gecenin ketum ve sabýrlý dudaklarýndan dökülen ölüm hecesi
mutluluðun yalpalayan ayaklarýna takýlýp düþerken
nefesime tutunmuþ
3 oktavlýk bir çýðlýkla cürretkarlýðýný sýnýyor hayat.

kesintisiz bir þekilde yaþadýðýna inanan zat_ý muhterem
çürümeye baþlayan taraflarýný üstüme atarak
kapýlarý çalýp kaçan çocuklar gibi
iç sesimden molotov kokteyli yapmaya kalkýnca
patladým tabi
bir ölü
ya da bir diri gibi doðal olarak.

plazma kentlere taþýnan üç boyutlu yalnýzlýklar
olduðumuzdan daha mý kalabalýk gösteriyor bizi.
diye düþünürken
kimsenin sarhoþ olmadýðý bir kalabalýðý hayal ettim
ve tünelleri kapanmýþ bir iç haritada
yolunu bulmaya çalýþan fevri !
direksiyonu aklýma kýrdýðýnda
çarpýþmaya terk ettim kendimi.

bazen
bir kaç orta ölçekli sýyrýk
derin bir of sesi
ve yaralý bir vicdanla
kýçýný yerleþtirdiðin koltuklardan
kokularýný bile anýmsadýðýn filmler izlersin ya
akli ehil bir mizansende yýkýlan düþlerine,
diz çökmüþ
evcil diþlerini
aklýmýzdan geçirip
burnumuzun direðini kýrarsýn
sonra da kokulara küsersin ya hani
iþte öyleydi.

nihayet bir gün
ceketini alýp çýkmak istediðin çatlak ekran kararýr
gözün kalýr içinde
alt yazý,alt dudaklarýnýn üzerinden geçer
kirpiklerin daðýlýr
tozu kaçar anýlarýn.
lakin özü kalýr
Pigmentine küsen boyalarý
traþ edilmiþ gerçekleri
ve aklanmýþ seyircileriyle
Tebaamda Mahrem bir sessizlik içinde

her film biter
her kahraman ölür sonunda.