Yüzümde gökyüzü yeþile çalýyor rengini, ellerimi denize sürerek geçiyorum hayatý. Aklýmda kara geceler, bir ölümü saklýyorum. Kýyýya gömüyorum yüzümü, derinlerden bir ses “býrakma topraða yüzünü”. Kulaklarýmda dönüp çýnlayan bir ses “geliyor”… Koþarak geçiyorum þehirleri…

Günüme güneþ doðdu, günüme Ay doðdu. Solumda güneþ, saðýmda Ay. Aydýnlýklara çýktý karanlýðým, dilime dolandý ertelenmiþ yalnýzlýðým. Ayaklarým Akdamar’ýn üstünde, gözlerime deðiyor eþsizliðin uçurumu.

Günüme geliyor özlemim, günüme aþk doðuyor sonra. Yalnýzlýðým, kilisenin kuyusunda yanýyor kýzýl bir aleve teslim. Yalnýzlýðým Akdamar’ýn asil taþlarý altýna gömülüyor. Özlemim, asi ve hýrçýn savuruyor kendini.

Ve Tanrým heybetiyle çýkageliyor kýyýdan, Güneþin kýzgýn ýþýnlarý ve Ay’ýn sevecen serinliði öpüyor hayatýn içinde sýkýþan þaþkýn yüzünü. Aðýr ve sakin çýkýyor patikalý yollarýný adanýn, yürüdükçe büyüyor heybeti. Yürüdükçe tutuluyor dilim… Gelip önümde duruyor Tanrým… Bütün dinlerim, bütün dillerim kanýyor heyecandan. Ayaklarýna kapanmak istiyorum, izin vermiyor. Eðildiðim yerden alýyor yüzümü, eli yüzümde Tanrýmýn. Tutup alnýmdan öpüyor benliðimi. Bir titreme alýyor ruhumu, öyle bir titreme ki bütün acýlarým dökülüyor ceplerimden. Savunmasýz ve âþýk kalýyorum karþýsýnda, aþka küs dilim dolanýyor Tanrýmýn güzelliðine. Bir solukta kavrýyor ellerimi, adanýn koyuna götürüyor beni. Güneþ ve Ay dans ediyor yerlerinde.

Eli elimde Tanrýmýn. Güneþ yüzüme doðuyor defalarca, zaman durdu. Zamaný durdurdu yüzümde, ölümü kalmýyor anlarýn. Bütün güzellikler yüreðime doluyor nefesiyle… Yýldýzlar süslüyor baþýmýzý. Yýldýzlar cennetten þarap taþýyor üzerimize.

Gözü gözümde Tanrýmýn, bütün cesareti topluyor yüreðimde. Asýrlarýn yalnýzlýðýný üzerimden alýp atýyor denize, çýrýlçýplak kalýyor ruhum. Dirençsiz kalmak neymiþ öðreniyorum.

Eli yüzümde Tanrýmýn, geldiðinde verdiði selamla dudaklarý alnýmda. Yüreðim sökülüyor yerinden, ellerim ateþ parçasý altý asrýn hasretinden. Dokunsam Tanrýma küle dönecek, arkama saklýyorum ellerimi. Dokunsam Tanrýma beni asýrlardýr bekletmesinden utanacak. Ben bile küle dönerim dokunsam.

Kelimelerimi toplayýp konuþmayý baþlatmaya yetmiyor soluðum, kuru kuru yutkunuyorum. Tanrým diyebiliyorum sadece, yineleyerek Tanrým kelimesi dökülüyor dudaklarýmdan. Eðilmeye yelteniyorum, yüzümden yakalýyor beni. Ellerini sürüyor dudaklarýma konuþma gücü buluyorum.

“Neden þimdi”

Konuþsun istiyorum sonsuzluða, aþk dökülüyor konuþtukça sesinden. Bilmediðim þiirler veriyor dudaklarý, zihnim uyanýyor yerinden. Adayý cennete taþýyor rüzgar, saçlarým Havva’nýn elmasýný çalmýþým gibi ürkek ve fevri. Secdeye varmayý arzuluyorum önünde Tanrýmýn. Hissedip üzerime yürüyor, soluðu ciðerlerime doluyor, soluðu düþlerimi diri tutuyor… Beni daha nereye götürür bu sarhoþluk hissi.

“Bütün dinlerim, bütün ilahlarým. Uyanýn depremler oluyor içimde ve Tanrýmý buldum iþte. Yüzü gerçeðim, elleri zümrüdüm önümde duruyor... Uyanýn Tanrýmýn soluðunda tüketiyorum sizleri...”

“Gitmeliyim” diyor, “birazdan uyanacaklar ve inanmayacaklar sana. Gitmeliyim, baþka bir asrýn baharýnda bekle beni”

“Ey elleri zümrüdüm, Son Cemre de gel” demeye yetiyor gücüm.

“son Cemre de”

…