Huzur ve sükun bir mevsim olsaydý, o mevsimi en güzel ifade eden simge çay olurdu sanýrým. Huzur sükun mevsiminde erguvanlar çayýn hatýrýna çiçeðe dururdu. Sudan sadýr olan güzellik, demlikten bardaða süzülürken görenler albenisine vurulurdu.

O mevsimin öyküsü harf ve kelimelerle yazýlýp okunmaz, çayýn üstündeki buðu ve bardaðýn ýþýltýsý anlatýrdý haz mevsimini kurumuþ dudaklara. Dudaklar, huzur sükun mevsimini yudum yudum okurdu. Bu mevsimin alýþýlmýþ mevsimlerin cümlesinden farklý olarak her mevsimi kucaklardý içtenlikle.

Ay ve güneþ belirlemezdi bu mevsimde günleri, haftalarý, aylarý. Takvim yapraklarý yerine çiy düþmüþ gül yapraklarý gösterirdi zamaný. Ýncecik narin parmaklarýyla çay perileri kurardý þeffaf saat zembereklerini, bardak ve kaþýðýn sesi karýþýrdý saatlerin sesine. Zaman su gibi akýp gitse de çay zamana nakýþ olurdu misilsiz.

Ýnce bellilerin narinliði hüznü de inceltirdi bu efsane mevsimde. Bakýr semaverin türküsü, çayýn ýtýrýna karýþýrdý. Bir ay doðardý yüzünde billur tebessümlerle. Çayý anlatmak için buðulanýrdý kelimeler. Yýldýzlar bulutlarla çaya dair söyleþirdi. Aðaçlar, bereket duasý ederdi yemyeþil dallarýyla. Melekler duyardý bu duayý, “amin” derlerdi.

Bir katre suyun, bir katre çay olduðu demlerde huzur ve sükun inerdi gökten. Mevsim, çay mevsimi olurdu. Gül yüzlü perinin dudaðýnda “bir katre alev” olurdu karanfil…
Ankara, 08.09.2012 Ý.K