hiç deðilse bugün, ben,
beni yaþamalýyým…
yalakalar makama konmuþ,
kýzým bacak kadar boyuyla
oðlanýn birine âþýk olmuþ,
oðlum okumamýþ eþþek olmuþ,
karýmýn kafama taktýðý boynuzmuþ ,
yeri olmamalý hiç birisinin kafamda…
bu gün ben salakça fanteziler kurmalýyým.
uçuk kaçýk þeyler yapmalýyým...
mesela, belime bir volkman takmalýyým,
içine sýký bir “rack” þarký koymalýyým
ve kulaklýklarýmýn sesini sonuna kadar açmalýyým;
bir yandan da
benden baþka kimsenin duymadýðý müziðin ritmiyle
kafamý sallayarak cadde boyunca yürüyüp,
dondurmacýnýn önüne varmalýyým,
bir külah dondurma almalýyým!
elimdeki dondurmayý yalayarak
þehir merkezine yol almalýyým.
hiç kimse yaptýklarýmýn salakça þeyler olduðunu fýsýldaþmamalý!
hiç kimse tarafýndan “ti” ye alýnmamalýyým….
görüntümü umursayan hiç kimse olmamalý.
benim bu halimi
“dikkat çekici bir þey”
olarak görüp görmemeleri umurumda olmamalý.
devletimi yönetenlerin yaptýðý aptalca iþleri düþünmekten,
yaptýklarýmýn salakça olduðunu düþünmek
aklýmýn ucundan bile geçmemeli.
en kalabalýk yerde bir köþe baþýnda dikilmeliyim.
akýp geçmekte olan trafiðin arasýnda,
sekiz, dokuz kiþilik bir grup,
ellerinde pankartlarla protesto yürüyüþü yapmalý.
protestocular:
─zeugma, birecik baraj gölü’nün sularý altýnda kalmasýn!...
diye sloganlar atmalý:
zeugma, benim umurumda olmamalý
önünden geçen protestocu grubu hiç kýpýrdamadan seyretmeliyim.
onlar hakkýndaki düþüncelerim de umurumda olmamalý...
hiç deðilse bugün, ben, beni yaþamalýyým…
bugün,
hiçbir þey umurumda olmamalý…





(Elazýð,1998…)
...