Yok yere çabalamak için öðretildi tüm bildiklerim. Önce okumayý öðrettiler, rüyalarýmda kýzaran elmalarýn mutluluðunu duydum. Sonra üçgenler, çemberler geldi. Toplama yaptým belki de hiç duymayacaðým özlemlerin eksiltili ve eksik sonuçlarýna ulaþmak için.
Pi "r" kareleri ezberledim, rakamlarý karaladým test kitabýma. Oysa bulduðum dairelerin alanýna sýðmýyordu hüzünlerim. Karenin içinde soluk alýp verdim yýllarca. Tanýdýðým insanlarýn, dikdörtgen kapýmdan, þeklini hatýrlayamadýðým sonsuz ve yabancý yollara çýkýþýný seyrettim. Ve belki senelerce bekledim, biçimsiz telefonum çalar da, sesleri yansýr kulaðýma diye. Çalmadý...
Hayallerin peþinden koþtum, uçurumlarýn alçaklýðýnda ölümsüz bir ölümün gözlerindeki parlaklýðý aradým. Karanlýðýn içinde, hiçbir ýþýk olmadan parýldayan bir mutluluk keþfettim, insanlar minnet duydun diye. Oysa çocuklar göz ucuyla baktýklarý gülümseyiþimden uzaklaþýp, geri döndüler pi "r"karelere. Büyüdükçe unuttular,alýþtýlar tüm gerçek diye bildiklerine.Bir zamanlar karþý çýkýp da kanýtlayamadýklarýna.
Bir yolculuða çýksam sislerin ardýndan,bebekken duyulup son nefesi verirken çaðrýlan yerlere. Bilmek istesem , bana benzeyen tüm vücudlarýn duymaktan kaçtýklarý yokoluþlarýný.Dairemi bir dikdörtgene koysam, köþeli olsa umutlarým, mutsuzluklarým sýðar mý içine?Geri gelir mi topraðýn altýndan özlemlerim?