“Bir ulus dýþ düþmanlarý ile baþ edebilir. Fakat içerisindeki satýlmýþ ve hainlerle yaþayabilmesi olanaksýzdýr. Sýnýrlarý zorlayan düþman silahlarýný ve âlemlerini açýkta taþýdýðý için daha az tehlikelidir. Fakat bir hain, hain gibi görünmez, kurbanlarý ile ayný aksanda konuþur, onlarýn çehresine bürünür ve bütün kapýlardan serbestçe geçer, sesi en üst düzey hükümet koridorlarýnda duyulur. Ulusun ruhunu çürütür. Politik yapýya her türlü hastalýk bulaþtýrarak ulusun yaþam gücünü elinden alýr. Bir katil daha az korkuludur.”
-Cicero-

Bu resmi ilk kez görünce uzun süre öylece bakakalmýþtým. Sanki bir kuvvetli rüzgar gönül topraklarýmý havalandýrmýþtý, o an öyle duygulanmýþtým ki, öfkeyle þefkat duygularým birbirine karýþmýþtý. Bu fotoðraf NTV’nin arþivindeydi ve Kerkük Hapishanesinde çekilmiþti. Edebiyat sitemizde uzun zamandýr Kerkük’teki anýlarýný, Saddam’ýn zalimliðinin nasýl kýyýcý boyutlara taþýdýðýný,vs , aný yazýlarýnda belirten Sn.Av.Sadun Köprülü’nün çektiklerini düþündüm.
Öyle ya , hiç düþünebiliyor musunuz? Sizin senelerdir özgürlüðünüz alýnmýþ, dýþarýdan bir sevdiðiniz, bir canýnýz, yüzüne yýllardýr hasret kaldýðýnýz, adýna þiirler ve gönderilmemiþ mektuplar yazdýðýnýz en masum sevgiyle dokunmak-okþamak-öpmek istediðiniz yavrunuz gelmiþ ve siz ona sadece gözlerinizle bir cam, bir engel ardýndan dokunuyorsunuz. Olacak iþ miydi bu þimdi?
Ben böyle düþüncelerime tam gaz vermiþ yol alýrken aklýma Mustafa Balbay geldi. Nerden aklýma düþtü, nasýl bu fotoðrafla baðýntý kurdum, bilmem? Sanýrým, gazetelerin birinde, belki de Milliyet’te okumuþ olduðum bir haber bilinçaltýmý yüzeye ötelemiþ ve bu düþünceme neden olmuþtu. Haber anýmsadýðým kadarýyla þöyleydi:

“…Yarýyýl tatilinde babasýna karnesini getiren Yaðmur, “Öðretmenim, ’Tamamý pekiyi olan notlarýn babaný memnun edecektir. Karneni babana imzalatmaný istiyorum’ dedi. Ben de karnemi babama getirdim” dedi. Cezaevi müdürünün, karnesini imzalatmasý için izin vermesine çok sevindiðini belirten Yaðmur, “Babamý sevindireceðim için çok mutluyum” diye konuþtu.”

Küçük Yaðmur, doðruca babasýna koþmuþ, karnesindeki “pekiyi” notlarý ile babasýný mutlu etmek, onur duymasýný saðlamak için. Ben duygu dolu anlara basýndan tanýk olunca ANA YÜREÐÝM sýzladý. Gözlerimdeki yaþý silip haberin devamýný okuduðumda daha çok sarsýldým. Sanki o an depremler oluyor gibiydi. Þu an bile bu satýrlarý yazarken ayný hisler içinde boðazýmda düðme düðme olmuþ duygularýmý yutkunmaktayým. Haberin devamý þöyleydi:

“…‘Hiç yaþayamadý!’
Mustafa Balbay’ýn eþi Gülþah Balbay, geçen yýlýn kasým ayýnda Vatan gazetesine verdiði röportajda, 11 yaþýndaki kýzý Yaðmur’un babasýyla hiç karne sevinci yaþayamadýðýný söylemiþti. Eþinin tutukluluðunun 1000. gününe iliþkin konuþan Gülþah Balbay, “Ýlk gözaltýna alýndýðý gün 1 Temmuz 2008. Yeni doðum yapmýþtým, Deniz (oðlu) 30 günlüktü. 3 yýldýr çocuklarým babasýz. Gittiðinde oðlum 8 aylýktý, þimdi 4 yaþýnda. Kýzým ilkokul 2’deydi, þu an 5. sýnýfta. Hiçbir karne sevincini babasýyla yaþayamadý. Mektupla babalýk yapmaya çalýþýyor. Yaðmur baþta babasýnýn yazýsýnýn üzerine damga vurulmasýna kýzýyordu. Bazen arkaya damga basýlýnca seviniyor, ‘Hayret, yazýlarýn üstüne basmamýþlar’ diye. Kýzým erken olgunlaþtý, erken büyüdü, erken politikleþti, Mustafa Balbay’ýn kýzý oldu” demiþti.”

Evet, hüzün buruk bir acýyla çentiklerken sol yanýmý, ona eþlik eden öfke duygumu da bastýrmak hemen hemen hiç mümkün deðildi. Yarabbim bu nasýl bir þeydi?
Kaç adam vurmuþtu Balbay? Hangi suçu iþlemiþti ki? ailesinden yavrularýndan bu kadar yoksun tutulmaktaydý. Genç ömrü neden hapishanelerde çürümekteydi?

Sorularýma yanýt alamýyordum. Aklým, uyuþmaya baþlýyor, alkol sýnýrýný aþmýþ, yolunu þaþýrmýþ sarhoþlar gibiydi.
Anýmsýyorum hala dün gibi bu haberi…O gün evden hýzla çýkmýþ, “acaba ben gibi bu haberi kaç kiþi okumuþ, fark etmiþtir, ” düþüncesiyle sokaða atmýþtým kendimi.
Zeytinli Belediyesinin sahildeki küçük parkýnda yer alan banklardan birine oturdum. Çok deðil beþ dakika sonra ellili yaþlarda bir hanýmefendi yanýma oturdu. Önce gülümsedi, sonra “merhaba” dedi. Yanýt verdim. Bir süre sonra havadan-sudan kýsa sohbetimiz baþlamýþtý. Kimsesi yoktu. Vardý ama yoktu. Yurt dýþýndaydý. Eþi kanserden ölmüþtü. Emekli maaþýyla kýt kanaat geçiniyordu. Sordum ona:
“Mustafa Balbay’ý tanýyor musunuz?” diye…Bir süre düþündü:
“Kim o, yazar mý, sanatçý mý?”
O hanýmefendi poðaçasýný yedikten sonra gitti, yerine otuzlu yaþlarda çocuðunu kaydýraktan kaymasýný izleyen bir anne geldi. Ona da ayný soruyu sorduðumda, “sanatçý mý, doktor mu?” gibi benzer yanýtlar almýþtým. Bir saate kadar oyalandýðým parkta erkeði, kadýný, yaþlýsý geldi geçti, ama hiç biri sorduðum kiþinin kim olduðu konusunda bir fikri yoktu.
Parktan sonra cadde üzerindeki ÞOK alýþveriþ merkezine uðradým. Kahvaltýlýk alýp kasaya geldim. Kasiyer bayana gülümseyip, diðerlerine sorduðum soruyu yineledim:

“Mustafa Balbay’ý tanýyor musunuz?”

Hafiften gülümsedi, “Hayýr, tanýmýyorum. Kim o?”

Baþýmý iki yana salladým. Ýçim kýyým kýyým olmuþtu. Ýnsanlar okumuyor, izlemiyor, çoðu yaþananlarý bilmiyorlardý. Kasiyer kýza sordum: “Peki Hülya Afþar’ý tanýyor musun?”

Yanýt hemen gelmiþti: “Kaya Çilingir’den boþanan, bir de Zehra adlý kýzý var, o mu?” diye sormaz mý!

Afakanlar basmadan marketten ayrýldým. Ülkemde sessiz bir devrim olmuþ, ülkemin aydýnlarý, bilim adamlarý, deðerli komutanlarý yýllarca tutsak, ama halkým bu gerçeði bilmek istemiyordu.
Ve ayný soruyu kendime sordum:
“Kimdir Mustafa Balbay?”
Yanýt yüreðimin gözesinden adeta fýþkýrmýþtý:
“O bir vatansever, O bir Atatürk Ýlke ve Ýnkýlaplarýna baðlý, düþünen bir insandýr.”
“O çocuðuna hasret ve yüzünü görmeden doðan bebesini cam arkasýndan öperek sevmeye çalýþan bir BABADIR.”
Ve halen içeride özgür kalacaðý günlerin umuduyla mektubunda Çiçero’ nun sözlerine yer veren bir Tümamiralin mektubu mu, beni böyle sersem sepelek etti, yoksa umutlarýn bir mum gibi eridiði günlere mi üzülüyorum, bilmem ama kendimi hiç de iyi hissetmiyorum þu son günlerde.
Yoksa halen içeride tutsak günlere çentik atan, ülkemize tam 40 sene hizmet vermiþ, Atatürk’ün Ocaðýndan söküp alýnmýþ, Tümamiral Cem Gürdeniz’in son mektubunun finalindeki gerçeðimiz miydi beni burkan sebep?
Amiralin Hasdal’dan 04.Aðustos.2012 Tarihli Mektubundan Türk Halkýna Sesleniþini alýntýladým, mektubu lütfen dikkatle okur musunuz?

“…Aslýnda katledilen Cumhuriyet, katledilen denizciliðimiz ve geleceðimiz. Kubilay’ýn Menemen’de katli sonrasýnda durumu sessiz ve kayýtsýzca izleyenlere þair Behçet Kemal Çaðlar þöyle haykýrmýþtý: “Çýkmadý mý bu genci bir tek kurtaranýnýz, varmaz mýydý kalbiniz, akmaz mýydý kanýnýz, gövdeyi kan götürse demek ki razýydýnýz, ona nasýl kýydýnýz, ona nasýl kýydýnýz.”
Ben þimdi Türk halkýna soruyorum. Balyoz ve diðer isimli sahte davalarda yargýlanan, özgürlükleri ve gelecekleri iftira ve yalanlarla çalýnan þerefli askerlere, denizcilere, havacýlara ve vatanseverlere nasýl kýydýnýz? Türkiye’nin denizcileþmesine ve geleceðinize kurulan tuzaklarý nasýl görmediniz? Sizlerin içinden gelen ve sizi koruyacak olan Ordunun, Donanmanýn ve Hava Kuvvetlerinin sahte davalar ve iftiralar ile sindirilmesine nasýl göz yumdunuz.
Atatürk’e ve kurucu atalarýmýza ihanetin ve neredeyse hakaretin liyakat olduðu bir dönemde, bedeni tutsak ama ruhu Mustafa Kemal’in Amirali olarak sonsuza dek hür kalacak olan ben Amiral Cem Gürdeniz, Cumhuriyet tarihimizin en karanlýk günlerinin yaþandýðý dönemde tutuklu kalýp, bir tasfiye sonucu emekliye sevk edilerek tertemiz üniformamým dýþarýdaki çamur ve ihanet ile kirlenmesini önlediði için, talihime þükrediyorum. Dünyaya tekrar gelirsem gene Cumhuriyet Donanmasýnda denizci, gene Mustafa Kemal’in Amirali olurdum.
Beni son 40 yýlda yetiþtiren, denizi ve denizciliði öðreten, devlet ve millet adýna bana savaþ gemilerimizin komutanlýk, komodorluk ve filo komutanlýklarýný emanet eden Mustafa Kemal’in gururu Cumhuriyet Donanmasýndan, tüm þehit ve gazilerimizden, 40 yýlýn sonunda helallik isterken, ben tüm varlýðýmla bu kutsal dönem içinde sarf ettiðim tüm emeklerimi ve yarattýðým tüm katma deðerleri Atatürk’ün Bahriyesine helal ediyorum. Tümamiral Cem Gürdeniz/Hasdal ”


Bu yazýyý kaleme almama neden olan anýmsadýðým fotoðraf hafýzamda o kadar o kadar canlýydý ki, sanki camýn arkasýndan babasýný özlem yüklü sevgisiyle öpmeye çalýþan çocuðun sesi kulaklarýmýn içinde bir çýðlýktý.

BABA SENÝ ÖPMEK ÝSTÝYORUM!
Sevgiyle
Emine PÝÞÝREN/Kocaeli
09.07.2012