Kuklalar sevimlidir. Ýnsanlarý güldürür, inanýlmaz iþler yaparlar. Kuklalar gülmez, konuþmaz, aðlamaz, baðýrmaz acý çekmezler, duygularý yoktur. Ama biz onlarýn güldüðünü, konuþtuðunu, aðladýðýný, acý çektiklerini sanýrýz.

Kuklalar ister bezden olsun, ister poliüretan, ister plastik, ister metal, ister giyinik, ister çýplak, ister fötr þapkalý, ister üniformalý, ister takým elbiseli, ister mini etekli... Fark etmez. Süslenseler de, püslenseler de, aðýzlarýný oynatsalar da, gözlerini açsalar da kuklanýn caný yoktur, ruhu yoktur.

Kuklacý onlarý istediði kýlýða sokup iplerini çekerek istediði gibi oynatýr. Biz ipleri görmeyiz, yada görmek istemeyiz. Ama tabi söz konusu olan el kuklasý ise onun zaten ipi bile yoktur. Kuklacý el kuklasýný eldiven gibi ellerine geçirip elleriyle oynatýr.

Kuklacýlarý ise hiç görmeyiz. Perde arkasýndaki kuklacý sahnenin üstünde ve seyircilerin göremeyeceði bir yerde, kukla köprüsüne çýkarak kuklalarý oynatýr. Kuklacý oyun bittikten sonra sahneye çýkar ve alkýþlarý o alýr. Ýþi biten aktör kuklalar bir kutuya konur ve gelecek gösteriye kadar orada tutulur.

Biz toplum olarak kuklalarý çok severiz. Onlarýn eylem ve söylemlerini zevkle ve heyecanla izleriz. Sabah akþam onlardan söz ederiz. Çýlgýnlýklarýna, cesaretlerine, giyimlerine ve yaptýklarý iþlere hayran kalýrýz. Ve onlara benzemeye çalýþýrýz. Sonunda hepimiz birer ipsiz kukla oluruz.

Kuklalar bazan kukla olduklarýný unutur.

Kendiliklerinden bir þeyler yapmaya, bir þeyler söylemeye çalýþýrlar. Hatta ipler olmadan özgürce hareket edebileceklerine inanýrlar, öyle ki, kuklacýya bile kafa tutmaya ve ondan baðýmsýz hareket etmeye kalkýþýrlar.

Bu kuklanýn sonu demektir. Tarihin çöplüðü baðýmsýz olmaya kalkýþan kukla paçavralarýyla doludur. Zamaný geldiðinde kuklacý yepyeni, çaðdaþ, postmodern, daha sevimli ve çekici kuklalarý toplumun nabzýna göre þerbeti ayarlayýp sahneye sürmeye baþlar.

Herþeye raðmen kuklasýz yapamayýz iþte. Kuklalar asla ölmez ve ölemezler. Çünkü onlarýn caný ve ruhu yoktur. Ama biz öldüklerini zannederiz.