Her þey Mevlana’nýn istisnasýz herkesi dergaha davet etmesiyle baþladý. Sonra birer birer çoðaldýlar.

Bir hikaye anlatmak isterim…

Bir gün Paris’te bir adam, uçak bileti saðlayýcýsý bir þirketten içeri girdi.

Yaz dönemi doluluðundan müzdarip çalýþanlarýn içinden en az kalabalýk masayý seçerek ilerledi.

Birkaç günlük iþ gezisi için geldiði Paris’ten Ýstanbul’a dönüþ iþlemlerini yaptýrmak istediðini belirtti pasaportunu uzatýrken.

Orta yaþlý kadýn evraklarý aldý. Bilgisayar ekranýnda birkaç klikten sonra sayfalarý çevirdi.

Ve durdu.

Gözleri pencereye çarpan yaðmur damlalarýnýn birer yansýmasý gibiydi.

Kafasýný kaldýrdý.

Ve sordu:

- Pýnarýn sularý hala soðuk mu?

Adam durakladý.

Kadýnýn yaka kartýna baktý. Ýçinden okudu:

- Narine.

O köyü biliyorum, o pýnarý da. Oradaným.

1918’demi sonra mý önce mi bilemem.

Ama köyün sahipleri bir þekilde gittiler. Dünya’nýn bilinmedik yerlerine.

Evleri orada ayakta duruyor hala. Tozlu ve örümcek aðý baðlamýþ konaklarý…

Belki bir þeyler býrakmýþlardýr diyerek yýkýlmýþ duvarlarýný saymazsak.

Ýçine yerleþilenler de var.

O pýnarýn suyu hala soðuk.

Ýçtim.

Ama burada deðiller.

Gittiler.

Soykýrým mýdýr bilemem.

Ama þunu bilirimki, evet. O pýnar halen orada.

O pýnarýn sularýyla yeþeren bir elma aðacý düþlüyorum.

Dalýndan koparýlýnca, elma çürür, ölür, yok olur.

O evler orada, pýnar da öyle…

Ve hala soðuk.