Bazý çizgilerin sonunu yaþamak çoðu kez acý veriyor insana. Ama onlar ne yaparsanýz yapýn mutlaka yaþanacak…

Evet, günün ýþýðý kayboluyor, yani gündüzün aydýnlýðý körleþiyor. Hür türlü eylem ve hareketler hep deðiþmek zorunda. Aydýnlýk ve karanlýðýn farklýlýðý insaný müthiþ deðiþtiriyor, sarsýyor… Gözbebekleri büyüyor insanýn, ruh adeta boyut deðiþtiriyor. Yarýn güneþ yine doðacak belki ve belki gözlerimiz ufuk çizgisini bir daha yakalayacak… Ama bugün bitmiþ olacak ve bugün bir daha yaþanmayacak…

Okullarýmýz bitiyor, derslerimiz, sýnýflarýmýz, mesaimiz, çok mühim iþlerimiz birer birer bitiyor… Oysa her þey daha dün baþlamýþtý, anne karnýndaki çocuklar birer birer tekrar geliyor özgürlüðün tartýþýldýðý garip dünyamýza. Zaman, mahpushane demirlerini eritip bitiriyor adeta. Yapraklar, aylardýr, asýlý durduklarýndan düþüveriyorlar yerlere ne çare… Askerin nöbeti, ipekböceklerinin kozalarý örülüyor, her bir þeyin sonu var ve bütün çizgiler yavaþ yavaþ bitiyor…

Zamanýn sonunu yaþýyoruz örneðin. Henüz niceliði belirlenmemiþ yüzyýllarýný; maddeye, duyguya insana, eyleme, söze zemin kýlmýþ, bu arada köhnemiþ, kirlenmiþ zamanýn sonunu yaþýyoruz hepimiz. Ulaþamadýðýmýz, fakat varlýðýndan emin olduðumuz bazý anlamlý duygularýn sonunu acý da olsa tatlý da olsa bilmecburiye yaþýyoruz. Bazý efsanelerin sonu anlatýlýyor akþamlarýn serince çöktüðü türaplarda. Bazý cümleler son kez tekrarlanýyor yüreðimizde, meclisimizde…

Evet, kendinizi artýk kökü topraðýn derinliklerinde bir aðaç gibi hissetmiyorsanýz köklerinize sunulan sudan bile kaçýyorsanýz artýk içinizdeki tüm dinamiklerinizi kaybetmiþsinizdir benim gibi! O zaman geriye sadece duymak istediðimiz heyecanlarý ya da baþkalarýnýn yaþadýklarý duygularý tatmak kalýyor geriye… Hiç boþu boþuna “neþeli bir scherzo, melankolik andante çalmaya akort edilmiþ bir arp” gibi hissetmeyin kendinizi… Çünkü son, her þeyin nasiplendiði bir noktadýr! Fakat hep unutulan, anýlmak istenmeyen bir kavramdýr. Ancak, çizginin bu kaçýnýlmaz noktasýna gelindiðinde, yaþadýklarýnýn tümünün bir araya gelip o noktaya doluþtuðunu görür insan. Son, her þeydir bizler için. Çizginin bütünündeki anlamýn ta kendisi yani.. Baþlangýcýn derinliðindeki gizdir ve kaçýnýlmazdýr o.

Çizgileri, çizenleri iyi tanýmalý ey dostlar! Ýyi ölçmeli ki, çizginin sonunu fark edip, denk atmalý ayaklarý. Apansýz karþýmýzda beliren sonlar canýmýzý yakmadan hazýrlamalýyýz kendimizi vaad edilen o güne… Hem de hakkýyla yaþamalý çizgileri. Her bir noktada yeterince, yerli yerince durarak, anlayarak yaþamalý, gönül rahatlýðýyla ulaþmalý o meçhul sona…

Ýki nokta arasýnda beliren tüm çizgiler hayatlarýmýzdýr velhasýl kelam. Bu çizgilerin bazýlarý çoktan bitmiþ, bazýlarýysa uzadýkça uzamakta…





http://twitter.com/yusairmak
https://www.facebook.com/yusairmak
yusairmak@hotmail.com