bütün dünyam bir tramvaya yetiþme çabasýndan ibaret diyor þair.

yetiþemediðim tüm tramvaylardan özür dileyerek
üç satýrlýk bir akþamý ikiye bölüyorum..
böldüðüm yerden telaþla filizlenen
ve
Fiksasyon döneminden kalma kuru tütünle ilerleyen gün
içimdeki öfkenin öksürmeye baþlamasýyla
korkunun beþ para etmez ciðerlerinden
duman gibi süzülerek akýtýyor acýyý…

bir þey söylemek için,
hiç bir þey anlatmayan bir þey söylemek için
hafifçe aralanan dudaklarým kuruyor sonra.
Boðazýma takýlan her süslü anlam için
diþi bir dua kurban edebilirdim...
fakat tükürdüm nefreti dilimden
diþimden
diþiliðimden

düþündüm
ve
Yolun intiharýna tanýklýk eder gibi
uzayan zamanýn kulaklarýný çekerken buldum kendimi…
o sýska ve rezil yolculardan kaçarken

þimdi
doyumsuz mesafelerin çýðýrtkan boþluklarýný
kendim dediðin þeyle boyamak neden
tanýdýk bir oda inþa etmeye çalýþmakta nereden çýktý.
Bu onu ilk kaybediþin.

artýk yalnýzým biliyorum. yalnýzlýðý týrnak içine alýp kendimi dýþlýyorum.

oysa
Yalnýzlýk, aðzýndaki hicri mikrobu obur boðazlardan kaydýrýrken boþlukta orgazmý anýmsatan boþ sözlerini boþaltýp derin dünyamýn içine , küstah bir kadýna tokat atmakla baþlayabilir iþe. Yalnýzlýk ölebilir ya da protein eksikliði çeken bir alkali metal gibi biraz bükülüp birazda eðilerek çýkýp gidebilir bu kapýdan! Krizantem çiçeklerine, güz yapraklý aðaçlarýn hazin köklerine ve kel kalmaya yüz tutmuþ göbekli bir hayatýn saç diplerine, kafi miktarlarda; hakaret ve küfür içeriði býrakarak hantal bedenini çekebilir üstümden …Kocaman ve kendi içinde sarhoþ bir iksire dönen kartal nasýl ki duvarsýz koridorlarý veya camsýz salonlarý anýmsatan geniþ ve güçlü kanatlarýný hiç çýrpmadan havada saatlerce asýlý kalýyorsa, bende saatlerce havada asýlý kalabilirim kapýlarýma çarpmayan kanatlarýmý incelikle süzerken hayata...

artýk yalnýzým
senin boþluðunla bile doldurulamayacak bir yalnýzlýkla kendime sarýlabilirim.prusik asitler, kükürtler ve sevimsiz örümcek aðlarýyla örülmüþ izbe bir yuvadan kaçmaya çalýþýrken unuttuðum zamaný geride býrakarak...

radyoaktif evre belirtileriyle birlikte beynimde dolaþan zaman ayaklarýný kýrýp içimde sonsuz bir þimdiye uzanýrken,hiçleþen
ayný zamanda mikst nöbetler geçiren gece nihayet soyunup ilkel cinayetlerinden bir suçlu aramaktan vazgeçti.

þimdi bütün dünyam bir tramvaya yetiþme çabasýndan ibaret diyen þairle baþ baþa kalýp kendimi affetmeyi deneyeceðim.
seni zaten affettim