Eðer gitmeseydin, þiirler yazardým sana.
Baþlangýcý sen, sonu ben olurdum.
Sonsuz olurdu..

Gece dýþarý çýkardýk beraber.
Sen ellerimi tutardýn, ben gözlerine bakardým.
Sabaha karþý birlikte uyanýp günün aydýnlanmasý seyrederdik.
Seni ne kadar çok sevdiðimi fýsýldardým kulaklarýna.
Sevinirdin,
sevinirdik beraber.

Ellerini tutmak hayata sarýlmakla eþ deðerdi.

Sen anlatýlmasý en zor olandýn,
Dilimin kelimelere açtýðý en son savaþ..
Ve sen kaybettiðim en güzel þeydin sevgili.

Ne zordu sen olmadan seni yaþamak,
sokaklarý mesken etmek bedenime.
Kalbimin dur, ayaklarýmýn git dediði yerlerde
senden bir iz aramak inan çok zordu.
En azýndan birkaç saç telin kalsýn isterdim bende,
çünkü benim kadar kimse güzel koklayamaz seni.

Senin bana ait olan bir kalbin olmalýydý sevgili,
kalbin senin vücuduna verdiðim en büyük emanetim olmalýydý.

Hani hep sorardýn ya bana;
''aþk þarkýlarý bize ne kadar uyuyor deðil mi sevgilim?'' diye.
Çoðu zaman cevap vermezdim ben sana,
kýzardýn..
Sonra ben bir þekilde gönlünü alýrdým,
sen yine bir bahane bulur küserdin bana.

Bak cevabýný þimdi veriyorum.
Evet sevgilim.
Aþk þarkýlarý bize o kadar çok uyuyor ki,
elim ayrýlýk yazmaktan nasýr tuttu.

Allah bu dünyaya beni senin gönlünü almam için göndermiþ sanki.

Oysaki ben sana gitmeni gerektirecek hiçbir þey yapmamýþtým,
sadece senin gidesin vardý.

Ama ben yine gelip gönlünü de seni de almaya razýyým.
Bir kere bana versen o güzelim ellerini
ve yine çok sevsem ben seni,
öbür yaza benimle evlenir misin sevgilim?..

Belina ÖZBEK