Soft arka ayaklarýnýn üzerine oturmuþ beni avýymýþým gibi gözlerini kýsmýþ izliyor, bir yandan da kuyruðunu sertçe kaldýrýp yere vuruyordu. Sevþan gideli neredeyse bir hafta oluyordu ama Soft bana yaklaþma konusunda ihtiyatlý olmayý tercih ediyordu. Yaralarým kýsmen iyileþmiþ, yer yer kabuk baðlayan -çoðu yerim- yerlerimin bandajlarýný açmýþtým. Yalnýzca suyun ilk temas ettiði noktalarda, omuzlarýmda sýkýntý vardý. Soft canýmýn acýyacaðý yerleri öðrenmiþ, mümkün olduðunca o noktalara saldýrýyordu.

“Yine saldýracak mýsýn kýzým?”

Ýstifini hiç bozmadan oturuyor. Kalkýyorum. Onu yerden kucaðýma alýyorum. Baþýný koltuðuma sokup gövdesini sevmeme izin veriyor. Bunu yaparken arka ayaklarýný yürümeye çalýþýyormuþ gibi hareket ettiriyor. Ona dokunurken her seferinde bunu yapmasýndan nefret ediyorum. Kendimi sürekli tecavüz ediyormuþ gibi hissediyorum. O da cüssemden korkuyor ve duruma, ben vazgeçene kadar rýzasýz razý oluyordu. Onu yere býraktýðým anda temas ettiðim her noktasýný diliyle haþin bir titizlikle temizliyordu. Kese atýlmasýna seve seve razý olabileceðini düþünüyordum.

O halýnýn üzerinde yatarken ona Bukowski'den þiir okudum. Seveceðini düþündüm, sayfayý çevirdiðim parmaðýmýn üzerine atlayýp ýsýrdý. Ýþaret parmaðým þiþti ve diþinin parmaðýmdaki izleri bir süre sonra iltihaplandý. Onu ensesinden tutup balkondan aþaðý salladým. Ayaklarýný ve kuyruðunu altýna doðru topladýðýný gördüðüm anda gözyaþlarýmý tutamadým. Ýçeri girdim, parmaklarýmýn arasýnda ensesinden çaresizce sallanýyordu. Ona sýkýca sarýlýp hýçkýrarak aðladým. Neye aðladýðýmý bilmiyordum, Soft'un ellerimdeki çaresizliðine ya da Muazzez'in gidiþine... bunu anlamak benim için hiç de kolay deðildi. Soft, onu atmayý aklýmdan geçirdiðim anda ensesinden tuttuðum için beni annesi sanacak kadar anne özlemi doluydu. Bense onu sýkýþtýrdýkça ve o kaçmaya çalýþtýkça Muazzez'i hatýrlýyordum. Televizyondaki evlilik programlarýnda, duygularýn tercümesi altýn rengi bir zemin üstünde izleyicilere verilirdi. Eðer hayatým eðer bir programdan ibaretse, ekranýn önünde muhtemelen “Karmaþýk Duygular” yazýyor olmalýydý. Bir an gözümün önüne gelen bu pencere karþýsýnda kahkahalara boðuldum ve Soft kucaðýmdan kaçtý. Bir yandan gülüyor bir yandan da “karmakarýþýk duygular yazýn oraya” diye baðýrarak aðlýyordum. Zýrlamayý kesmem gerektiðine karar verdim. Omurgamý dikleþtirdim. Karýn bölgem gerilince acýdý. Mutfaða gidip bir bira aldým.

“Soft, hadi çýk kýzým, sana Orhan Veli okuyacaðým.” dedim sevecen bir tonla.

Miyavladý. Sesi kýrgýn geliyordu. Soft'u anlayabilmek için diþimi kýrabilirdim. Diþimi herhangi biri de tek yumrukta kýrabilirdi. Sonuçta bir gün benden yemek istediðini anladým ve diþimi kýrmadým. Kendimi kaypak hissetmeme raðmen onu hiç deðilse bir konuda anlayabildiðime sevindim.

Soft'a karþý içimde sevimli bir his vardý. Gece gelip ayaðýmýn dibine atlayýp kývrýlmasý hoþuma gidiyordu. Birkaç kez yanýma alýp yatmayý düþünsem de buna cesaret edemedim. Sabahlarý benden sonra kalkýyor oluþu çok saçma geliyordu. Ona, kalk hadi bana kahvaltý hazýrla diye baðýrýyordum. Korkup koridora kaçýyor ne yapacaðýný bilmez þekilde bana bakýyor, yataktan kalkýp mutfaða yöneldiðimde miyavlýyordu. Ona haþlanmýþ kabuklu yumurta veriyordum kahvaltýda. Ara sýra kahve isteyip istemediðini sorduðum da oluyordu. Akýllý kedi. Hiçbir zaman kahve içer misin diye sorduðumda miyavlamadý. Eðer miyavlarsa yumurtasýnýn üzerine sýcak þekersiz kahve dökeceðimi biliyor olmalýydý.

Yarýmlýðýma iyi gelmiþti. Ya olmayan yarýma pansumandý ya da beni tamamlýyordu. Onu sevmek istiyordum fakat Tonya’nýn ani gidiþi sonrasýnda yaþadýðým travmayý da unutamýyordum. Üstelik Soft benim bir terkedilmiþliðimin üzerine hayatýma giriyordu. Düþündüm. Çekeceðim acýyý hesapladým. Ne kadar acý çekersem çekeyim ve ne kadar týrmalanýrsam týrmalanayým Soft artýk hayatýmdaydý. Sokak kapýsý aralýðýndan gözümün içine baka baka kaçana dek.