Serüvene baþlamak adýna güzel bir baþlýk sanýrým.. Gerçi otobiyografilerin samimiyetine hiçbir zaman inanmamýþýmdýr.. Hiçkimse kendisi konusunda tam olarak objektif olamaz. -En azýndan ben böyle düþünüyorum- Kendimden bile kendi hakkýmda tam bir objektiflik beklemiyorum. Her insanýn kendine bile söyliyemediði, kendisini hiçkimsenin duymadýðýna emin dahi olsa telafuz edemiyeceði, yalnýz bir odada aklýna geldiðinde bile kendini utandýran yada çekindiren gizemli duygu ve düþünceleri vardýr. Kendime bile itiraf etmeye çekindiðim bu düþünceleri kaðýda dökmem beklenemezdi herhalde. Öte yandan insan, kendini diðer insanlara saf benliðiyle sunmak istemez. Hayallerinden alýntý yapar kimi zaman. Arada bir yaptýðýný deðil de yapmak istediklerini, olduðunu deðil de olmak istediklerini kaçýrýr aðzýndan. Ama elimden geleni yapacaðým.
Cümleleri çok mu uzatýyorum, bana mý öyle geliyor...
Yazdýðým her yazý, yazým aþamasýnda gözüme mükemmel gözüküyor. Ýçten içe 'iþte' diyorum, 'bundan daha iyisi olamaz' diye seviniyorum gizliden... Bir kaç kere okuduktan sonra 'eh iþte, idare eder' diye düþünüyorum... Bu gidiþatýn en son aldýðý nokta ise 'Aman Allahým... Bunu ben mi yazdým...' gibi bir cümle oluyor. Birçok konuda düþüncelerimin yerli yerine yerleþmediðini düþünüyorum. Okuduðum her kitap, dinlediðim her söyleþi aklýmda yer edinmeye çalýþan düþünceleri parçalýyor, yerine yenilerini getiriyor. Ta ki baþka bir kitap okuyana, ya da bir söyleþi dinleyene kadar. Bir çok konuda kendi düþüncelerimle kesin yargýlara varmak istiyorum... Sanýrým, emeklemeden koþmak istiyorum. En kötüsü de bul olsa gerek, sürekli düþüyorum...
Þu anda içimden bütün bu yazýyý silmek geçiyor... Ama hayýr!! Ne kadar kötü olduðunu bilsem de devam edeceðim...
Baþlýða geri dönecek olursak, kendimi incelemeye devam etmeliyim... Dokuz Eylül Üniversitesi, týp fakültesi örencisiyim... "Niye Týp?.... " Kafamý bu aralar en çok kurcalayan sorulardan biri... Doktor olmak benim için bir ideal mi? Toplum içinde bir doktor olarak mý yer edinmeye çalýþýyorum. Bana bu soruyu soranlara ise uzun okumak istediðimi söylüyorum... Böylelikle hobilerimi yaþamak için uzun bir zamaným olacaðýný dile getiriyorum. "Hobilerinden birini meslek olarak seçsene" dedikleri zaman kendimi düþünmekten alamýyorum. Ama bana göre hobilerden meslek olmaz. En azýndan ben hobilerimden birini meslek olarak seçemem. Bunun hobimi öldüreceðini düþünüyorum. Hobileri kurallara baðlamak, onlarý belli sýnýrlar içerisinde tutmak, onlarý hobi olmaktan çýkarýr. Gizemini kaybederler. Artýk onlar size zevk veren bir olgu deðil de, para kazandýran birer araç olur. Bu yaþamý yaþanýr kýlan onlar, onlarý böyle harcýyamazdým, harcamadým da..
Benim hobiler konusunda bir baþka garip huyumda, onlarý en iyi yaptýðým, en yoðun yaþadýðým zamanlar, en çok iþim olduðu zamanlar olmasý. En sevdiðim þiirleri genellikle en zor sýnavlardan önceki akþamlar yazarým. Ertesi güne yetiþecek önemli ödevim olduðu zamanlar, bilgisayar baþýnda en keyifli vakitlerimi geçirdiðim zamanlardýr. Týp öðreniminin beni sürekli meþgul edeceðine inandýðým için seçtiðim söylenebilir.
Peki ya bir ideal! Hayatta ulaþmak istediðim bir idealim yok mu? Tabi ki var... Ama "doktor olmak" gibi sonu olan basit birþey deðil. Ýdealler peþinden koþmak için vardýr. Yakalamak için deðil. Ýdealine ulaþtýðýný düþünen bir insan dünyadaki en þanssýz insandýr bana göre. Çünkü ölmekten baþka yapacaðý birþey kalmamýþtýr yeryüzünde. Ýdealine ulaþtýðý anda hissettiði bir anlýk haz ve sonrasý sonsuz uçurum, büyük karanlýk. En kötü son ; yapacak birþeyinin kalmamasý...
Ýnsanoðlu bu ideal - ya da peþinde koþtuðu her ne ise - konusunda pekte samimi olmasaa gerek... Ulaþmak için elinden geleni yapsa da, içten içe ulaþmak istemediðini de biliyor aslýnda. Onun istediði uðraþmak, koþmak, aramak... Asla baþarmak, bitirmek deðil... Her konuda olduðu gibi "AÞK" adýný verdiðimiz en karmaþýk konuda da bu çok açýk bir þekilde gözler önünde... Efsaneleþen aþk hikayelerinin hiçbirinde sevenlerin kavuþtuðu görülmemiþtir. Çünkü kavuþsalar, efsane olmazlar. Bu konuda birebir örnek bir olayý yaþadýðým için böyle olduðuna daha çok inanýyorum. Olaya gelince, hani, insanýn kendine bile söyliyemediði konular var demiþtim ya, bu onlardan biriydi... ( belki daha ilerde)
Ümit Yaþar'ýn da dediði gibi ; " Bir yýl, beþ yýl, on yýl deðil ; beþikten mezara kadar aramalý insan, ama ne aradýðýný bilmeli. Yaklaþýp uzaklaþmalý aradýðýndan. Yalýnayak koþmalý yollarda, ayaklarýný sivri taþlar parçalamalý... ... Bir gün bulacaksam bile seni, parça parça bulmalýyým... .... Yine de bir yerin eksik kalmalý. Yine yollara düþüp, onu aramalýyým. Ve tam seni tamamladýðým anda ölmeliyim."