Ýþini doðru bilenler

Þehrin kenar çizgilerinde kayboluyor
Çatýlarýn düzgün kývrýmlarý
Doðan gün, solan akþam
Kayboluyor insanoðlu.
Bu ben miyim?
Bu sen misin?
Tanýyamýyoruz birbirimizi
Kaybolmuþ köþelerde, dönemeçlerde,
Sýrladýðým aynalar.

Ne saðda, ne solda
Ortada iþte geldiðimiz yer,
“Servantes”in romaný,
“Þanso”suyla “Don Kiþot”
Ýster gül, ister aðla,
Belli deðil kim verecek danaya ot,
Kulaktaki koskocaman küpeyi gördüðü halde.

Ýþini doðru bilenler,
Görmezlikten gelenler,
Kurþunlu kubbe, apaçýk mihrap
Köhne yerlerden geçtik
Aþtýk daðý, taþý
Yýktýk bütün engelleri.
Hamamý, haný
Kapýlar, mandallýyken
Görülüyor Fadime’nin tumaný.

Bayraðýmýz küsmüþ gibi, yere dönük
Ýnsanlar paspas deðerinde
Ýçi boþaltýlmýþ binalarda,
Baþýbozuk, asker pýrpýrýyla
Yat, kalk geçerken yedi günü
Günüleyen babasý mý, veledi mi?
Yerden yere taþ vuran
Döner mi çark tersine
Ýnsanoðlu tepe takla gidiyor
Savcý, Hâkim uzun havada;
Halk içinden ezana laf ediyor.

Daireler çiftlik,
Banka içinden arpalýk…
Zýpkýn yemiþ bir Türkiye…
Küçük balýklarý
Büyüklere yutturanlar
Gemi çoktan ipini kopardý açýkta
Giden saçtý, alan kaçtý uzak, yakýn,
Ali Faký’nýn elinden kurtulamadý tay
Baytarýn dilinde tava sapý,
Vay be!

Geride kalanlara
Pembe bezler sargýladý Kýzýlay
Çadýrlý kentler kurduk,
Hamur yoðuruyor gelin kýzlar
Fýrtýnasýný düþünmek istemem,
Ne zaman gelecek bitmeyen yazlar.