MUTLULUK GÖZYAÞLARI


Annem içerden seslendi:
- Buban dýþarý çýktý. Bak bakalým; at damýna mý giriyor, Murat damýna mý?
Þu Murat yokken ne huzurluymuþuz. Ýnsan kimi þeylerin deðerini ancak yitirince anlýyor. Murat eve geldiðinden beri, sanki “Utanç ve korku!” adlý bir film çeviriyoruz.

     …

Ýlkokulun sonlarýndayým. Tüm aile bireyleri köydeyiz. Bir gün kapýnýn önünde iki taksi belirdi. Otomobilin adý o zaman taksiydi. Araba deyince, at arabasý anlaþýlýrdý. Öndeki taksinin yolcu koltuðundan babam indi. Süren adama “Gel gel” yapa yapa taksiyi çift kapýlý saman damýna yerleþtirtti.
Murat taksiyi arka arkaya dama yerleþtiren adam, babama “Haydi kazasýz belasýz” dedi; anahtarýný babamýn avucuna býraktý, öteki arabaya bindi gitti.
Ýkinci araç tozu dumana katýp gözden yitince doðal olarak sorgu süreci baþladý. Sorgulama iþini evin ikinci büyüðü olarak annem üstlendi. Ýlk birkaç sorunun yanýtýndan çýkan acý gerçek þuydu: Babam taksi almýþ! Sorgucubaþý annem, gerçeði iyice anlayýp bizim de anladýðýmýzý tespit ettikten sonra sorgunun ayrýntýlarýna geçti:
- Sürmesini biliyor muydun? Askerden filan.
- Yok. Kýsmet olmadý, ama öðrenilir gider.
- Ehliyet?
- O da yok, ama alýnýr gider.
- Para?
- Neler ödenmiyor, o da ödenir gider.
- Beygirlerin suyu mu çýktýydý?
- !...
Sorgu bu aþamada kilitlendi kaldý. Çaresiz, o güne kadar hiç kimsenin þöför koltuðuna iliþmediði evimizde, bir taksimiz vardý.
Annem, saman alýrken komþular görüp rezil olmayalým diye üstünü çuvallarla, kilimlerle sýký sýký örttürdü.

     …

Þimdi köyde hiç kimsede araba yokken bizde var. Ama saklý. Utanç abidesi gibi sarýlýp sarmalanmýþ, saman damýnda duruyor. Evden çýkacaðýmýz zamanlar bakýlýyor, açýlan saçýlan en ufak yeri varsa özenle örtülüyor.
Ata binip bir yere gidecek olanlar, önünden geçerken, þöyle örtünün üstünden bakýp burun kývýrmayý ihmal etmiyor.
Ondan sonraki günlerimiz hep sýkýntý içinde geçmeye baþladý. Biri görür duyar da “Haydi, binin bir görelim” deyiverir, diye.

…

Ama, bir süre sonra ortalýkta taksiler görülmeye, hatta korna çala çala kapýmýzýn önünden geçmeye baþladýlar.
Kadýnlar, çocuklar neyse de, yaþý yeten erkek nesil tamaht eder oldu. Bu kez de, biri biner, devirir altýnda kalýrsa korkusu baþladý. Özellikle de abim dönüp dolaþýp “Mincen biyo naletlemeye!” diyor, baþka bir þey demiyor. Önceden yalnýzca utanýlýyordu; bu duygu gitgide korkuya dönüþtü. Abim ne zaman “Taksi” hatta “Tak” dese, “Aman etme eyleme!” deyip üstüne çullanýyoruz.
Oysa biri kalkýp ata binecek olsa, annemin yönetmenliðinde “Hah iþte, erkek adam böylü atý mine” diye övgüler yaðdýrýyoruz.
Babam daha atýlýmcý biriydi. Bir gün hepkiþi otururken, baklayý aðzýndan çýkardý. Evde dört tane yetiþkin insan olduðu halde, Murat taksinin saklanmasýndan, binilememesinden iyice rahatsýz olmuþtu:
- Mincen!
Annem sürekli soruyla karþýlýk veriyordu:
- Neye?
- Taksiye.
- Atla durukan?
- Hee.
- Ehliyetin?
- Alcan.
Babam gerçekten kararlýydý. Tek tek herkesin yüzüne baktý:
- Hepiniz öðrenceksiniz.
Bu kez herkesi daha büyük bir korku sarmýþtý ki, rahatlatmak için bir öykü anlattý. Birinci Dünya Savaþý’na katýlan bir amcadan dinlemiþ. Bizimkilerde þöförlük en önemli meziyetmiþ. Bilen yok denecek kadar az. Oysa ecnebi askerlerinin hepsi bilirmiþ þöförlüðü. Saldýrý sýrasýnda askeri aracýn þöförü mü vuruldu, hemen arkadan gelen yaya, geçermiþ direksiyona, savaþa devam…Týpký at biner gibi.
     Savaþýn bittiði yýl doðmuþ babam. Kurtuluþ savaþýný bile çok iyi anýmsamazdý. O yýllardan aklýnda kalan tek olay, büyüklerin isteðiyle “Padiþahým çok yaþa, padiþahým çok yaþa!” diye topluca baðýrmalarýymýþ. Böyle manevi yönden destek verebilmiþ devlete millete ancak.

      …

Bu arada ehliyet almaya da çok heveslenmiþti ama, olaylar istediði gibi geliþmiyordu. Gittiði yerden diplomaný al da gel, demiþler. Yok da diyememiþ; çýktý geldi. Önce diploma almasý gerekiyor. “Neyse ki öðretmenle iyi tanýþýyoruz” dedi. Ama, onun yanýndan daha da üzgün döndü:
- Hiç tanýyamamýþým þu öðretmen olacak herifi. Ne ters, ne uyumsuz adammýþ.
Öðretmenin uyumsuzluðu önce okuma yazma öðrenmesini istemesi.
Babamý en kýzdýran da, kim öðretecek, deyince; beni kastedip “Küçük oðlun sana öðretir, korkma” demesi olmuþ. “Ne korkcamýþým!” dedi durdu.

     …

Bir gün eve geldiðimizde saman damýnýn kapýsý açýktý, Murat yerinde yoktu.
Bakanýn yüzü aydýnlandý. Mutluluk gözyaþlarý döktük uzun süre.