Yokluðun cehennem dili sevgili,
yakýp kavurdu beni bu sessizlik.

Kalemimin mürekkebi dolaþýr damarlarýmda,
sonra sen olur akar.
Yine seni anlatýr kelimeler..

Sorsan bana, seni anlatan þiirde aðlanýr sevgili !

Þimdi içimde bir sahil þehri,
kýyýlarýna aþk vurmuþ.

O þimdi çok uzakta diyorlar.
Hayýr diyorum,
o tam burda.
Göðüs kafesimin arkasýnda deli gibi çarpýyor.
Biliyorum gösteremem ama, onu hissediyorum.
Yüreðimin en derininde
bir yerlerde beni bekliyor.

Sonsuzluk dediðinse sadece birkaç harf þimdilerde.

Ýçimde aðlayan bir çocuk...
Siyah þehrin dumanýnda kendini kaybetmiþ gibi çaresiz.

Kalbim her zaman idmanlý ama,
bu aþk acýsý cehennem iþi sevgili.

Yoruldum.
Olduðum yerde beklemekten,
sana hep geç kalmaktan çok yoruldum.

Sensizliðe alýþmak ölümden kaçmak kadar anlamsýzdý aslýnda.
Gittiðim her yerde,
gözümü kapattýðým her cadde de gelip elimden tutuyor hayalin.

Ýçtiðim kahveye telve oluyorsun,
sanki her yudumlayýþýmda seni içiyorum.

Hüzün olup deðiyorsun sonra tenime
ve sevgilim;
iþte o zaman, hayatýn nabzý bizim için atýyor.

Belina ÖZBEK