Hiçbir güç, büyümeyi önlemeyi mümkün kýlamaz ve büyüyen yalnýzlýklarýmýzý… Zira, büyüdükçe yalnýzlaþýyor insan. Kendine dönüyor, aynaya bakmaksýzýn kendini görmeye yöneliyor. Yoðun bir arayýþ bu. Yaratýldýðý çamuru, yaþamanýn gerçeðini arama senfonisi. Adem’e ulaþmak istercesine zorluyor insan kendini, bunalýyor, gerginleþiyor, asabileþiyor.

Uzay boþluðunda uzak bir köþe buluyor insan kendine yalnýzken. Çevresine özgün bir kabuk örüp, diðerlerinden soyut bir dünyanýn içine kapatýveriyor kendini. Týpký ipek böcekleri gibi geçmiþ unutuluyor hemen. Ya da unutulmuþ gibi yapýlýyor. Aslýnda hiç bir þey unutulmuyor. Bilakis belki muhasebe yapýlýyor. Arkadaþlýklar, oyun günleri, zorluk günleri, darlýk günleri, portakal aðaçlarý, limon bahçeleri, kýrgýnlýklar bir bir hesaba çekiliyor temiz zihinlerde. Yine týpký ipek böceði gibi insan, bir süre sonra bambaþka bir þey olarak çýkmaya hazýrlanýyor ördüðü kabuðun içinden göründüðü kadarýyla…

Yalnýzlýk olgunlaþtýrýyor insaný, kâmilleþtiriyor kýsaca. Sýnayarak, acý vererek, düþündürerek olgunlaþýyor insan. Yalnýzlýðý yaþayan kendisiyle kucaklaþýveriyor. Ne ateþli sevgililerin albeniliði, ne kalabalýk coþkularýn yüzeyselliði, ne de arkadaþlarýn, dostlarýn gevezeliði… Yalnýzlýkta kendisine her zamankinden bir adým daha yakýn, daha aþina, daha kuþatýcý hissediyor. Ýçte ben patlamalarý yaþanýyor yalnýzlýk anlarýnda. Ýnsan baþta kendi derinliðini keþfediyor. Baþkalarýndan esinlenmediði, yanlýca kendisinin ürettiði bir güzeli koyuyor karþýsýna. Benliði de bunu fark ediyor. Güçlenmiþ, korkusuz, ileriki yýllara hazýr bir insan olarak yeniden kalabalýðýn, tüm galaksinin ve diðer gezegenlerinin arasýna katýlmayý düþünüyor. Bu kez farklý bir anlam kazanýyor çevresindeki kalabalýk. Kendi ismini coþkuyla haykýrýyor cüretkâr bir þekilde…

Biraz öylesine þeylerle, biraz tasavvufla, biraz zamanýn zorunlu çilesiyle, çokça da gerçeklerle baþbaþalýk ikliminde en güzel, en serin gölgelikler, coþkulu akarsu oluveriyor. Yalnýzlýktaki gerçek muhasebeleri aklýn kapýlarýný her daim zorluyor. Dünyanýn, þehirlerin, çaðýn, çaðýn insanýnýn ikiyüzlü veya çokyüzlü gerçekleri deðil, aklýn gerçeði hükmediyor insana. Ýnsan, o gerçek içinde bir yer buluyor kendine. Yaþamayý anlýyor ve sonra, anlayarak yaþamaya çalýþýyor insan… Yalnýzlýk, dünyanýn ve yaþamanýn bir baþka kapýsýný aralýyor.

Yalnýzlýk, bir hedef deðildir elbette. Bir tür gerçeði bulma yolu o, bir tür fýrsat yani. Çaðýn insaný zorunlu olarak yalnýz zaten. Ama yalnýzlýk, bir kalabalýðýn, birçokluðun yolu ayný zamanda. Aklýn kapýsýndan geçilip ulaþýlan bir çokluk, bir bereket, bir gerçek, bir nimet… Yalnýzlýk bir ümit, ýþýklý kalabalýklara doðru…

Evet, yalnýzlýk yalnýz kalamamaktýr aslýnda. Yalnýzlýkta ellerin kahrýný çekmektense kendini düþünebilmek, muhasebeye çekebilmek bin kere daha güzel deðil mi?




http://twitter.com/yusairmak
https://www.facebook.com/yusairmak
yusairmak@hotmail.com