KIRKALTILIK



Hani misafir umduðunu deðil bulduðunu yer, derler ya, benimki umduðu yerde deðil bulduðu yerde yatar, oldu. Yatar mý dedim? Yanlýþ oldu; bulunduðu yerde çiðnenir.
Bayýndýr’dan Ýzmir’e resmi dairede yapýlacak bir iþ için gidip, paydos saatinden önce son imzayý attýramadýðýmdan gecelemek zorunda kalýþýmýn öyküsüdür bu.
Yan oda, arka bina, dördüncü kat, asansör bozuk, kalk ayaða, çýk dýþarý, düz bakýþ, ters bakýþ, sinci gülüþ derken son imzaya gelmiþtim ki; çalýþma saati dolmuþ. Yine de ýsrarcý olup evraký son imzayý atacak olan en yetkiliye uzattýmsa da “Angaryanýn yasak olduðunu bilmiyor musun?” soruazar tümcesi ile kendime geldim. Ýmzacýlarýn üç beþ tanesini ordan bundan, sohbetten toplamanýn ne önemi olabilirdi ki; son imzaya iki dakika geciktiðime göre tüm kabahat bendeydi. Sonuç: “Yarýn erken gel!”

     …

Ýþin bitmesi, en önemlisi de olsa, tek imza için ertesi güne kaldý. Þimdi seksen doksan kilometre yolu tep geri dön, sabahýn köründe ayný yolu gerisingeri; gözüm kesmedi. En iyisi geceleyip erkenden iþi bitirmek.
Çevrede otel çok ama, ablamý görmeyeli aylar oldu. Duyarsa gönül koyar. Birkaç arkadaþla da hasret giderip geç vakit gittim. Uyku saati gelmiþ, hatta çocuklar uyumuþ bile. Ablam “Senin için küçük odaya yatak serdim, rahatça uyu.” dedi. Yorgunluktan hemen uyumuþum.

     …

Gece yarýsý bir týkýrtýyla uyandým. Hýrsýzlýk çoðaldý, insan kuþkulanýyor. Ortalýk oldukça karanlýk. Ýlk anda bir karartý gördüm. Ardýnda daha küçük karartýlar. “Merhabalar!” ses yok. “Eniþte sen misin?” yine ses yok. Eðilip dikkatlice baktým, dürülüp, adam gibi duvara yaslanmýþ halýlar, yolluklar. Belli belirsiz boya kutularý; anlaþýlan temizlik var.
Baþýmý yastýða koyar koymaz yine dalmýþým. Kaç dakika uyudum bilmiyorum; bu kez deprem oldu da enkazýn altýnda kaldým sandým. Üstüme devrilenden zor soluk alýyorum. Yetiþin ölüyorum, diye baðýrmaya çalýþýyorum, kimse duymuyor. Ben gýk diyecek oluyorum, üstüme bir yük daha biniyor. Neyse ki, þen þakrak baðýrýþlardan yeðenlerin üstümde zýplayýp oyun oynadýklarý anlaþýlýyor.

     …

Bu arada eniþte ile yabancý adamlarýn kapý önündeki konuþmalarýndan, benim geç vakit gelip küçük odaya yatýþýmýn unutulduðunu, eve erkenden boyacýlarýn geldiðini, boþ oda diye tüm eþyanýn benim üstüme yýðýldýðý anlýyorum.
Ben “Cankurtaran yok mu?” diye baðýrmaya çalýþtýkça, duyulmayan sesimin üstüne yeðenlerin zýplamalarý tuz biber ekiyor. Eðer biri beni hemen anýmsamazsa, ilk boya þehidi olarak tarihe geçeceðim.
Hiç de umulmaz ya, nasýl olduysa eniþtenin aklýna geldim:
- Akþam geç vakit kayýnçe zýpýrttý geldiydi. Nerde bu herif?
Boyacýlardan bir ses çýkmadý, yine eniþte:
- Al iþte, pantolonu da askýda. Donsuz mu çýktý gitti bu herif? Yapmaz deli de deðildir hani!
Eniþte sohbetini nasýl bir hareketle taçlandýrýyorsa, boyacý ustasý da meraklý, daha ayrýntýlarý soruyor:
- Yapma be usta; o kýrkaltýlýk dedikleri türden mi? Çok tehlikeli yahu, sakýn bir daha eve sokmayýn. Bak, çoluðunuz çocuðunuz var. Ya birini boðup öldürse? Yetiþmiþ yavrucak geri gelir mi?
Adam sanki cinayet romaný yazýyor:
- Bizim eski mahallede vardý öyle biri. Haftada iki tanesini bindiriverirdi dörtkolluya. Genç yaþlý, esmer sarýþýn, usta çýrak demezdi. Ümüðünü sýkar, uzatýverirdi þöyle hol boyunca.
Eniþtenin ciddiye aldýðý yok aslýnda:
- Eee?
- Eesi, kýrkaltýlýkmýþ! En büyük zevki adam öldürmek. Bir gün iç çamaþýrlarýyla sokaða çýkýp birine saldýrýnca, polis alýp götürdüydü de kurtulduyduk. Zaten bunlar, en dellendikleri, en kana susadýklarý gün sokaða pantolonsuz çýkarlarmýþ. Ýnþallah sizin kayýnbirader da yakalanmýþtýr.
Eniþteden ses çýkmýyor ama, ikinci yabancýnýn sesi duyuluyor. Boyacýnýn çýraðý olmalý:
- Ben gidiyorum.
Ustasý caydýrmaya çalýþýyor:
- Gel buraya be. Üç kiþiyiz, biz onu boðarýz. Þurada bir ekmek parasý kazanacaðýz.
Ama, çýraðýn ödü kopmuþ, kararlý:
- Ne iþ isterim, ne para. Can pazarý bu! Seninki de tatlýysa sývýþ. Hýzlý kaç, yakalanma!

     …

Yalnýz boyacý ustasý da tedirgin, eniþteye soruyor:
- Kayýnbiraderin dönüp gelmez deðil mi?
- ?

…

Artýk boðulmak üzereyim. Son bir çabayla, çýðlýklar atarak bir silkinmiþim ki; baktým eniþtenin yüzü bile sapsarý. Boyacý ustasýnýn ayak sesleri merdivenlerde çýnlýyor.
Bu arada mutfaktan da ablamýn sesi geliyor, kahvaltý hazýr olmalý:
- Mehmet uyandýn mý?
“Uyanmaz mýyým, raporumu bile aldým” dedim, içimden.