1. Bölüm için; http://www.izedebiyat.com/yazi.asp?id=108390

2. Bölüm için; http://www.izedebiyat.com/yazi.asp?id=108856

3. Bölüm için; http://www.izedebiyat.com/yazi.asp?id=108988

***

4. Bölüm


Neden bu kadar heyecanlýyým diye düþündü. Gözlerini kapatmýþtý, parmaklarýný masaya senkronik bir þekilde vuruyordu. Her parmak diðerinin düþüþünü sabýrsýzlýkla bekliyordu, çocuðun içindeki sabýrsýzlýðýn yansýmasýydý sanki parmaklarý. Sandalyeyi hafifçe geriye itti. Dirseklerini masaya yasladý. Parmaklarýný birbirine kenetledi. Gözlerini açtý, dedeyi karþýsýnda gördü. Son kez düþünmüþtü, son kez bakýp bakmayacaðýna dair aklýndan tüm olasýlýklarý geçirmiþti. Kararý deðiþmemiþ aksine ilk baþta verdiði kararý daha fazla destekler olmuþtu. Bakayým diyordu, bakarsam belki içine düþtüðüm bu umutsuz durumdan kurtulurum, hayatýma rahatça yön veririm artýk diye düþünüyordu.

“Dede” dedi, “sadece bir kelime yazacaðýz, o da benim adým olacak, bana dair onun hayatýnda unuttuðu tüm þeyleri görmek istiyorum.”

Çocuðun getirdiði çay bardaðýna yeni demlediði çaydan koydu dede. “Ýç biraz, hem sakinleþirsin, hem de sinirlerin yatýþýr. Çayýn olduðu yerde sinir olmaz evladým bilirsin.” Kendi bardaðýna da çay koydu. Karþýlýklý oturmuþ, önlerinde bir insanýn unuttuklarý, tüm insanlýðýn unuttuklarýnýn kaydedildiði büroda, çay içiyorlardý. Bunu düþündü çocuk, bir an gülümsedi. Çay iþe yaramýþtý, kafasý rahatlamýþtý bir nebze de olsun.

Dede defterin kapaðýný açtý. Arama sayfasýndaydýlar. Çocuðun adýný yazmaya baþladý yorgun parmaklarýyla. Kalbinden gelen heyecanýn sesini her ikisi de duyuyordu odanýn sessizliðinde. Sayfayý çeviriyordu dede aðýr hareketle. Bazý anlar var diye düþündü çocuk, öyle anlardý ki bu anlar, biraz öncesinden çok farký olmasa bile hayatýnýzda çok önemli bir yeri olacaðýný anladýðýnýzda çok baþkalaþýyordu, farklý bir büyüye bürünüyordu zaman sanki. Bu anlara insan çok defa rastlamazdý. O da böyle bir an yaþýyordu ve bu anýn tüm büyüsüne kendini kaptýrmýþ önünde gerçekleþen mucizevi olaya býrakmýþtý kalbi hariç her þeyini. Kalbi hariçti çünkü, kalbi baþka yerde yaþýyordu.

Dede okumaya baþladý. Ýki elinin arasýnda tuttuðu çay bardaðýný sýkýca kavrayan çocuk heyecandan dizini top sektirircesine sallamaya baþlamýþtý. Pürdikkat dedeye bakýyordu, aðzýndan çýkacak her þeyi ezberleyecekti. Hayatýnda hiçbir zaman böylesine konsantre olmamýþtý, biliyordu.

“Seni ilk defa onunla tanýþtýðýnýz günün hemen sonrasýnda unutmuþ. Bir arkadaþ grubunda tanýþmýþsýnýz zaten, kalabalýk bir grup içerisinde ayak üstü tanýþtýðýnýz için ne ismini aklýnda tutmuþ, ne de cismini. Zaten anladýðým kadarýyla bu kýzýn hafýzasý biraz zayýf” dedi defterin kalýnlýðýný göstererek.

Çocuk gülümsedi dedenin bu lafý üzerine. O günü tüm detaylarýyla aklýndan geçirdi derhal. Kalabalýklardý ve o buluþmaya sýrf onun için gitmiþti. Kýz bunu bilmiyordu doðal olarak. Orada ilk defa tanýþmýþlar fakat cüret edip onunla fazla konuþamamýþtý. Ýlk defa tanýþýyor olmanýn verdiði çekingenlik ve onun çok güzel olmasý ne zaman cesaretini toplayýp bir cümle kurmaya kalkýþsa kendisine çelme takýyordu. O gün, her þeye raðmen onunla dolu olduðu için güzel bir gündü çocuk için. Hafýzasýnda o günü tazeleyip mutlu oldu, gözlerinin içine yerleþti mutluluðu.

Dede devam etti; “Yolladýðýn ilk mesaja cevap verdikten sonra, getireceðini söylediði mesajý unutup notlarý sana vermemiþ. Yine ayný þekilde buna benzer birkaç telefon görüþmesi yapmýþsýnýz (ki bu arama tarihlerine kadar seni 3 kere daha unutmuþ). Onlarda telefon numaraný kaydetmediði için seni ilk seferde hatýrlayamamýþ, sen kendini hatýrlatmýþsýn. Ondan her seferinde baþka bir þey istemiþsin, her birine tamam demiþ fakat, sonrasýnda seni unuttuðu için tamam dediði þeyleri de unutmuþ. Anladýðým kadarýyla bu kýz seni çalýþan hafýzasýna hiç almamýþ evladým, yani hafýzasýnýn kolay hatýrlayabileceði þeyleri sakladýðý kýsýmda hiç olmamýþsýn bu zamana kadar. Bunun sebebini bilim farklýlýðýn düþük olmasýna baðlar.”

Tüm bu olanlarý da hatýrladý. Mesajlaþmayý, telefonlarý, kendini hatýrlatma çabalarýný. Dedenin dediði farklýlýk konusunu düþündü sonra. Çok yakýþýklý ve dikkat çekecek kadar zeki deðildi. Bu sebeple kýzýn gözünde hiçbir zaman istediði yerde olamamýþtý, bu doðruydu. Fakat onu ilk gördüðü andan itibaren öylesine çok istemiþti ki, kýzla konuþabilmek için fýrsatlar yaratmaya çalýþmýþ, oluþturduðu bu fýrsat anlarýný da bazen heyecaný yüzünden bazen türlü þanssýzlýklardan deðerlendirememiþti. O zaten çok güzeldi ve kendisinden çok daha yakýþýklý ve baþarýlý erkeði kolaylýkla elde edebilirdi, bunu biliyordu fakat ne olursa olsun þansýný denemek istiyor, bunun için de çabalýyordu.

Bir yudum aldý çayýndan, dedeyi dinlemeye devam etti; “Bir gün mektup yazmýþsýn ona, çok beðenmiþ mektubu, mektubunu hiç unutmamýþ.”

O mektubu düþündü. Artýk olanlardan sonra, yani tüm baþarýsýz açýlma giriþimlerinden sonra içinde yaþadýklarýný bir mektuba dökmeyi planlamýþ, bunu da yazýyla uðraþtýðý için çok güzel baþarmýþtý. Hayatýnda ilk defa aþk mektubu yazýyor olmasýna raðmen oldukça güzel bir anlatýmla, içinden geçenleri yazmýþtý. Yine bir arkadaþ buluþmasýnda mektubun zarfýna sadece ismini yazýp çantasýna o görmeden koymuþ, hayatýnýn heyecandan uyuyamadýðý ikinci gecesini (ilki üniversite giriþ sýnavýnýn gecesiydi) o gece yaþamýþtý. Sonrasýnda kýz ertesi gün mektubu fark edip de okuduktan sonra çocuðu aramýþ, okuduklarýndan çok etkilendiðini söylemiþ, önüne gelen fýrsatý gören çocuk da o an bir buluþma teklif etmiþti kýza. Ýlk buluþmalarýna vesile olan mektubun tüm satýrlarý ezberindeydi çocuðun.

O günden sonra beraber olmaya baþlamýþlardý, yani artýk sevgililerdi. Hayal gibi gelen ilk günlerden sonra çocuk kýzýn üzerine o kadar çok düþmüþtü ki, içinde taþan aþkýný ne þiirlere ne de öykülere sýðdýrabiliyordu. Her aný her olayý hayatý yaptýðý sevgilisiydi onun için. Çok seviyordu, çok sevdiðini de kýza konuþmalarýyla, hareketleriyle, yaptýklarýyla, yapacaðýný vaat ettikleriyle hissettiriyordu. Fakat kýzda bu duygu yoðunluðunun bir benzeri yoktu. Sadece egosuna hitap eden bu durum o sýkýlýnca bitecekti, biliyordu. Sýkýlana kadar hoþuna giden bu konuþmalar, hareketler devam edecekti.

Ve bir gün bitti.

“Sonra, uzun bir süre seni unutmamýþ, hafýzada ön kýsma kaymýþsýn. Ufak tefek unutmalar var burada, mesela bir kere adýný unutmuþ ama sonra hemen hatýrlamýþ. Çok geçmemiþ bir süre sonra hafýzada geriye kaymaya baþlamýþsýn, çok fazla insanla tanýþmaktan mütevellit geliþen bir durumdur bu. Hafýza çok fazla insaný tanýr fakat hatýrlama oraný insan sayýsýna orantýlý bir þekilde zayýflar. Çok kalabalýk bir yere girmiþ bu kýz, çok fazla insan adý arasýnda gözüküyorsun hafýzada, yerin günden güne geriye kaymýþ.”

Üniversite için gittiði yurtdýþýndan bahsediyordu dede. Onlarýn ayrýlýþlarýnýn üzerinden 1 ay sonra gerçekleþmiþti kýzýn yurtdýþýna çýkýþý. Orada yarým dönem eðitim görmüþ, daha sonra geri dönmüþtü. Döndüðünde hiç görüþmemiþlerdi. Çocuk aramak istiyordu fakat, terk ediliþten sonra kýrýlan gururuna söz geçiremiyor, arayamýyordu. Zaten içine dönük yapýsý, ondan ayrýldýktan sonra iyice bunalýma sürüklenmiþti. O buhrandan kurtulmak için de bir þeyler yapmasýna kendisi engel oluyordu.

“Unutmuþ seni. Günümüzde aklýnda hiç yoksun, hatýrlamýyor seni. Çok geriye atmýþ, hatýrlar fakat hatýrlamasý zaman alýr. Bundan sonrada defterde seninle alakalý bir þey yok evladým.” Deyip defteri kapattý dede.

“Unutmuþ seni.” Cümleyi sesli olarak tekrarladý çocuk. Yanaðýndan bir damla yaþ süzüldü. Akýyordu çenesine doðru. Müdahale etmedi ona, bir yenisi de diðerini takip etti bunun üzerine. “Unutmuþ seni.” dedi tekrardan. Bir yudum daha aldý çayýndan, çay soðumuþtu. Deden biraz kaðýt ve kalem istedi. Ve eðer mümkünse yalnýz kalýp kalamayacaðýný sordu. Kalem ve kaðýtlarý getirdikten sonra dede odadan ayrýldý, kapýdan tekrar ona baktý, baþýný çocuðu ilk gördüðü günkü gibi salladý. Çýktý.

Çocuk, Unutanlar Bürosu’nda yaþadýklarýný, tecrübelerini anlatan bir yazý yazdý.

Ertesi sabah akýl hastanesindeki hademeler çocuðun odasýna girdiðinde masada bu yazýyý ve tavanda çocuðu asýlý bir vaziyette buldu. Doktorlara haber verildi, kontroller yapýldý, aðýr þizofreni tedavisi gören çocuk ölmüþtü.

Ölüm kaðýdýna ‘intihar’ yazýldý.



/son