtý, ayýkmak istemiyordum.
*