Bir bakmýþlar ki yerdeki kumlarýn bir çoðu üzerlerinde.Elleri,kollarý,bacaklarý.
Varlýðýn krem renkli dantel elbisesinin içerisine bile altýn kumlar girmiþ.Birbirlerine yüzleri dönük yatarlarken geçmiþi unuttuklarý gibi üzerlerine yapýþan kumlarý unutmuþlar.Oðlan tutmuþ Varlýðýn yanaklarýný iki eliyle.Gözlerine bakarak ''Karþýmdasýn ve gerçeksin,uyanmak istemediðim rüyalarým gibisin.Ama sen gerçeksin.Sakýn gitme.''dedi.
Varlýk güldü ve kahkaha attý.''Bunlarý babamýn yanýnda da söyle ne olur.''dedi alay ederek.
''Ýþte tam da bizi böyle görse ne olur?Bence mükemmel gözüküyoruz.''diye cevap verdi.Varlýk evet yüzündeki o ifadeyi görmek isterdim gerçekten dedikten hemen sonra telefon çaldý.
- Babam arýyor.
- Ne?
(Güldüler)
Varlýk telefonunu açtý.Babasý kýzýnýn biriyle buluþmuþ olacaðýný zaten tahmin ediyordu.Ama izin vermiyor5du göz yumamýyordu buna çünkü geçmiþte birçok kadýnla beraber olup onlarý kandýran gerçek bir çapkýndý.Dünyayý da kendisi gibi sanýyordu.
Telefonu açýp, 'Nerdesin?' sorusu karþýsýnda Varlýk 'Çocuk parkýndayým.'dedi.
Denizin dalga sesleri hiç de çocuk parký ortamýný hissettirmiyordu.
(Daha çok güldüler.)
'Hemen eve gel ve bu eðlenceye þimdiden bir sor ver.''dedi babasý ve telefonu kapattý.
Varlýk kahkaha atýp ''çocuk parký mý?'' diyordu sürekli.Artýk gülmekten karný aðrýyordu ama ayný zamanda çok sinirlenmiþti.Sanki yavaþ yavaþ kin büyütüyordu içinde.Gülmeyi kesip 'Ne hakla?' dedi.
Sevgilisi onu yatýþtýrmak için elinden geleni yaptý.Ne olursa olsun umutlu olmasý gerektiðini ve babasýna kötü davranýrsa belki bir daha hiç görüþemeyeceklerini hatýrlattý yol boyunca.
Varlýk sinirliydi.Hýzlý hýzlý konuþuyordu babasýndan þikayet ederek.O kadar hýzlý konuþuyordu ki sanki beyini son hýzla çalýþan bir makina gibiydi.Yol boyunca sevgilisinin öðütlerini dinledi.Arada sarýlýp birbirlerine anlamsýzca bakýyorlar,el ele koþturuyor ya da öpüþüyorlardý.Yolu uzatmak için içten içe ellerinden geleni yapýyorlardý.
Plajýn önündekji karanlýk yola geldiler.
Gökyüzünde ne bulut ne de yýldýzlar vardý.
Kapkaranlýktý..
Vedalaþmalarý uzun sürdü.Varlýðýn en sevmediði þeydi vedalaþmak.Hatta ailesine,en yakýn arkadaþlarýna bile veda etmeden ayrýlýrdý çoðunlukla yanlarýndan.
Kapýya yaklaþtýlar hiçbirþeyi umursamadan rahat davrandýlar ve istedikleri gibi sevdiler birbirlerini.Yerlerde zýplayan kurbaðalarý izleyip güldüler.
Sonra da biri sola,diðeri saða..
Bahçenin yeþilliði arasýnda kayboldular.
Oðlan tam kapýya yaklaþtýðýnda Varlýk! diye baðýrdý.Koþtular birbirlerine ve sarýldýlar.
Kucaðýna aldý Varlýðý.Doya doya öptü sarýldý ona.
''Sen gittiðinde kahrolurum,boðulurum ama acýmý hissettirmem bizzat kendim olarak sana.Sana zarar veremem.
Her tarafý aðaçlarla çiçeklerle dolu olan bu bahçede hapsolduðumda sorarým bedelini onlara.
Tayfunla esen aðacýn sallanan yapraklarýnda bulursun sesimi.Kaçmak zorunda kalýrsam çýkaramadýðým çýðlýklarýmý duyarsýn tepelerdeki uluyan kurtlarda.Denizin rahatsýz edici dalgalarýnda.Bir buket deðil,binlerce çiçeðin olduðu kýrlarý yakýþtýrabilirim ancak sana.
Orada istediðin kadar çiçek olur.Biz aralarýnda kaybolurcasýna bütün gün birbirimize bakarýz.
Sonsuza kadar beraber olmak istediðimi bir tehtit olarak gösterme bana.Bunu diyorum iþte sana dedi DOÐA.