Ayný öykünün, ayný yerinde ölen karakterim ben.
Ayný kýzlara aþýk olup, gecelerce gözyaþý döken benim.
Yazdýðý her þiiri aðlayarak okuyan, ama kimseyi aðlatamayaným ben.

Küçük dünyamýn büyük insanýyým,
olmazý olur yapýp,
yalanlarla kendimi avuturum.

Bilirim gökyüzünün asla pembeleþmeyeceðini
ve...
sevdiðim kýzlarýn beni sevmeyeceðini...
Ama umut iþte,
umuttur benim göbek adým.

Yola çýkmadan yorulurum ben.
Gideceðim yollarýn hayallerini kurar ama gidemem.
Dedim ya, hayallerin adamýyým ben.

Bazen insanlara kýzar, yazýlar yazarým.
Benden baþkasý okumaz ama büyük yazar derim kendime.
Nobel alacak adamsýn derim.
Dedim ya biraz Polyana'cýlýk oynamayý severim ben.

Rüyalarýmda, hep çocuklarý kurtarýrým kurþunlardan.
Annelerin gözyaþlarýný silerim ellerimle
ve ben iþçi bir babanýn cebine çaktýrmadan,
beþ on kuruþ koyarým rüyalarýmda.

Gözyaþlarýmý biriktiririm cam bir kavanozda;
sevgilisini kaybetmiþ kadýnlara vermek için.

Ben ayný öykünün hep yanýlan kahramanýyým.
Bilirim savaþlar bitmez asla,
ve kadýnlar asla sevmez onlarý sevenleri.

Bilirim babalar hep içine akýtýr gözyaþlarýný.
Bilirim ama söyleyemem.
Kendi hayal dünyamýn baþ karakteri benim.
Ben almýþýmdýr aslýnda Ýstanbul'u.
Fatih benim, Kanuni benim.

Aþktýr benim göbek adým.
Yalanlar denizinde küçük balýkçý teknemle dolaþýrým,
ve denizin bana sunduðu yalanlarý sevinerek alýrým.
Ýçimde küçük çocuklarýn saflýðý var hâlâ.

Ýnanýrým, çünkü, inanmak insan olmak derim kendime.
Ailemin akýllý çocuðuyum, öyle derler.
Ama kimse görmemiþtir beni büyük fikirler üretirken.

Ve ben hep o tembel çocuk olmuþumdur,
arka sokakta top oynarken.
Poþet poþet bilyesi olan
ve onu mahalleli bir abiye kaptýrýp günlerce aðlayan benim.
Ne zaman elinde bilyesi olan çocuklarýn görsem,
bir köþede yine aðlarým.

Asla anlamam büyük adamlarýn konuþtuklarý konularý.
Ama özlerim camilerde bize þeker veren amcalarý
ve anlattýklarýný...

Bahçeli evimizde oynadýðým arkadaþlarýmý özlerim.
Özlem doluyumdur aslýnda hep.
Garlarda, limanlarda özlemle, sevdiðim kýzlarýn yollarýný beklerim.

Þair ruhluyum ama yoktur güzel hiçbir þiirim.
Mecnun benim ama Leyla'm yok.
Ben ayný öykünün, gözü yaþlý karakteriyim.

Yorgun bir yolcuyum.
Kýzgýn bir savaþçý, romantik bir aþýk.
Ben herkes ve her þeyim.

Ben kurtardým hayallerimde dünyayý,
ben yazdým destanlarý.
Ölümsüz aþklarý ben yaþadým.
Þairim, yazarým, yolcuyum.

Bitmeyen öykünün ayný karakteri de ölür bir gün.
Týpký bitmez denen aþklarýn bitip,
ilkbaharýn o canlý çiceklerinin,
sonbaharýn hoyrat rüzgarýnda savruluþu gibi.
Savruluyorum hayatýn keþmekeþinde.

Elimde babamdan kalma bir mýzýkamla yollardayým.
Ve bitmesi gereken öyküyü bitirmek için babamdan yadigar mýzýkamda,
babamýn öðrettiði ezgiyi çalarak gidiyorum...


Ahmet Melih Karauðuz