Tevrat’ta yazýlý ilk Þeriat ya da Musa’nýn yasalarý, Ýncil (Yeni Antlaþma) teolojisine göre Ýsa’nýn haçta ölümüyle somuttan soyuta dönüþerek tamamlanmýþ ve geçersiz kýlýnmýþtýr.

Dolayýsýyla, Eski Antlaþma denilen Tevrat ve onun hükümleri de yürürlükten kalkmýþ bulunmaktadýr. Yürürlükte olan “Yeni Antlaþma” dýr.

Ýsa, þeriat ile deðil tanrýsal kayra (baðýþlanma) ile kurtuluþun kapýsýný açmýþ, Ýncil yazarlarýndan Pavlus bu yeni anlayýþýn, dolayýsýyla þeriatýn soyutlaþmasýnýn öncülüðünü yapmýþtýr. Bu o devir için çok yeni ve gözüpek bir anlayýþ, çok deðiþik bir yorumdu. Çünkü somut olan þeriatýn soyutlaþarak geçersiz kýlýnmasýyla suç ve ceza kavramlarý kökten deðiþmiþ oluyordu.

Bunu þuna benzetebiliriz: Bir devlet düþünün ki günün birinde tüm kanunlarý, yasalarý kaldýrýyor, iptal ediyor… Onun yerine insanlar arasý salt sevgi ve saygýya dayalý yeni bir hukuk düzeneði getiriyor. Bunu hiçbir din veya devlet yapmaya cesaret edemez. Çünkü yasalarýn kalkmasý anarþi, kargaþa, kaos demektir.

Ýþte Ýsa’nýn önerdiði yol aslýnda buydu. Dinsel kurallar ve kanunlara tabi olmadan düzgün, yetkin ve yeni bir insan olarak yaþamak. Çünkü kanunlarýn doðru adama hükmü zaten yoktur, ama eðri adama hükmü vardýr. Yanlýþlýk, hata, suç ve eðri iþler söz konusu olunca yasalar iþler, doðru, kusursuz ve yetkin iþlere yasalara etki edemez. Ýlke çok basit fakat bir o kadar da zordu: Ýnsanlarýn nasýl davranmasýný istiyorsak onlara da ayný þekilde davranmak. Þöyle der:

“Ýnsanlarýn size nasýl davranmasýný istiyorsanýz, siz de onlara öyle davranýn. Size birbirinizi sevin diye, yeni bir emir veriyorum; sizi sevdiðim gibi siz de birbirinizi sevin” (Matta 7 12; Yuhanna 13:34)

Ýsa’nýn izleyicilerinden Pavlus Tevrat’ta yazan somut emirlerin ve þeriatýn neden ve nasýl geçersiz ve etkisiz kýlýndýðýný anlatýrken helal/haram ayrýmý yapan, sünnet olan, dini bayram kutlayan, kurban kesen, Þabat günü tutan Hristiyan topluluklarý çok sert bir dille uyarýr, bunlarý yapanlarýn ve Þeriatý tutanlarýn “lanet altýnda” olduðunu söyler:

“Þeriatýn gereklerini yapmýþ olmaya güvenenlerin hepsi lanet altýndadýr. Tanrý katýnda hiç kimsenin Þeriat ile aklanmadýðý açýktýr. Çünkü iman ile aklanan yaþayacaktýr. (…) Öyleyse nasýl oluyor da bu deðersiz, etkisiz, ilkelere dönüyorsunuz? Yeniden onlarýn kölesi mi olmak istiyorsunuz? (...) Mesih bizi özgürlük için özgür kýldý. Bunun için dayanýn. Bir daha kölelik boyunduruðunu takýnmayýn. Bakýn, ben Pavlus size þunu söylüyorum, sünnet olursanýz Mesih'in size hiç yararý olmaz. (...) Bu nedenle kimse yiyecek, içecek, bayram, yeni ay, ya da, Þabat günü konusunda sizi yargýlamasýn. (Galatyalýlar 3: 1, 10-12; 5: 1-2; Koloseliler 2: 16)

Pavlus Ýncil kapsamýndaki tüm yazýlarýnda Tevrat’ta yazýlý Þeriatla kurtuluþun mümkün olamayacaðýna, Þeriatýn sadece ölüm getireceðine vurgu yapar:

“Yazýlý Þeriat öldürür, Ruh ise yaþatýr. (...) Çünkü hiç kimse Þeriatýn gereklerini yapmakla aklanmaz.” (2 Korintoslular 3:6; Galatyalýlar 2:16) “Bütün suçlarýmýzý O baðýþladý. Kurallarýyla bize karþý ve aleyhimizde olan yazýlý antlaþmayý sildi, onu çarmýha çakarak ortadan kaldýrdý." (Koloseliler 2: 13-14)

Pavlus sünneti savunanlarý da çok aðýr sözlerle yerden yere vurur:

“Kötülük yapan o adamlardan, o köpeklerden sakýnýn; o sünnet bozguncularýndan sakýnýn! Çünkü asi, boþboðaz, aldatýcý birçok kiþi vardýr. Özellikle sünnet yanlýlarý bunlardandýr.” (Flp 3:2; Tit 1:10)

Peki, o halde, eðer Eski Antlaþma Yahudi Þeriatý veya Tevrat, Yeni Antlaþma Ýncil ile iþlevini tamamlayýp geçersiz ve etkisiz kýlýndýysa, Ýsa’nýn öðretisinden 600 yýl sonra ortaya çýkan Ýslam Þeriatý ne demek oluyor? Bu tekrar eskiye dönüþ olmuyor mu? Neden tekrar geriye dönüþ oluyor?

Ýmdi, Ýslam’ýn ortaya çýktýðý VII. yüzyýlda Arap yarýmadasýnda, özellikle Mekke ve Medine’de, birçok Yahudi halk yaþamaktaydý. Bir Arap soylusu ve aþiret baþkaný olan Muhammet ticari iliþkilerinde Yahudilere yakýndý; onlarýn ayrý aþiretler halinde yaþadýklarý halde tek tanrý inancý sayesinde birlik olduklarýný; geçmiþte bir devlet kurduklarýný öðrendi, gördü.

Araplar da aþiretler halinde yaþýyor, ancak, her aþiretin ayrý bir tanrýsý, tanrýçasý, putu vardý. Sorunsal buydu. Muhammet, Arap aþiretlerinin tek bir tanrýya inandýklarý takdirde birbirleriyle çatýþmayý býrakarak Yahudiler gibi bir millet olabileceðini düþündü.

Böylece, kendi amacýna daha uygun gözüken Yahudi ilahiyatýný seçerek Hristiyan ilahiyatýnýn temel ve soyut öðretilerini ( Ýsa’nýn kurbanlýðý, oðulluðu, tanrýlýðý, günahlarýn baðýþlanmasý, Üçlük öðretisi, þeriatýn geçersizliði, vs.) reddetti.

Zaten ilk Müslümanlar, þeriatýn soyutlaþtýðýný ve Ýncil teolojisini bilmiyorlardý. Ayrýca, bugün olduðu gibi kutsal kitaplara ulaþmak ve onlarý rahatça alýp okumak veya internetten indirmek mümkün deðildi. Kitap o devirde çok deðerliydi, sayýlarý çok azdý ve elyazmasý olduklarýndan çok sýký bir þekilde muhafaza ediliyorlardý. Üstelik Muhammet’in okumasý yazmasý olmadýðý gibi kulaktan dolma bilgilerle daha fazla bir þey öðrenmesine de olanak yoktu. Yahudiliðin sandýðýndan çok daha karmaþýk bir din olduðunu görünce, somut Yahudiliði temel alan, ancak, çok daha basit kurallar içeren bir dini vaaz ederek, Araplarý tek tanrý inancýna yöneltmeye, onlarý bir birlik altýnda toplamaya çalýþtý. Bu baðlamda, Müslümanlýk için Yahudiliðin beceriksizce ve kötü bir taklidi dense de, Müslümanlýk aslýnda Yahudiliðin çok daha basitleþtirilmiþ, budanmýþ halidir.

Ancak, siyasal olarak Araplarý birleþtirmeyi baþarmýþ bile olsa Muhammet’in teolojisi daha en baþtan büyük bir yanlýþlýðý içermekteydi. Çünkü öðretisi aynen Yahudilerin inandýðý gibi Musa þeriatýnýn hala geçerli ve etkili olduðu savýna dayanmaktaydý. Oysa “geçersiz” kýlýnandan, “geçerli” þeyler çýkmaz; ancak, “geçersiz” þeyler çýkar. Muhammet Kuran’da þöyle der:

“Benden önce gelen Tevrat’ý doðrulayýcý olarak ve size haram kýlýnan bazý þeyleri helâl kýlmak için gönderildim” (Ali Ýmran: 50)

“O peygamberlerin izleri üzere Meryem oðlu Ýsa’yý, önündeki Tevrat’ý doðrulayýcý olarak gönderdik. Ona, içerisinde hidayet ve nur bulunan, önündeki Tevrat’ý doðrulayan, Allah’a karþý gelmekten sakýnanlar için doðru yola iletici ve bir öðüt olarak Ýncil’i verdik.” (Maide 46)

Oysa Yeni Antlaþma hiçbir zaman Eski Antlaþmayý onaylamaz ve onamaz. Tam tersi, yeni eskiyi geçersiz ve etkisiz hale getirmiþtir. Bu nedenle Ýncil’in Tevrat’ý onaylamasý deðil, tam tersi, etkisiz hale getirmesi söz konusudur.

Dolayýsýyla, Muhammet’in Ýsa’dan altý yüzyýl sonra etkisiz ve yürürlükten kalkmýþ olan Musa þeriatýný referans alarak (kurban kesmek, oruç, sünnet, çok eþlilik, kölecilik, haram-helal, aptes almak, kadýnlarý ve suçlularý dövmek veya cezalandýrmak gibi çeþitli þeriat kurallarý içeren Yahudiliðe benzer bir dini “Ýbrahim dini” diye öðretmesi, þeriata geri dönüþü Ýncil teolojisine göre gereksiz ve boþtur. Yeni Antlaþma kapsamýnda þeriat geçersiz ve etkisizdir.

O halde, Yeni Antlaþma ile geçersiz kýlýnmýþ þeriatý referans almakla Ýslam dini daha ilk adýmda “geçersiz” bir konuma düþmüþ olmaktadýr.

Muhammet’in kendinden önceki kitaplarý doðrulayarak kendi kitabýnýn da onlarýn bir devamý olduðunu kanýtlamaya çalýþmasý ve kendine paye çýkarmaya çalýþmasý akýllýca bir yaklaþýmdýr. Ancak, Yeni Antlaþma kapsamýnda þeriatýn artýk geçersiz olduðunu bilmediðinden Ýncil’in Tevrat þeriatýný onadýðýný zannetmiþtir. Bu yanlýþ varsayým üzerine kurduðu din de netice itibariyle geriye gidiþin, Pavlus’un söylemiyle deðersiz, etkisiz, ilkelere dönüþün ve insanlarý boþu boþuna tekrar o eski kurallarýn kölesi haline getirmenin yolunu açmýþtýr. Müslümanlýðýn açmazýný ve bu dindeki taassup ve irtica sorunsalýný bu baðlamda irdelemek gerekir.