1. Bölüm için; http://www.izedebiyat.com/yazi.asp?id=108390


***

2. Bölüm

Ýlk neye baksam acaba diye düþündü. Önceliði onu oraya getiren kitabýný bulamaya sonra da dede gelene kadar bakmak istediklerine bakmaya karar verdi. Defterine önüne doðru çekip kapaðýný açarken “Acaba hiç ona bakmasam mý? Dede niye öyle endiþeli baktý gözlerime, hakikaten dedikleri doðru mu? Zamanda kaybolur muyum cidden?” dedi. Kafasý karýþmýþtý, kararsýzdý. “Bence beni korkutmak için öyle söyledi, insan hiç zamanda kaybolur mu? Ne kaybederim ki hem.” diyerek cesaretlendirdi kendisini, hem dede zaten getiriyordu defteri, bakmak istemezse o an onun kararýný verebilirdi. Düþünceleri kafasýndan uzaklaþtý, kendisini bu fantastik dünyaya sokan kitabý nerede unuttuðuna bakmaya baþladý. Arama yapmasý için dedenin anlattýklarýný anýmsadý, “Nasýl arýyorduk, kalemle arama kýsmýna arayacaðýmýzý yazýyoruz ve sonra sayfayý çeviriyoruz.” Ýnanasý gelmiyordu bu þekilde çalýþacaðýna ama buraya da bir telefon hattýyla gelmemiþ miydi? Zaman kavramýnýn olmadýðý bir yerdeydi nihayetinde, imkansýz diye bir þey olamazdý. Dedenin söylediklerini uyguladý, arama kýsmýna kitabýnýn adýný yazdý. Yazýsýný beðenmedi, normalde yazýsý güzeldi fakat heyecandan çok kötü yazmýþtý. Silgisi yoktu, ya defter yazýsýný çözemezse diye bir an korkuya kapýldý. Demeden öðrenemezdi, denedi, sayfayý çevirdi.

“Demek masamýn altýna düþmüþ kitap ha? Yani benim odamdaki masanýn arka boþluðundan düþmüþ ve ben haftalardýr yazý masamýn altýna bakmamýþým öyle mi? Aklýma mý sövsem, kafasýzlýðýma mý? Neyse buldum ya kitabý, uzatmayalým mevzuu.”

Kafasý böylelikle rahatlamýþtý. Defter çalýþýyordu. Yazýsýnýn çirkinliði de etkilemiyordu üstelik aramayý. Ýçinin ferahladýðýný hissetti. Ayný anda önüne geçilemez bir merak filizlendi içerisinde. Elinde bir güç vardý sanki, bir sihirli deðnek gibi. Geçmiþinde karanlýk kýsým kalmayacaktý kendisine dair. Bulmasý neyi deðiþtirecekti bilmiyordu ama bilmediði bir þeyler onu geçmiþini hatýrlama konusunda heveslendiriyordu. Düþündü, nelere bakabilirim diye zihnini kurcalamaya baþladý.

“Biraz zorlayalým þu defteri bakalým neleri bulabiliyor. Tarih aralýðýna 1 yaþýmla 3 yaþým yazayým bakalým neler unutmuþum.” dedi ve gülümseyerek yazmaya baþladý. Üzerine nedenini keþfedemediði bir sevinç bulaþmýþtý. Her eylemini neþeli bir þekilde sesli olarak dillendiriyordu.

“Sayfayý çeviriyoruz ve oluyor.”

Uzunca bir liste dökülüverdi açtýðý sayfada karþýsýna. Okumaya baþladý seslice;

“Benim yeþil patiðim mi varmýþ yahu? Emziðimi beþikte, yastýðýn altýnda, sokakta, balkonda, mutfakta, teyzemlerde unutmuþum(hepsi farklý emzikler), 1347 kere yan komþumuzu unutmuþum(hepsi ayný yan komþu), yuh, babamý bile unutmuþum 173 kere. Bakalým, evet, tahmin ettiðim gibi annemi hiç unutmamýþým. Ýnsan annesini unutur mu zaten? Dur bir aratayým, hiç unutmuþ muyum annemi? Sayfayý çevir ve oldu. Hadi caným, anneler gününde unutmuþum iki kere. Bir kere bizim evin oradaki parkta pazardan dönüþte yardým edecektim, onu unutmuþum.” Düþündü bu olanlarý, hatýrladý. “Her þeyi de hatýrlýyor yahu. Çok tehlikeli bu. Bu kadar beklemiyordum. Cidden baþarýlý. Kim düþündüyse iyi düþünmüþ.”

Detaylý sonuçlarý gördükçe içerisindeki merak artýyor, neleri aratacaðýný düþünmeye daha sinsice baþlýyordu. “Nesneleri aratsam mý? Piþman olur muyum acaba? Neleri nerde unutmuþum ki ya? Ýnsan merak da ediyor, elinde imkan varken bakmasan sonra da piþman olurum. En iyisi bakayým. Ya da bakmayayým, zaman kaybetmeyeyim, dede gelmek üzeredir. Detaylý aramadan insanlar kýsmýna gireyim. Bakalým kimleri unutmuþum. Bakalým bana kimleri hatýrlatabileceksin sevgili unutkanlýk geçmiþim?”

Komutlarý bir bir tamamladý. Ýçindeki heyecan biraz korkuya dönüþmeye baþlýyordu usul usul. Acaba yanlýþ mý yapýyordu. Hiç kurcalamamalý mýydý geçmiþini? Nihayetinde bulmak istediðini bulmuþtu, kitabý kendi odasýnda, kendi masasýnýn altýnda, kendi kendine kendine bir faydasý olmadan tamamen kendinliðinde bekliyordu. Kendisinden uzaklaþmýþ artýk kendisinin olmayan bir kendiliðini kurcalamaya hacet var mýydý? O kendine ait olmayan kendi unuttuklarý, kendisinin içerisinde bulunduðu kendi kurduðu tek düze hayatýndaki kendimselliði böler miydi? Görecekleri, okuyacaklarý ve kendisine ait kendine utturduðu kendi istemedikleri kendi kendine kurduðu bir kapan olmasýndý? Gözü açýlan sayfaya kaydý;

“Ahmet Y., Sezai Y., Yeþim A., Mehmet U., bunlarýn hiçbirini hatýrlamýyorum ki. Kim bunlar? Unutmuþum bunlarý, unuttuklarýmý söylüyor bu defter bana. Doðruluðunu da böylelikle teyit etmiþ olduk. Niye unuttum acaba bunlarý? Okuldan mý bu Sezai, hiç yabancý gelmiyor? Allah’ým insan böyle her þeyi düþünürse hatýrlamak için kafayý yer. Dede de öyle söylemiþti zaten, aklýný kaçýran insanlarla doluymuþ burasý. Yanlýþ mý yapýyorum acaba ya? Dur bakayým isim isim aratayým, mesela Cemil Y.’yi niye unutmuþum, mantýðý bu olmalý nihayetinde. Unuttuðum þeyleri, niye unuttuðumu da söylemeli defter bana. Ona borcum varmýþ, borcum var diye unutmuþum adamý. Cidden çok tehlikeli bu, bunun yüzünden kavgalar, kýyýmlar, savaþlar çýkar yahu.”

Yüzünün þekli deðiþmiþti, defteri keþfetmeye baþladýðý ilk anlardan pek eser kalmamýþtý. Ne neþesi ona eþlik ediyordu artýk ne de meraký. Ama kendisini de durduramýyordu bir türlü. Sürekli bir þeyler aratýyor, isimleri irdeliyor, olaylarý anýmsamaya çalýþýyor, hatýrladýkça kendisinin ancak dýþarýdan bakýldýðýnda görülebilecek huylarýný, hallerini keþfediyordu. Bir bakýma dýþarýdan hiç bakmadýðý bir gözle kendisini keþfediyordu ve kendisini tanýdýkça aslýnda düþündüðü gibi birisi olmadýðýný anlýyordu.

Kendisini dev aynasýnda gördükçe keyfi kaçmýþtý. Oysa çok eðlenceli baþlamýþtý her þey. Gerçi yine eðlenceli hale çevirebilirdi aramalarýný ama kendisiyle yüzleþince kararmýþtý içi. Ne eðlenmek istiyordu ne de daha fazla kendisini öðrenmek. Gördükleri yetmiþti, verdiði sözleri tutmayan (oraný %90 çýkmýþtý), insanlarý unutma kriterlerinin tamamý çýkara baðlý olan (%100), yazmaya çalýþtýðý yazýlarý üþengeçlikten unutan (tamamlayamama oraný %87) ve yavru bir kediyi yaðmur altýnda sahipsiz býrakacak, onu kapýda unutacak kadar düþüncesiz birisi çýkmýþtý. Üzülüyordu.

Defterini kapattý. Saatine baktý. Kaç saattir kendi geçmiþini araþtýrdýðýný, unuttuklarýna ne kadar süredir baktýðýný kestirmeye çalýþýyordu. Eðer hesaplamasý doðruysa (uykusunun gelmesini baz alarak hesap yapmýþtý, uykusu geldiyse ve saat 3 ise, gece 3’tü bu) buraya akþamüzeri 6 gibi geldiðine göre yaklaþýk 8 saattir kendisine bakýyordu ve kendisinden tiksinecek seviyeye ulaþmýþtý. Hayatý boyunca binlerce 8 saat geçirmiþti kendisiyle fakat hiç kendisine bakma, kendisini inceleme düþüncesine yönelmemiþti. Öyle olmazmýydý zaten, insanlar olaylarý gözlemlemekten ve düþünmekten, kendisini düþünecek, kendisinin tavrýný, hareketlerini irdeleyecek düþünceyi çoðu zamanlar unutmaz mý? Kendisini unutmuþtu, kendisini unuttuðunu kendi geçmiþinde görünce afallamýþ, çok beðendiði ve övündüðü kiþiliðine aldýðý bu beklemedik darbeler karþýsýnda þimdilik çaresiz kalmýþtý. Uykusu gelmiþti, düþünmek istemiyordu. Saatlerdir kendisiyleydi ve sessizlik onu yormuþtu.

Baþýný masadan kaldýrdý, kapýya çevirdi. Dede oradaydý.

“Saatlerdir buradayým, hatta sana seslendim bile ama ne bana baktýn ne de sesimi duydun. Evladým, uyarmýþtým seni, senin geçmiþin bile senin tanýmadýðýn birisidir. Sana senin hakkýnda söyleyecekleri var olan düþüncelerini paramparça edebilir ki etti de. Demek istediklerim bunlardý ama heyecanýna yenildin. Ah bu gençler, hiç büyük sözü dinlemiyorlar.”

Masaya yaklaþtý, odanýn sessizliði bozuldu ayak sesleriyle.

“Uyu istersen çocuðum, uzan þuraya. Ya da geri yollayayým seni dünyaya gerçek zamana.”

Baþýný kaldýrdý. “Uyuyayým ben dede, çok yorgunum, aklým allak bullak oldu.”

Yerinden kalktý, biraz ötedeki divana yanaþtý. Divanýn önünde durdu, düþündü. Masaya geri döndü, masadaki yastýðý alýp tekrardan divana yöneldi. “Onun defterini getirdin mi Dede?” diye sordu.

“Getirdim merak etme evladým, sen uyumana bak, yarýn ona beraber bakarýz.”

Uzandý. Baþýný yastýða gömdü, aðladý. Buraya gelirken getirdiði mendili masada unutmuþtu. Göz yaþlarýný yastýk sildi.