Ramazan ayý kardeþliðin, tesanüdün, sevgi þefkat ve merhametin, birlik ruhunun pekiþtiði, kalpleri yumuþayan Müslümanlarýn imanlarýný artýrdýklarý mübarek ay. Samimi her Müslüman, Ramazan’ýn son günlerine ulaþtýðýnda vicdanýnýn dirildiðine, ruhunun derinleþtiðine ve nefsinin tutkularýndan kendisini biraz daha temizlediðine þahit olur. Mü’minlerin ruh eðitimini öðrendikleri kutlu ay bu sebeple de þükre vesiledir. Ýmtihan mekâný olarak yaratýlmýþ dünyada, ahirete hazýrlýk kursunun en verimli geçen ayýdýr.

Bediüzzaman, Ramazan’ýn manevi eðitim üzerindeki olumlu etkilerini ve nefsin terbiye edilmesine vesile olan bu ayýn hikmetlerle dolu olduðunu þöyle ifade ediyor:

“Ramazan-ý Þerifteki oruç, nefsin terbiyesine baktýðý cihetindeki çok hikmetlerinden bir hikmeti þudur ki: Nefis, kendini hür ve serbest ister ve öyle telâkki eder (sanýr). Hattâ, mevhum bir rububiyet (aslý olmayan bir sahiplenme duygusu) ve keyfemâyeþâ (dilediði gibi) hareketi, fýtrî olarak arzu eder. Hadsiz nimetlerle terbiye olunduðunu düþünmek istemiyor…

Ýþte, Ramazan-ý Þerif’te, en zenginden en fakire kadar herkesin nefsi anlar ki, kendisi mâlik (sahip) deðil, memlûktür (hizmetkar); hür deðil, abddir (kuldur). Emrolunmazsa, en âdi ve en rahat þeyi de yapamaz, elini suya uzatamaz diye, mevhum rububiyeti (aslý olmayan sahiplenmesi) kýrýlýr, ubudiyeti (kulluðu) takýnýr, hakikî vazifesi olan þükre girer.”

Ýnsan dünya hayatýnda amacýna ulaþabilmek için zaman ve emek harcar. Amaç, emek ister. Ancak birçok insan boþ amaçlar için çaba içindedir. O takdirde çabasý da boþa çýkacaktýr. Asýl olan, insanýn yaratýlýþ amacýna uygun olarak Rabb’ine gereði gibi kulluk edebilmek için gösterdiði çabadýr. Allah’ýn verdiði en büyük nimetlerden olan akýl ve beden yine O’nun yolunda kullanýlmalýdýr. Dünya hayatý nefis terbiyesi için verilmiþ fýrsattýr; güzel ahlâka ulaþma yolunda bu fýrsat deðerlendirilmelidir.

Ýnsan zayýf yaratýlmýþtýr; acýkýr, susar, yorulur, uyku ihtiyacý hisseder. Ramazan, birçok insan için bu zayýflýklarý yenme ve ruh olgunluðuna eriþme vesilesidir. Allah, kullarýnýn kararlý ve iradeli olmalarýný ister. Bu mübarek ayda tutulan oruç, inanan insana güç verir, Rabb’ine yakýnlaþtýrýr, imanda derinleþme sebebi olur.

Her gün istediði zaman ve istediði kadar yediði þeylerin yasak olmasý ve yemek için zamanýný beklemek zorunda kalmasý insana, Allah’ýn kâinattaki kontrolünü ve gücünü gösterir. Ramazan bu yönüyle enaniyeti ve gafleti kýrma vesilesidir.

Bediüzzaman bir hadisten rivayetle anlatýr; Rabb’inin “Ben neyim sen nesin?” sorusuna "Ben benim, Sen sensin" þeklinde cevap veren nefis aç býrakýldýðýnda þöyle der: "Ente Rabbiye’r-Rahîm., Ve ene abdüke’l-âciz. Yani, "Sen benim Rabb-i Rahîmimsin. Ben senin âciz bir abdinim(kulunum). (Yirmi Dokuzuncu Mektup)

Oruç ibadeti Müslümanlar için Allah’ýn sonsuz rahmetini ve kudretini takdir etme vesilesidir. Allah göklere ve yere, yarattýðý her yere rýzkýný ve rahmetini yayar. Sayýlamayacak kadar nimeti içinde barýndýran ve insanýn maddi manevi olabilecek tüm lezzetleri tadabileceði büyük bir sofra gibidir kâinat. Her santimetrekare onun bereket dolu sofrasýdýr. O sofrada yok yoktur. O sofradan herkes nasibini alýr. O sofradan rýzýklanamayacak tek bir canlý yoktur.

Allah’ýn Katýndan sunduðu bu sofranýn asýl misafiri insandýr; o yüzden þükür içinde olmalýdýr. Ýnsan kendisi için hazýrlanmýþ bir yemek masasý gördüðünde hazýrlayana teþekkür etmez mi?. Nasýl bir gaflet halidir ki hazýrlayaný görmeden karnýný doyurmaya bakar insan.

Ramazan’ýn bereketli sofrasýndan her insanýn hissesine bir þeyler düþer, heybesine bir þeyler dolar. Ancak önemli olan o heybeyi doldurmaya devam etmek için bir yýl daha beklememektir. O heybeler açýlýp boþaltýldýðý gün, deðerli taþlar yerine içinden çakýl taþlarý dökülmesi ihtimalini göz ardý etmemektir.

Ramazan günlerinin, Allah dilemediði takdirde hiçbir þeye malik olamayacaðýmýzý, tüm nimetler için O’nun lütfuna muhtaç olduðumuzu daha iyi kavrayacak ahlâka ulaþmamýza vesile olmasýný diliyorum...

Fuat Türker