Kendine ait olmayan bir yerde, kendinle savaþýn öyküsü bu. Belki de bir yüzleþme bunalýmý. Kayýp deðerlerinin ; vaktiyle elinden istemesen de alýnan bu deðerlerin, tekrar bir arayýþý. Yabancýlýk kalelerini üstlenmiþ, bayraðýný sancaða çekmiþ, yorgun ve yalnýz bir savaþçýnýn öyküsü.
Ýþte ben. Adým Tahir. Hatýrlýyorum da yalnýzlýk kalesini ilk keþfettiðimde, yani kendimi ilk defa yendiðim anda, o görkemli surlarýný bana nasýl da açmýþtý. Hayranlýðýmý gizleyemediðim bir andý ve sonralarý ise kimseyle paylaþmak zorunda kalmadýðým, sonsuz topraklardý oralar.

Ýsterseniz size bahsedeyim biraz buradan. Yüksek kapýlarý, bana ilk defa açýlmýþtý. En son hiçbir þeye tutunamadýðýmý hatýrlýyorum. Ýþimden daha yeni çýkarýlmýþtým. Ve gerçekten kendimi çok kötü hissediyordum, yani ; iþe yaramaz.Uzun bir süre iþ aradým ama sonuç neydi? Baþarýsýz. Tanýdýðým insanlar yavaþ yavaþ perdelerini kapamaya baþlamýþtý. Her geçen gün dünyam daha da küçülüyordu. Biliyordum ki en sonunda beni de yok ederek küçülmesini tamamlayacaktý. Bir þeyler yapmalýydým. Kurtulmak, kendi farkýndalýðýma ulaþmak için bir çaba vermeliydim. Ruhumun daha önce hiç görmediði, duymadýðý bir çaba olmalýydý bu. Çünkü gittikçe çürüyordu, erimeye yüz tutmuþtu. Eskisi gibi dýþarýya çýkamaz oldum ve tabii ki eskisi gibi de para harcayamýyordum. Sonuçta konumum iþi olmayan, iþe yaramayandý. Uzun bir süre evden dýþarý çýkmadým, ihtiyacým olan telefonlar, gün geçtikçe daha az çalmaya baþladý. Ve en sonunda iflas etti. Bir gün evde ; alýþtýðým sýkýntý bulutlarý üzerindeki arayýþýmda, bir çýtýrtý beni kendime getirdi. Bu sesin kaynaðýný merak eder oldum bir anda. Belki de evimde, istemediðim bir misafir beni mutlu etmek için evin bir yerlerinde bekliyordu. Bütün evi talan ettim, her yerde o sesi aradým. Þaþýrdýðým an ; o unuttuðum kütüphanemdeki, bir kitabýn benimle iletiþime geçmek için intihar ettiðini gördüm andý. O koca tahta bloklarýn arasýnda, arkadaþlarýnýn yanýndan ayrýlarak yere býrakmýþtý kendini. Ve tabii ki o anda da, aradýðým çýtýrtýyý çýkartývermiþti.

Onu ilk elime aldýðýmda, kendimi çok garip hissettim. Aklým bir an bana oyun oynadý ; beni terk edip, vahþi bir yerlerde huzur vermiþti bana. Kitabýn ismine bakmadan okumaya baþladým. Eski bir kahramanýn, savaþçýnýn öyküsüydü bu. Ýnancýn ve vicdanýn savaþýydý. Her gece iþten çýktýðýmda yaþadýðým savaþ gibiydi. Kitabý bitirdiðimde bir þey olmuþtu ; Bir sihir, hiç beklenmeyen, olmasýna bile ihtimal verilmeyen bir rüya. Kitabýn kahramaný karþýmda, elinde büyük bir anahtarla huzurlu bir þekilde bana bakýyordu.

En baþta ondan ölesiye korktum, fakat yalnýzlýðýmý paylaþan bu adam, içimdeki bütün korkularý bir savaþ arenasýndaki gibi yok edivermiþti. Þaþkýnlýktan da öteydi her þey. Bir anda, ne olduðunu anlayamadan, kendimi devasa bir kalenin önünde buluverdim.

- Ýþte bu senin eserin, dedi kahramaným. Þimdi sana elimdeki anahtarý vereceðim ve sende sonunda, savaþa baþlayacaksýn.

Böyle bir iletiþimin gerçek olabileceðini düþünmemiþtim. Genelde patronlarýmla konuþmaya alýþtýðým bir edayla yanýna yaklaþtým. Korkak ve ürkek tavýrlarým, kendilerini hissettiriyorlardý, kalbimin çarpýþlarý beni aþýyordu.

- Af edersiniz ama size bir sual sormak istiyorum. Hangi savaþtan bahsediyorsunuz siz?, dedim. Kendimi kýstýrýlmýþ hissediyordum.

Kahramaným, ufak bir gülüþle karþýlýk verdi soruma. Huzur veren sesi sanki her yerdeydi, her yeri kaplýyordu.

- Uzun süredir farkýnda olmasan da seni izliyorum. Ne zaman kapýlarýný açacaksýn, kendinle olan savaþa baþlayacaksýn diye. Þu anda sana, kendi ürünün olan bu kalenin anahtarlarýný býrakacaðým. Neden dersen ; Bana özgürlüðümü vermenin yeterli bir sebep olduðunu söyleyebilirim. Birazdan gideceðim ve senin savaþýn baþlayacak. Silahlarýný her kuþandýðýnda, ister istemez kendine bir adým daha yaklaþacaksýn. Ve sonunda, ya kaybedeceksin ya da galip geleceksin.

Gözümü kýrptýðýmý ve en son kendimi yatakta bulduðumu anýmsýyorum. Karanlýk, gündüzle savaþýyordu ve tabii ki galip gelecekti. Kitap bitmiþ ve vücudum yorgunluktan kendini yataða býrakmýþtý her halde. Hava almak için dýþarýya çýktým. Kitabým elimde ve kahramaným yüreðimdeydi.

Ýþte yalnýzlýk kalesiyle ilk böyle tanýþtým. Zaman içerisinde yansýmalarýmla bir çok savaþa girdim. Bazen yenildim, bazen kazandým. Topraklarýma toprak ekledim , yeni yüzlerle tanýþtým. Ve kendi çapýmda küçük bir ordu kurdum. Kendim için. Komutan olarak "inanç" geldi ,. peþinden de "vicdan" , "duyarlýlýk", "cesaret" ve "sevgi" geldi. Yalnýzlýk kalesi, her geçen gün benimle doluyordu, gittikçe güçleniyor ve sýnýrlarý alabildiðince uzuyordu. Bazen kendimi Çin Seddi gibi hissediyordum.

Kendimle olan bu savaþta çok üzücü anlar da geçirmedi deðilim. Kalenin güçlü savunucularýndan olan bazý yansýmalarým bana ihanet etti. Beni terk edip savaþ açtýlar bana. Amaç ben miydim, yoksa yalnýzlýk kalem miydi? Bunu hiç bilemeyeceðim ama ortadaki savaþta çok kan döküldü, çok masum yaþamýný yitirdi. "Hýrs" , "nefret", "kusur", "korku", "acý", "kin" ve hatta bazen "inanç" ým. Bunlarýn hepsi birleþmiþ, kýlýcý kalbime saplamak, bayraðýmý sancaktan indirmek için, içinde bulunmaz bir istekle yanýp tutuþuyorlardý. Hepsiyle savaþtým, hiç vazgeçmedim, hep denedim. Ve büyük bir özveriyle, özenle korudum yalnýzlýk kalemi. En kýskançlarý, "aþk" tý ve en yaratýcýlarý. Hayal gücü o kadar büyüktü ki, günlerce meleklerin aðladýðýný hatýrlýyorum. Kendimle olan savaþým, ben olduðum sürece devam edecekti. Derken bir gün : Uzun yolculuklarla ve büyük bir aþkla yarattýðým "yalnýzlýk kalesi" ; yok oldu. Günlerce, aylarca aradým. Panik hali, hunharca üzerime geliyordu, vazgeçmiyordu.

Ýþte kahramanýmýn tekrar çýkýþ öyküsü. Bir çýtýrtý duymuþtum evde ; aramaya baþladým her yeri ve kütüphaneme geldiðimde yine karþýmdaydý. Yaþlanmýþ, yorgun görünümü beni þaþýrtmaya yetti. Eskisi gibi genç deðildi ve tabii ki o kadar dayanýklý görünmüyordu. Elbiseleri göz kamaþtýrmýyordu artýk. Yok olmaya yüz tutmuþ gibi bir ifadesi vardý. Ýçimdeki merak zaafýna yenik düþmüþtüm, ona doðru birkaç adým attým,

- Yalnýzlýk kalesini arýyordum kahramaným, onu kaybettim. Lütfen bana yardým et. Gördün mü onu, biliyor musun nerede?, dedim.

Kahramaným diz üstü yere çöktü. Sanki etrafý soluk almaz bir sis kaplamýþtý. Ortalýk bulanýklaþmýþtý. Ayaða kalkamadý, yanýna gelmemi istedi. Zor adýmlarla isteðini yerine getirdim, iyice sokuldum ona. Kýsýk ve çatallý bir sesle :

- Yalnýzlýk kalesini artýk arama boþuna, dedi. Çünkü yýktýn surlarýný. Yaþadýðýn dünyan ; senin "yalnýzlýk dünyan" oldu. Artýk çok daha büyüksün.

- Peki ya sen, dedim. Onun için gerçekten endiþeleniyordum. Kahramaným ölüyordu. Sen niye böylesin?

- Ben ölüyorum, dedi. Görevimi teslim vaktim çoktan geldi de geçiyor. Baþka bir ruhta ve baþka bir zamanda tekrar çýkacaðým gün ýþýðýna. Lütfen beni düþünme artýk. Yapacak çok ama çok iþin var.

Bu cümlelerin bitmesiyle, büyük bir çýtýrtý duyuverdim. Önüme döndüðümde kahramaným yoktu artýk. Ýçimde tarif edilemez bir acý yaþadým. Gözlerimi açtýðýmda, kendimi, lüks bir lokantada, ayný masada tanýmadýðým bir çok insanla beraber buluverdim. Yeni iþimi kutluyorduk. Küçük bir gülümsemeyle, ruhumdaki bütün çiçekleri, kahramanýmýn anýtýna yaðdýrdým. Onun da dediði gibi savaþ bitmez. Her þey sadece bir yüzleþme bunalýmý. Ve þimdi kendimle deðil, kendime ait olmayan bir dünyayla olan savaþým baþlýyor, hatta çoktan baþladý bile...