Gün ýþýðý olanca ihtiþamýyla vurdu pencereden. Pencere önündeki fesleðen sabah mahmurluðunu henüz atmamýþtý üzerinden þöyle bir gerindi, gevþedi. Sabah güneþin munis ýþýklarý fesleðenin hoþ ýtýrlý taze yapraklarýný öperek elimdeki çay bardaðýna “merhaba” dedi içtenlikle. Bu merhabadan çaydan ziyade ince belli hoþlandý. Iþýltýlý bir gülüþle karþýlýk verdi merhabaya. Suyun teninde hissettiði duyguyu bu sýcak merhabada da duydu cam.

Camýn þiirini yazan ustayý yâd etti bardak. Nefesindeki sýcaklýðý iliklerine kadar duydu. Minnet duygusu arttý giderek ustaya. Ýyi ki tanime nefesi deðdi. “Ýyi ki bana þekil verdi. Yoksa þu aný yaþayamazdým”diye düþündü. Ýçinde taþýdýðý nazeninin sýcaklýðý daha bir artýrdý mutluluðunu. Üstünde kavis kavis yükselen buðuya iç geçirerek baktý. Bu güzel an için sükutla þükrünü ifa etti. Çay zamanýnýn bir bireyi olmak ne hoþ ne istisna bir duyguydu.

Çayýn ünsiyet mevsiminde, nefes alan nice has avadanlýk vardý: Semaver, çaydanlýk, demlik, þekerlik vs. Ateþle daha önce tenýþtýðý geldi aklýna camýn. Kýpkýrmýzý akkor hâlinde aktýðý demleri düþündü. Þimdiki hâline tekrar þükretti. Bir katre nefes, bir nebze sevgi saðlamýþtý þu anki hâlini. Ömrü oldukça da nice sevgi enstantanelerine dahil olacaktý. Fena âleminde bir faniydi, yaratýlmýþ idi. Hani Yunus’un “Severiz yaradýlaný yaratandan ötürü.”dizesinin ihtiva ettiði bir yaratýlmýþ. Bu düþünce, dünyasýný daha bir aydýnlattý; adeta gözleri ýþýyan bir peri oluverdi.

Demliðin, çaya hürmeten baþ eðidini biliyordu kendine; ama bunu asla dert etmiyordu. Çay gibi bir nazeninle hem dem olmak yeterli bir ayrýcalýktý zaten. Daha baþka bir ayrýcalýðýn gereði yoktu. Üstelik, çay sayesinde nice elif parmalklar beline dolanýyor, nice karanfil dudaklar tenine deðiyordu. Daha ne isteyecekti. Bundan maada bir þey istemek nankörlük olmazmýydý yaratana karþý… Sonra, tevazu ve nezaket ne güzel bir elbise idi. Ýkisi de dünya durdukça hiç eskimeyecek pýrýl pýrýl,tiril tiril duracak ; giyinmesini bilene pek yakýþacaktý.

Güzellik, tevazu ,zarafet ve nezaketin harman olduðun bir aný solumak gözlerin aydýnlýðý, gönüllerin süruru olmak lüftedilmiþti ince belli nazenine. Çay denilen berrak gamzeli periye mihmandarlýk bir an mihmandarlýk etmek hiçbir fani lezzete deðiþilmezdi doðrusu…

Tüm bu yaþananlara pencere önünde tanýk olan fesleðen de hoþ bir güne merhaba demenin hazzýný yaþadý. Yeþili daha bir canlý ýtýrý daha bir rayihalýydý. Gün ýþýðý çayýn buðusuna ve ýþýl ýþýl bardaða daha bir özlemle ve özenle bakt. Haz ve naz elinden tutdu zamanýn. Merhum Yahya Kemâl’in ifadesiyle “Ýnsan hayal ettiði müddetçe yaþýyordu.” Bütün bunlar bir bardaðýn hayali olsa da neþemize neþe kattý dudak sessiz sükut bestesi yaptý, çay nice güzel hâller ilham oldu. Geçip giden zamana düþen takvim yapraklarýna raðmen hayat devam edecek, an güzelleþecek; ömrü olan da bu güzel aný yaþayacak daima.

Daha nice güzel günlere uyanmak temennisi ile çayý dudaklarýma götürüp bir yudum alýnca güneþin aydýnlýk yüzü çayla beraber içime doluverdi. Bu eþsiz nimet esin kaynaðýmdý artýk. Sözcükleri içinden ipek kanatlý ibriþim suretlileri çaðýrdým birer birer. Sonra onlarý bir araya getirdim . Fesleðenin, bardaðýn, güneþin hayallerine ortak olmak için kalem sarýlýp kâðýda merhaba demenin hazzýný yaþadým ben de. Ýçtiðim çay ise güne düþtüðüm billur bir aný destesiydi…
Ankara, 01.09.2012 Ý.K