Kur’an müminleri tarif ederken ayetleri iþittiklerinde derilerinin ürperdiðini anlatýr. Sonra kalpler yumuþar yatýþýr. Mümin duygusal deðil duyguludur; Hz. Ýbrahim gibi.

Kur’an sorar "kalplerin Allah’ýn zikrine karþý yumuþama zamaný gelmedi mi?".. Mümin cevap verir, "evet, geldi Rabb’im."

Ýþitir, iman eder mümin. Ýlk emir "oku" dur. Okur, araþtýrýr, kafasýndaki soru iþaretlerini giderir, ilim yapar. Öyle ki taklidi imandan, tahkiki imana yol alýr.

Dün içim acýdý, neden mi? Kur’an’ý araþtýrdýðýný söyleyen bir yazarýn bugün bir yazýsýný okuma gafletinde bulundum da ondan. Allah’a ve peygambere saygýsýz üslupta birçok ifade içeriyordu. Eski yazýlarýna baktým, gelenekçi kesime karþý çýkýyor; güzel. Baðnazlýða, Allah Adýna haramlar helaller koyan, Allah’a ve peygambere iftira atan kesime ben de karþýyým.

Ama büyük bir tutarsýzlýk var. Örneðin "Kur’an’dan sonra hangi hadise inanacaklar" diyen insan Kur’an’a inanýyor demektir. Ne anlarýz, ölçüsü Kur’an’dýr. Peygamberimizin O’na iftira mahiyetinde birçok hadisi vardýr. Hadisin doðruluðu Kur’an’ýn teyid ediyor olmasýdýr. Tamam, Diyanet de bununla ilgileniyor þu sýralar.

Peki ölçüsü Kur’an ise insanýn aþaðýdaki sözleri neyin ifadesidir? Ve bu kiþi insanlara Kur’an’daki doðrularý anlattýðýný iddia etmektedir, kendince uyarmaktadýr:

"peki: muhammet in kuran adýný verdiði kitabýn adý bile arapça olmayan, bu insan yazmasý kitabýn içindeki en önemlileri sayýlan kelimelerin kökleri, hangi dillerden aþýrmadýr?"

Rabb’imi bu ifadelerden tenzih ederim, överim yüceltirim.

Ancak Allah bu kiþileri samimi müminlerin imtihaný için özel yaratýr. Yapýlan her suçlama müminlerde adrenalin etkisi yapar; onlarýn coþku, heyecan ve azimlerini artýrýr. Müminler, "bana dokunmayan bin yaþasýn" mantýðýyla sýcak evlerinde keyifle oturarak ecirlerini artýramayacaklarýný bilirler. Allah, tüm yapýp ettiklerinin karþýlýðýný verir, onlarý dünyada ve ahirette yüceltir, gerçeklerden yüz çevirenlere üstün kýlar.

Allah samimi inananlarýn adýmlarýný, yolunda sabit kýlsýn.