Ýlk kez bir sinema filminin “gala”sýna davet ediliyorum.
Ýlk kez çünkü Malatya’mýzda bu iþler ilk kez oluyor…
Doðrusunu söylemek gerekirce, sinemadan, tiyatrodan, filmden anlamam ama “sanat” adýna ne varsa sanatýn her türlüsünü severim.
Lakin -türü ne olursa, olursa- her tür sanat bir doðum kadar zor ve bir o kadar da meþakkatle ortaya çýkar.
Bu yüzden her sanatçýnýn alýn teri, göz nuru ve zihin emeðine saygý duyarým…
Peþinen ifade edecek olursam; en çok Malatya’nýn Yeþilyurt, Battalgazi ve Orduzu olmak üzere 30 fazla mekân kullanarak Malatya’mýzda çekimleri yapýlan bir sinema filminin galasýnda bulunmak ziyadesiyle beni memnun ve mesrur etmiþtir.
Bu yazýmda; 22 Haziran 2012 Cuma günü, Ýnönü Üniversitesi Hoca Ahmet Yesevi Salonunda basýn mensuplarýnýn, akademisyenlerin, yazar ve sanatçýlarýn bir arada olduðu “Iþýða Yürümek” adlý sinema filminin galasýnda neler düþündüm, onlarý sizlerle paylaþmak istedim…
Tiyatrocu Tuðrul Gökmen Þahin ile birlikte salonun kokteyl bölümüne geçtiðimizde ilk bizi karþýlayan filmin yapýmcýsý Doç. Dr Ramazan Çiftlikçi oldu. Daha sonra bizlere; “hoþ geldin” diyenler, demeyenler, selamlayanlar, selamlamayanlar, tokalaþanlar, tokalaþmayanlar, gözleriyle bizleri selamlayanlar ve gözlerini bizden kaçýranlardan oluþan Malatya’nýn tanýdýk, bilindik sanatçýlarý…
Þu an bazý okuyucularýn; “geç bu faslý” dediklerini duyar gibi olduðum için…
Filmin galasýna geçiyorum…
Dedim ya, film bilmem, sinemadan anlamam…
Ýlk gittiðim sinema filmi; Ýlyas Salma’nýn Banker Bilo’suydu. Daha sonra “Ýnek Þaban”lar takip etti
O zamanlar ne Ýlyas Salma’nýn Malatyalý olduðunu biliyordum ne de “Ýnek Þaban”la ismini hafýzamýza kazýyan Kemal Sunal’ýn…
Demem o ki, bu toraklarda yetiþen insanlarýn sineme tutkusu eskilere dayanýyormuþ…
Kemal Sunal’ý beðenir beðenmeyiz; þimdi var mý ayný sahada film yapabilecek?
Hangi filmi olursa olsun her izlediðimizde ayný heyecaný ve ayný kahkahayý basmýyor muyuz?
Kaldý ki, “Iþýða Yürümek” de onun anýsýna yapýlmýþ bir film…
Iþýða Yürümek’i izlerken aðlamadým ama izleyicilerden kiminin gözyaþlarýný sildiðini gördüm.
Gala sonrasý çýkýþta “filmi nasýl buldunuz” soruma; “cevap vermeyeceðim” diyerek film hakkýndaki kanaatlerini gizleyenlere inat ben kanaatimi açýk ne olarak belirteceðim…
Film, Malatya Kozluk Mahallesinde yýkýma terk edilen bir evden geçer; keþke -Malatya’nýn deðiþim-geliþimine uygun Malatya’ya yakýþýr bir evden geçseydi…
Tema, eðitim aðýrlýklýydý ancak hala tedavülden düþen “kan davasý”nýn iþlenmiþ olmasý Malatya örfüyle pek örtüþmediðini senarist de bilmiþ olacak ki bunu kamufle ederek meseleyi taa Urfa’ya kadar götürüp baðlantý kurmuþ…
Elbette ki Malatya ölçeðinde kayda deðer bir sinema filmiydi ancak çekimler benim hafýzamý Malatya’nýn yetmiþli yýlarýna götürdü…
Her þeye raðmen bin bir emekle hazýrlanýp gösterime hazýrlanmýþ bir film…
Malatya ile ismi müsemma bir tek kayýsýnýn bile beyaz perdede gösterilmediði bu filmi içerik olarak anlayamadýðýma sayarak, yapýmcýsýnýn emeðine saygýmdan dolayý ayaða kalkarak alkýþlýyorum.
Ýnanýyor ve umut ediyorum ki; yapýmcýnýn bundan sonraki çekim yapacaðý filmlerin ana temasý, fakir edebiyatý yerine hayata yön verecek proje içerikli ve aðlatmak yerine güldürebilen, hem güldüren hem düþündürebilen filmler olacaktýr.
Þahsen ben ýþýða yürüsem bu perspektifte yürürüm…