_Bütün yazýcýlar korkuyla uyanýr sabahlara.
Kur’a çektik, terk ediliþ bana düþtü ey dünya!_

Kapýsýnýn yumruklandýðýný iþitti. Dýþarýdan gelen uðultulara kulak verdi. Bu uðultular arasýnda kendisi hakkýnda söylenenleri seçmeye çalýþtý. Kimdi bunlar, neler söylüyorlardý hakkýnda? Ýstedikleri neydi, kendi istediðinden baþka?
Yazdýklarý, söyleyemeden býraktýklarý… Yaþadýklarýnýn hepsi bununla ilgiliydi. Suçluydu, yarým býraktýðý her bir öykü adýna. “ Tamamla!” diyordu uðultular arasýndan anlam bulan sesler, “ Nasýl baþladýysan öyle son ver yazdýklarýna.”
Gözlerini duvarlarda gezdirdi. Bu saðýr duvarlara mý benzemeliydi, onlar gibi duymaktan yoksun mu kalmalýydý bütün söylenenleri; içindeki gürültüleri bile kesmekten acizken nasýl susturabilirdi ki dýþarýdakileri? Sahirlere yalvardý, þehirleri taþ eden onu da taþ edemez miydi?
Kapýyý açtý. Çanlar, davullar, ezan sesleri… Bütün kutsal ezgilerle beraber peþinden sürüklenen kalabalýða baktý. Okuyucularýydý. Öyle yakýnlardý ki þimdi kendisine… Bir þekilde hepsini tanýdýðýný biliyordu, hiçbirini daha önce görmediðinden emin olduðu kadar emindi buna.
“Beklenen son geldi.” diye haber verdi okuyucularý arasýndan biri. “Cevap verebilecek misin dilden dile dolaþanlara?” diye sordu baþkasý. “Kaçabileceðin bir yer kalmadý!” dedi bir diðeri.
Hiçbir kaçýþ yolunun kalmadýðýný kendisi de biliyordu. Kaçmak, yorgunlukla eþ tutulmuþtu lügatinde ve zaten çok yorulmuþtu. Yazýcýlarýn kehaneti onun için gerçekleþmiþti yüzyýllar sonra iþte. Ýçlerinden kendisi seçilmiþti ve artýk bütün yazýcýlarýn korkularýyla yüzleþmeliydi. Þimdi, nefesi herkesin nefesine karýþmalýydý sadece, bu öykü tamamlanmalýydý.

Ellerini kalabalýða uzattý; okuyucularýna. “Varýn!”diye gürledi. Sesi bir saman alevi gibi önce parladý, sonra sönüverdi. Ses onundu. Titrediðini fark etti; ama ses yine de onundu. Devam etmesi gerektiðini biliyordu.
“Varýn!” dedi yeniden öykücü okuyucularýna:
_ Varýn siz tamamlayýn. Öyle ya, ben sizi söyledim. Sizde bulduðum ben’i. Hepinizi, kendimi. Aleni yataklýk ettim düþlerinize. Gizlinizi ifþa ettim diye her çaðda taþladýnýz beni. Her nasýlsa kendimi ele verdiðimi, tekrarlardan ibaret kaldýðýmý vurdunuz yüzüme. Suçladýnýz her ne söylediysem ve her ne söylemediysem haksýz olduðumu ortaya döktünüz.
“Tamamla!” dediðiniz öykülerim nasýl tamamlanabilir ki içimde bu kadar çok ses varken? Tamamlamak, ne demek kendim paramparçayken?
Biliyorum aslýnda. Sizin kadar ben de biliyorum, aslýnda hiçbir þey bilmediðimin. Öðrendikçe hiçbir þey bilmediðimin. Bilmek için yazdýðýmýn, yazmak için öðrendiðimin ve aslýnda hiçbir þey bilmediðimin. Sizler biliyor musunuz?
Biliyor musunuz, ben yazarken, baþýma neler geliyor? Kara atlý süvariler geliyor kara bir gecede. Atlarýný ay ýþýðýna asýyorlar, aydýnlýðýmý çalýyorlar. Görüyorum onlarý. Bu sýcak mayýs baharýnda bir inilti gibi yüreðime düþüyorlar. Görüyorum onlarý ve suyuma býraktýklarý gölgelerini. Beynimde bir kýlýç tutarak bekliyorlar. Bütün huzursuzluðumu ortaya döküyorlar. Terliyorum sorgularýndan. Katre katre üstüne düþüyor sözcüklerimin alnýmdan akan terler. Sözlerimden marazlar doðuyor. Eðilip tutuyorum, çekip çýkarýyorum olduklarý yerden belki hayata tutunur diyerek. “Hayata tutunmaya uðraþma, deðmez.” diyor kara atlý süvarilerden biri. “Hayat ki vadeli hesabý olan bir bankadýr. Senden biriktirdiðini katlayarak iade eder sana.” Ne ki ben kederi biriktirmekte ustayým, acýyý paylaþmakta bencil. Umursamýyorum öðütlerini. Oysa o kadar çoðalýyor ki marazlarým, hangisiyle uðraþmamam gerektiðini bulamýyorum.
Biliyor musunuz, ben yazarken kaç huzuru boðuyorum hýçkýrýklar arasýnda? Kaç gecemi yýrtýnarak geçiriyorum? Leþ kargalarýný titreten ihtiþam davullarýný duyuyorum, dudaklarýmda beddualarla. Geceleri sokaða çýkýyor düþüncelerim, ölümü içlerinde büyüterek ve korkarak silinmekten ayak izleriyle mezarlýklarda. Etrafa yayýlan leþ kokularýný göðsümde öðütüyorum. Deliler ülkesinden haber geliyor bana fýsýltýlar halinde. Ýrin irin bir þeyler akýyor gözlerimden. Alýp kurtarmak istiyorum söyleyemediklerimi benliðimin mahreminden.
Biliyor musunuz ben yazarken kara, kapkara cellatlar rüyalarýmý bölüyor. Rüyalarým, her biri benden bir parça. Ben kadar bana yakýn, ben kadar benden uzak. Açýyor kelepçelerini rüyalarýmýn; kara, kapkara cellatlar çýðlýklar atarak. Celladýn görevi öldürmek deðil mi? Öyleyse neden acýtýyor benliðimi? Gardiyaným susuyor. Ýsyan ediyor içimde azýnlýklar. Daðýlýyor hücrelerimden yüzlerce zenci. Geriye benden bir þey kalmýyor. “Ben benim” diyor hepsi.”Ben sen’im.”Biri kuyuma taþ atýyor, kýrký çýkaramýyor. Peki; ama hangisi benim?
Lal’in pençesine düþüyor her bir parçam. Boþ kalan yerlerimde yangýnlar birikiyor. Ateþ düþtüðü yeri yakar, diyorum. Yanýyorum.
Biliyor musunuz, ben yazarken düþler içinde düþlere dalýyorum. Dipsiz uçurumlarýndan düþüyorum düþlerin, gafletin kucaðýna. Durmadan, soluk almadan… Sonu gelmiyor, sonu yok biliyorum. Öyle bir zamansýzlýk içinde. Zemin kayýyor, zemin yok. Saf bir gaflet karanlýðý, inkarý tazeliyor.
“Hayýr!” diyorum. “Bu benim düþüm deðil. Bunu nereden çaldýnýz, bunu kimden çaldýnýz?” Uyanmak istiyorum. Eteðimi çekiþtiren yüzlerce “ben” buluyorum etrafýmda. Meallerine bakýyorum, hepsinin kendine meyli malum oluyor. Nereden çýkýyor bu bölünmüþlük?
“Yanýlmýþ bir soruydu bu.” diyorlar. “Sobe!” Bir deli poyraz esiveriyor kesici soðuðuyla, sýcak mayýs baharýnda. “Yanýlmýþ bir soruydu.” diyor bütün benlerim. Buram buram kavruluyorum. Kimsesizliðin yurduna sürüklüyor bu deli poyraz beni.
Düþümde yeni düþlere uyanýyorum. Gözlerimden bir bulut sýyrýlýyor.” Ýþte rüyasý çalýnmýþ adam, iþte yanýlmýþ sorunun cevabý! “
Ötelerde, topraða boylu boyunca uzanmýþ bir adam görüyorum. Etrafta acý bir koku… Bu korkunun kokusu, biliyorum. Yanýna gidiyorum. Bana ne kadar da benziyor; ama bana ne kadar da benzemiyor. “Sen!” diyorum, senden kurtulmam lazým. Çünkü görüyorum seni, gördüðünde görüyorum kendimi. “Bulmak istediðin gibi býrak “diyor, “Býraktýðýn gibi bul beni.”
Donup kalýyorum. Gözlerimde aynalar kýrýlýyor. Her kýrýkta bir çocuk aðlýyor. Çeviriyorum yüzümü çocukluðumun kýrýlganlýðýna ve kuytu köþelerinde doðurup büyüttüðü hüznün sözcüklerine dokunuyorum. Yaþadýkça sýzmýþ besbelli yarýnlarýna. Garanti belgesi olmayan bir hayat sunuyorum usulca alnýndan öperek. Sen, diyorum çocukluðumun solgun yüzü. Bulmak istediðin gibi býrak kendini. Telif hakký alýnmamýþ umutlar dik topraðýna ve kýrýklarýný eteklerimde topla.
Nedir eteklerimde sürüklediðim uðursuzluk
Arkama dönüp baksam hep kasvet, huzursuzluk
Hangi sözcüðün eteðini kaldýrsam çýrýlçýplak bir hüzün
Ýçimde hiçbir yerden alýþýlmadýk kuþlar
Soluksuz, mecalsiz dokunuþlar
Çünkü, diyor bir yýldýz. Sen insansýn
Adem ile Havva’sýn.
Yýldýzým diyorum ne de düþüksün
Üstünü ört geceleri, üstünü ört, üþürsün.

Biliyor musunuz ben yazarken acýyý dilimde susturmak istiyorum.”Dilin kemiði yok.” diyorsunuz. Olsaydý diyorum, olsaydý da kýrsaydým.
“Eksik kaldý öykün” diyorsunuz. Býrakýn diyorum, eksik kalsýn öykülerim. Münker ve Nekir yazsýn.
“Tekrar etme kendini.” diyorsunuz. Tarih tekerrürden ibaret deðil mi, diyorum. Kendime bir tarih düþürüyorum, tekerrür eden.
“Ele veriyorsun kendini.” diyorsunuz. Ben bana yetmiyorum ki diyorum, kendimi size vereyim.
Ýþte, sözüm burada bitiyor. Susuyorum, taþlýyorsunuz beni…
Sustu öykücü. Bütün kalabalýklýðýyla beraber sustu. Sustu bütün okuyucular. Yüzüne yayýlan aydýnlýk ve dudaklarýndaki tebessüm ancak üzerindeki taþlar kaldýrýldýðýnda fark edildi.