Ötzi’yi Kim, Neden Öldürdü?

“Soluk soluða kalmýþtý…
Bir saatten fazladýr hiç durmadan kaçýyordu. Sivri ve keskin kayalar ellerini parçalamýþ, yer yer kar dolu çukurlara batýp çýkmaktan, kayadan kayaya atlamaktan artýk gücü kalmamýþtý. Sol omuz altýndaki acý gittikçe artýyor; boynundan ve belinden yayýlarak bütün bedenini sarýyordu. Sol bacaðýndan ayaðýna, oradan da yere sýzan kan bir türlü durmuyor; beyaz karlar üzerindeki kýrmýzý damlalar onu, býrakmaksýzýn takip ediyordu…
Büyükçe bir kayanýn dibinde, biraz dinlenmek için sað yaný üstüne uzanýp omzuyla da kayadan destek aldý. Korkuyla ve güçlükle dönüp arkasýna baktý, kimseler yoktu. Daðýn sarp yamacýnýn bitmesine ramak kalmýþtý. Az ileride, elli aðaç boyu ya da iki ok menzili kadar mesafe vardý kendi topraklarýna. Ah bir ulaþsaydý þu ormanýna...
Hâlbuki daha henüz sonbaharda, rakip kabile Hirþeleri bu yamaçlardan kovup av arazilerini geniþletmiþlerdi. Bu yamaçlar için, kabilesinden on beþ kadar erkek avcý yaþamýný yitirmiþti; tabi düþmanlarýndan daha fazlasýný öldürmüþlerdi. Bu çarpýþma ve ölümlerden sonra Hirþeler; kayalýk yamaçlarýn öteki tarafýna çekilmiþlerdi, þimdilik. Toparlanýp tekrar saldýrmak üzere baharý bekliyorlardý. Her iki düþman taraf da, dað keçilerinin bol olduðu bu araziden biraz zor vazgeçerdi. Demek ki, bu av arazisi savaþý hiç bitmeyecekti… Ötzi’nin kabilesi Falkonlar, uzun yýllar önce totemini ‘kýzýl kartal’ olarak deðiþtiren yaþlý büyücü ve ona inananlardan olup, diðerlerinden ayrýlmýþtý. Ötzi’nin çocukluðunda, daðlarda on günlük bir yürümeyle daha güneye taþýnmýþlardý. O tarihten sonra Hirþeler, ‘geyik’ totemini yalnýz baþýna kullanýr olmuþtu. Ötzi ve topluluðu Falkonlar ise yeni totemleri ‘kýzýl kartalý’ vücutlarýnýn farklý yerlerinde dövme yaparak taþýmaya baþladýlar. Bu totem farký onlarý av arazisinde de ikiye ayýrmýþtý…
Ötzi, nehrin yukarý bölümüne dalgýnlýkla çýkmýþ, bir dað keçisi sürüsünü izlerken farkýnda olmadan Hirþelerin av arazilerinde epeyce ilerlemiþti. Takip ettiði keçilerden birini, 4-5 okla güç bela vurup; çakmak taþýndan býçaðýyla henüz parçalamýþtý. Tam dönüþ yoluna koyulurken Hirþe kabilesi avcýlarýnýn keskin gözlerine yakalanmýþtý. Avladýðý keçiyi olduðu gibi býrakmýþ; sadaðýný, yayýný ve çok deðerli bakýr aðýzlý baltasýný kapýp adeta bir dað aslaný gibi fýrlayýp hýzla koþmaya baþlamýþtý. Ensesinden ve baþýnýn üstünden výnlayan oklardan kurtulmak için bütün gücüyle kayalýklara doðru koþmuþtu. Düzlük bitip sarp arazi baþlarken sol omzunda korkunç bir acý hisseti. Keskin bir týslamayla çarpan okun can yakýcý acýsýyla sarsýlmýþtý; ama kaçmaktan da vazgeçmemiþti…
Yaslandýðý kayanýn dibi güneþ almadýðý için zemin buzullaþmýþ haldeydi. Üzerine uzandýðý karlar gittikçe kýzýla boyanýyordu; týpký vurduðu dað keçisinin boyadýðý gibi… Akþam güneþinin cýlýz ýþýklarý, Alplerin yalçýn kayalarýný son kez yalarken; gün boyu eriyen kar sularýnýn bitkin damlalarý da artýk buz tutmaya baþlamýþtý. Ötzi’nin kýmýldayacak hali kalmamýþtý. Artýk sol omuzunun acýsýný, ayaklarýný ve ellerinin üþümesini hissetmiyordu. Fersiz gözleriyle, kýzýllaþan gökyüzüne son bir gayretle baktý. Kýsa bir süre de olsa, belki ‘kýzýl kartalý’ görme umudu vardý, durmaya yakýn kalbinde. Çünkü o kabilesi sayýlýr; onlarý temsil ederdi. Onu göremeyince bu kez vadiye çevirdi bitkin gözlerini. Kabilesine duyduðu sevginin ve baðlýlýðýnýn arzusuyla, onlara bir kez daha seslenmek istedi; av dönüþünü bildiren kabile çýðlýðýyla…
Ve Ötzi’nin son çýðlýðý; Alplerin karlý tepelerinden aþaðýdaki ormana, oradan da vadiye doðru yankýlanarak yayýldý…”