Tarih, hiçbir zaman orada bulunmamýþ kiþiler tarafýndan anlatýlan hiçbir zaman olmamýþ olaylarla dolu bir yalan. -Santayana
 |
|
 |
|
|
||||||||||
|
-- metin ol, annen ölmüþ!... dediler, ne de kolay söylediler! Oturdum kaldýrým kýyýsýna, aðladým, aðladým… Çocuklar vardý etrafta; kartopu oynuyorlardý, Saygýdan býraktýlar Belki sevgilisi terk etmiþtir, dedi biri Bir diðeri, yok, dedi; hakaret etmiþtir amiri… Annelerin hiç ölmeyecekleri yaþlardaydýlar henüz; Annemin öldüðü hiç birinin aklýna gelmedi… niçin aðlýyorsun abi, diye sordu biri; yoksa deðerli bir eþyaný mý kaybettin? annem ölmüþ, dedim ona; insan baþka ne kaybedebilir ki, anneden deðerli? Gidin haydi, öpüp koklayýn annelerinizi!... Konuþamadý çocuklar, hepsi gitti… -- metin ol, annen ölmüþ!... dediler, ne de kolay söylediler! Cenazesi hemen kaldýrýlacakmýþ, son bir kez göstermeden, buna nasýl tahammül ederim ben? Nasýl koþtuðumu bilmeden, koþtum, koþtum, yetiþtim cenaze götürülmeden… Ev, etten duvar kesilmiþ, duyan gelmiþ, duyan gelmiþ, meðer seni ne çok severlermiþ… Güya erkekler aðlamaz ya, babam somurtmuþ tüm çirkinliðiyle, sanki süt dökmüþ kedi, oysa, oysa seni en çok o üzerdi… Zaten, yeter artýk, üzme annemi, dediðim için evden kovmuþtu beni… Annem ölmüþ, seviniyor musun baba?... sevin, sevin, hayat sigortalarý ölümlü ruhlar için ölüm parasý veriyorlar! annemin ölüm parasý senin... Ablam kadýnlarýn arasýnda, ara sýra aðýt yakýyor… O da daha yeni bebeðini yitirmiþti Yastaydý çoktan, dediler ki, kuþpalazýndan; ama ben eminim, babasýnýn, zýrlýyor diyerek attýðý bir tokattan... þimdi, süt dolu memeleri acýyla sýzlýyor. Yediði en son dayakta, elinde ne varsa o da vurmuþ adama, kocaya el kalkmazmýþ, kaynanasý kovmuþ evinden, çocuðuna þimdi babam bakýyor. Þeytan diyor, git bin gýrtlaðýna þerefsizin, ama annem, ah garip annem, her seferinde önümü kesmiþti de, gidememiþtim! Küçük yeðenim nerede ki? Ortalýkta görünmüyor, Bir ihtimal, bir yerlerde kurþun askerleriyle oynuyor. —kurþun asker saða dön! sola dön! silah om’za! Haz’rol! rahat! niþan al! Ateþ! -- metin ol, annen ölmüþ!... dediler, ne de kolay söylediler! — nasýl ölmüþ? dedim, — yolda düþüp baþýný vurmuþ, ölümü beyin kanamasýndan olmuþ bilebilseydim seni öldüreceðini, içimde eritirdim karlarý, buzlarý annem, saçaklarýmdan dökerdim buzdan sarkýtlarý bir güneþ gibi... Annem ölmüþ, bu kadar kolay mý? bu kadar kolay mý, anneleri öldürmek? bu kadar kolay mý? Ölmek hakkýnda ön yargýlýyým: onu nefret edecek kadar önemsiyorum; çünkü, o’na dair korkular doldurmuþ bedenimi... tutmayýn beni, dizginlemeyin öfkemi be! tüm ölümleri engellemeliyim... ölmek, düþmek mi, buz tutmuþ yolda ayaðýn kayýnca? Bu kadar önemsiz mi? önemsiz ve önemli þeyler arasýndaki umursamazlýk mý? Ölüm, korkulacak bir þey mi? yoksa ölümden korkmamak mý gerekli? Ölüm, önemsenecek en son þey mi? Aslýnda, o bir zavallý ve hiç kimseyi ýsýramaz diþsiz aðzýyla! hüngür hüngür aðlamam gerek; ama, neden aðlayamýyorum? ölüme dair ilk acýyý, henüz ölümü tanýmlayamayacak bir yaþtayken, anneannem ölünce tanýmýþtým. ne de çok aðlamýþtým! Sen dedin ya o zaman anam tüm ölümlülerin ihtiyacý onlar için aðlamak deðil, onlar için dua etmek, iþte ondan olsa gerek eve geldiðimden beri bildiðim tüm dualarý okumam, ama aðlayamamam… -- metin ol, annen ölmüþ!... dediler, ne de kolay söylediler! bir boþluktayým, caným sýkýlýyor, kýzgýným kendime, annemi ben mi öldürdüm? Hayýr, herkesi öldüren annemi de öldürdü. canýmýn efendisini aldýn ya benden tanrým, yüreðim feryat figan! Sana öfkem vallahi bundan… bir cenaze merasimi daha yapýldý sokaðýmýzda biraz daha tenhalaþtýk seninle anne, Ve hayat birden ýssýz bir adaya dönüþüverdi. Limandan kalkan bu gemi Anneyi özlemenin ne olduðunu bilemez ki... bin dokuz yüz seksenden bu yana, tamý tamýna otuz iki yýl geçti, Bu gün yirmidokuz Þubat ikibin oniki anne, ben, ellisekiz yaþýmdayým, tamý tamýna senin öldüðün yaþta... evliyim, iki oðlum bir kýzým var ellerinden öperler üçü de aslan gibiler, emekli olduðum çok olmadý, hani derdim ya hep, gidip bir deniz kýyýsýnda yerleþeceðim diye, öyle yaptým annem, gelip Ayvalýk’a yerleþtim, Senin mezarýn olmasa Vallahi hiç gitmeyeceðim Eskiþehir’e; Ama giderim annem, Duramam mezarýnýn baþýnda Fatiha okumadan… Annem öldü, acýlarýný yüreðinde götürdü… onun dirençsizliði acýlaraydý ve en önemli acýsý bendim. Annem öldü, ama o, artýk, ölümlü ruhlar gibi deðil, dünyanýn bütün kederlerinden ve kaygýlarýndan uzakta. bir tanrý gibi yaþýyor… *
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Anasayfa
| Þiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleþtiri | Ýnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babýali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratýcý Yazarlýk | Katýlým | Ýletiþim | Yasallýk | Saklýlýk & Gizlilik | Yayýn Ýlkeleri | ÝzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Giriþi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
ÝzEdebiyat bir Ýzlenim Yapým sitesidir. © Ýzlenim
Yapým, 2024 | © Kemal Yavuz Paracýkoðlu, 2024
ÝzEdebiyat'da yayýnlanan bütün yazýlar, telif haklarý yasalarýnca korunmaktadýr. Tümü yazarlarýnýn ya da telif hakký sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadýr. Yazarlarýn ya da telif hakký sahiplerinin izni olmaksýzýn sitede yer alan metinlerin -kýsa alýntý ve tanýtýmlar dýþýnda- herhangi bir biçimde basýlmasý/yayýnlanmasý kesinlikle yasaktýr. Ayrýntýlý bilgi icin Yasallýk bölümüne bkz. |