Güzel bir güne uyanýrsýn umutla, herþey yolunda dersin. Keyifle esnersin. Dersin ki kendine “hiçbirþey yýldýrmayacak seni, hep güleceksin. Aðlasanda þikayet etmeyeceksin” Dersin dersin ve yeni bir antlaþmaya daha atarsýn imzaný hayatla çok zaman yapýp bozduðun.

Ufak tefek aksilikler asmaya yetiþmez suratýný. Yalnýzsýndýr, yoluna devam ediyorsundur. “Mutluluk iþte böyle basit” dersin yine kendi kendine. Hayatla aran iyidir, antlaþma iyi gidiyordur.

Yalnýzsýndýr. Sokaklardasýndýr. Otobüslerdesindir. Bankada iþin vardýr, yapýlacak ödevlerin. Kaparsýn gözlerini bindiðin dolmuþta. Hüzünler vardýr yüreðinde, hikayeler yazmaya uðraþýrsýn kafanda, çoðu kez yapmaya çalýþtýðýn gibi. Herþey normal gidiyordur...

Birden saç diplerinden ayak parmak ucuna dek seni saracak bir mutsuzluk belirmeye baþlar bedeninde. Önce inanmak istemezsin.Bir acý saplanmýþtýr sað gözünün derinlerine. Çok derinlerden bir yerlerden gelir belki de bu ceza. Mutluluk çoktur artýk bu yolculukta sana.

Yalnýzsýndýr, omzunu yaslayacak kimse yoktur yanýnda. Ýnanasýn gelmez önce, yavaþ yavaþ itiraf etmeye baþlarsýn. Ýþte kabulundur tekrar edersin içinden ‘migren’, ‘migren’... Aman Tanrým kriz baþlamýþtýr. Elmacýk kemiklerini sarmýþtýr aðrý. Baþýnýn üzerine dünyanýn tüm aðýrlýklarý binmiþtir. Diþ etlerin sýzlar, söküp atmak istersin gülüþünü güzelleþtiren diþlerini.

Yalnýzsýndýr, nefes almak zorlaþmýþtýr. Ýçin bulanmaya çoktan baþlamýþtýr. Gözlerini açmak en büyük cezadýr sana o an. Açmak zorundasýndýr, inmen gereken duraða gelmiþsindir. Þöför yol verirken sana gülümsemiþtir hafiften. Tanýr seni, migrensiz seni. Anlayamaz düþmüþ dudaklarýnýn sebeplerini. Göremez, güneþ gözlüðünün ardýndaki gözyaþlarýný.

Yalnýzsýndýr. Yol bitmemiþtir. Yürürsün. Trafik ýþýklarýnýn anlamý uzaklarda bir yerlerdedir. Uyusam þimdi dersin výzýr výzýr arabalar teðet geçerken sana. Gözlerini kapayýp kapanmaktýr yanýndan geçen her hangi birinin omzuna o an için mutluluk. Aðlamaktýr, hýçkýrarak aðlamaktýr özlediðin lüksün.

Bir araca daha atarsýn kendini, otobüsün numarasýný zor seçerken sen, boþtur koltuklar ne mutludurki. Karþýnda oturan güzel bayan gizli gizli bakar sana. Acýmadýr hissettiði. “Kimbilir niye aðlýyor için için” diye düþünür senin için. “Herhalde sevgilisi terk etti” diye düþünür bir baþkasý, “herhalde kötü bir haber aldý.” Hepsine haykýrmak istersin psikolojik bir sorunun olmadýðýný, bedenen çok acý çektiðini. Kafandan geçer birilerinden yardým dilemek.Yoktur ki çaresi. Kimse bir þey yapamaz ki. Kimse parmaklarýný þýklatamaz ki seni sýcacýk yataðýna göndersin. Kimse baðrýna yaslmaz ki seni, “ aðla açýlýrsýn” demez ki.

Gün ýþýðý, ne de büyük bir iþkencedir her yerden fýþkýran. En ufak delikten süzüm süzüm süzülen. Geceyi örtmek istersin dünyanýn üzerine. Ellerin yetmez yüzünü gölge etmeye. Sadece sen varmýþsýn gibi, kapris yapmak hakkýnmýþ gibi, ayýp olmayacakmýþ gibi, sallana sallana, inersin otobüsten hýçkýrýklarýn dilinin ucunda. Bankaya ulaþmýþsýndýr. Büyük tehlike bir cadde daha geçersin gözlerin kapalý. Kurtuluþun gibi baktýðýn bankanýn kapýsýndan atarsýn kendini içeri. Ayný hýzla “bankamýz kapalý” der karanlýk zalim bir ses, yarý açýk gözlerinle görebildiðin güvenlik memuru. Anahtarýný unutmuþsundur, kapýda kalmýþsýndýr ve çaresizsindir. Migrenli bir sen banka kapýsýna çöken. Tanýdýk bir yüz arayan kaldýrýmlarda. Þanski biraz tanýþýklýðýn olsa atacaksýn kendini omuzlarýna. Kurtar beni diyeceksin.
Ne tanýdýk bir yüz ne de o an seni kurtaracak baþka bir þey yok oratalýklarda. Yýðýlsan kaldýrýmda birileri ilgilenir herhalde seninle diye geçirirsin içinden. Kalan bilinç kýrýntýlarýn gurur adý altýnda bir enerji verir sana. Vazgeçersin. Bayýlmaya bile mecalsizsin.

Telefonun çalar sen sallanýrken sokak ortasýnda. Açarsýn bir umut. Uzaklardan bir ses birþeyler sorar sana. Nerde olduðunu, migrenli olduðunu bilmeden. Kapatmadan sen daha telefonu, birþeyler hissedersin bacaðýný sýyýrýp geçen. Bir kadýn elinde ikiz bebek arabasý, seni ezip geçer “sokak ortasýnda durursan çarpar geçerim” diye söylenerek. Kapatýrsýn telefonu. Dönersin arkaný hýzla geçip dengeni bozan küstah kadýna. Bebekleri bile sevimli gelmez sana. En büyük düþmanýn bellersin bu kaba saba kadýný. Bir þeyler söylesen, gidip kadýný dövsem diye geçirirsin aklýndan, anlarsýn cinnet geçirip cinayet iþleyen insanlarýn psikolojisini. Deðmez dersin, enerjinde yok zaten, yol boyu küfredersin o kadýna, kendine yakýþtýramasanda.

Bekleyemeyeceksin bankanýn açýlýþýný. Otobüs geliverir seni evine taþýyacak. Koþarsýn yine son bir tehlike cadde geçerek. Atarsýn kendini içeri. Bu sefer týklým týkýþ. Ayakta yaþarsýn tek kiþilik sancýný. Beter gözükürsün. Fark edenler fark eder, yine üzerine tahminler yürütürler.

Yalnýzsýn olabildiðince. Hýçkýrýklarýn dilinin ucunda. Tüm sevdiklerini geçirirsin aklýmdan. Düþler kurarsýn bir bir omuzlarýnda aðlarken. Sadece sana sýcaklarýný versinler istersin. Sessiz olsunlar, soru sormasýnlar.

Ýnersin otobüsten. Yalnýzsýn. Kimse bilmez mutsuzluðunu. Kimse anlayamaz acýný. Kimse bilemez içinden geçenleri. Hayat antlaþmayý bir kez daha bozmuþtur ve sen kimseye anlatamazsýn derdini. Atarsýn kendini evine. Asansörde baþlarsýn gözyaþlarýný özgür býrakmaya. Neyse ki kimse olmaz evde. Kimseyi üzmek istemezsin. Kendin üzülürsün haline. Kimse bilmeyecektir yaþadýklarýný. Kimse anlayamayacaktýr yalnýzlýðýný. Akþam baban surat yapacaktýr “neden yanýmýza gelmedin” diye. Anlatamayacaksýndýr yataðýna kapanýp nasýl çýrpýndýðýný. Derin bir uyku olacak bu acýya veda, ölümün. Gözlerin þiþecek, enerjin tükenecek ve birkaç gün sonra “baþým aðrýdý” diye özetleyeceksin sadece yaþadýðýn cehennemi. Kendin bile kendini anlayamaz durumda olacaksýn saðlýklý saatlerinde.

Bir migrenliyi sadece bir migrenli anlayabilir dersin hýçkýrýklarýndan arta kalan son nefesinle. O da kriz esnasýnda diye eklersin dalmadan uykulara...

Hayat devam eder, artýk ödevini yapmaya baþlayabilirsin. Bir de unutmadan sabah erken kalkýp yeniden bankaya gitmen gerekecek. Kolay gelsin...