Kur’an ayetlerinde söz edilen kalplerinde hastalýk bulunanlar genel olarak imaný kalbine tam olarak yerleþtirememiþ kiþiler. Ýmani yönden kuþku içinde olan, Kur’an ayetlerini anlayamayan, kolayca þeytanýn etkisine girebilen bu kimseler müþrik, kafir ve münafýk özellikleri gösterirler.

Kalbinde hastalýk bulunan kiþi, imaný zayýf olduðundan, rüzgarýn yönünde sürüklenen yaprak gibidir. Kalbini Allah’a tam olarak baðlayamaz ve O’ndan gereði gibi korkup sakýnamaz. Ýmaný gereði gibi anlayamaz ve kavrayamaz. Dini tam olarak yaþayamaz; imanýna þirk katar. Vicdaný doðruyu iþaret ettiði halde o, nefsinin bencil tutkularýna kapýlýr ve gerçekleri yaþamýna geçiremez. Ahiret kazancý yerine dünya hayatýný ve dünyevi çýkarlarýný tercih eder. Tutkuyla baðlandýðý dünyaya öncelik verir, ahireti arka plana atar.

Ýnanan insan da bazý durumlarda kalbi hastalýklý kiþi özellikleri gösterebilir. Örneðin kötü gibi görünen bir olayla karþýlaþtýðýnda bir an umutsuzluða kapýlabilir. Ayetteki ifadesiyle, "... artýk o, ye’se düþen bir umutsuz" gibidir. (Fussilet Suresi, 49) Ya da bazen yanlýþ olduðunu bildiði halde baþýna gelen musibet karþýsýnda þeytanýn etkisiyle hüzün duyabilir. Kimi zaman dünyanýn çekici süslerine kanabilir, önceliklerini belirlemede hata yapabilir.

Bediüzzaman konuyla ilgili olarak Hz. Eyyub (as)’ý örnek verir ve "onun zâhirî yara hastalýklarýnýn mukabili bizim bâtýnî ve ruhî ve kalbî hastalýklarýmýz vardýr. Ýç dýþa, dýþ içe bir çevrilsek, Hazret-i Eyyub’dan daha ziyade yaralý ve hastalýklý görüneceðiz" der.

Þöyle devam eder Bediüzzaman; "Çünkü iþlediðimiz herbir günah, kafamýza giren her bir þüphe, kalb ve ruhumuza yaralar açar. Hazret-i Eyyüb (as)’ýn yaralarý, kýsacýk hayat-ý dünyeviyesini tehdid ediyordu. Bizim manevî yaralarýmýz, pek uzun olan hayat-ý ebediyemizi tehdid ediyor."

Kur’an’da Tevbe Suresi, 45. ayette "Allah’a ve ahiret gününe inanmayan, kalpleri kuþkuya kapýlýp, kuþkularýnda kararsýzlýða düþenler"den söz edilir. Ýnsanýn içindeki yara kalbindeki kuþkuyla orantýlýdýr; kuþku ne kadar güçlüyse yara da o kadar derindir.

Manevi yaralar sonsuz yaþamý tehdit eder hale gelir, günah kalbe iþler ve Bediüzzaman’ýn ifadesiyle siyahlandýrarak imanýn nurunu çýkarýncaya kadar kalbi katýlaþtýrýr. Ancak insan tedavi için çaba göstermek yerine, hastalýðýný daha da artýracak ortamlarda bulunursa, hastalýk durumu sürer.

Ancak ne yaþarsa yaþasýn bunlar, inanan insanýn kolaylýkla þifa bulabileceði durumlardýr. Kur’an, "sinelerde olana bir þifadýr, hidayet ve rahmet"tir. (Yunus Suresi, 57) Kalbinde hastalýk olan insan, Kur’an’a sýký sýký sarýldýðýnda, hastalýðý þifa bulur. Kiþi yalnýzca ilacý alýr, kalbindeki hastalýðýn gitmesi için Rabb’ine samimi dua eder ve Allah’ýn dilemesiyle tedavi olur.

Dolayýsýyla kalbinde hastalýk olduðunu hisseden insanýn tedirgin olmasýna gerek yoktur. Samimiyetle Kur’an’a sarýlmasý, vicdanýna uymasý yeterlidir. Allah’ýn dilemesiyle, hasta hep hasta olarak kalmaz. Zaten adý üzerinde hasta, tedavi olabilecek olan kimsedir.

Kur’an ayrýca, "onlar için yetmiþ kere baðýþlanma dilense de, Allah’ýn kesinlikle baðýþlamayacaðý" ve "kalpleri parçalanmadýkça" vazgeçmeyecek olan kiþilerden söz eder. Onlar þifa bulamayacak karakterdeki kiþilerdir ve ölmedikçe mümkün deðil durdurulamazlar hatta cehennemde de azgýnlýklarýna devam ederler.

Kur’an’da kalbi hastalýklý olarak tarif edilen bir diðer grup münafýklardýr. Ancak münafýklar diðerlerinden farklýdýrlar. Onlar, dilleriyle inandýklarýný söylerken hastalýklý kalplerindeki küfrü saklamaya çalýþýrlar. Konuþma ve davranýþlarýyla müminlerden, þeytani ruhlarýyla kafirlerden çýkar beklerler.

Münafýklar da hasta kalplerinin þifa bulmasý zor kiþilerdir. Ancak Kur’an, Allah’ýn sonsuz merhametiyle kalbini hastalýktan kurtardýðý münafýklardan söz eder. Allah, samimi olarak Kendisinden korkan, vicdani duyarlýlýðý artan, ihtiyaç içinde baðýþlanma dileyen münafýklarýn da dilerse tevbesini kabul eder. Bir Kur’an ayetinde savaþa çýkmaktan kaçýnan üç kiþiyi baðýþladýðýný haber verir:

(Savaþtan) Geri býrakýlan üç (kiþiyi) de (baðýþladý). Öyle ki, bütün geniþliðine raðmen yeryüzü onlara dar gelmiþti, nefisleri de kendilerine dar (sýkýntýlý) gelmiþti ve O’nun dýþýnda (yine) Allah’tan baþka bir sýðýnacak olmadýðýný iyice anladýlar. Sonra tevbe etsinler diye onlarýn tevbesini kabul etti. Þüphesiz Allah, (yalnýzca) O, tevbeleri kabul edendir, esirgeyendir. (Tevbe Suresi, 118)

Allah sonsuz adalet, sevgi, rahmet, merhamet ve lütuf sahibidir. Kendisine samimiyetle yönelenin karþýlýðýný fazlasýyla verir. Allah, iyiliði bol, esirgemesi çok olandýr ve O, dilediði takdirde her hastalýktan kalpleri arýndýrýr.

... Allah, sinelerinizdekini denemek ve kalplerinizde olaný arýndýrmak için (yaptý). Allah, sinelerin özünde saklý duraný bilendir. (Ali Ýmran Suresi, 154)