Sýcak bir çay alýrým kendime bazen ve izlerim onu. Ýzlediðim çay deðildir o an kesinlikle, sýcacýk çayýn buharýnda bambaþka þeyler görür ve hayaller kurarým. O ýlýklýðý içimde hissederim ben, ayný hissi baþka nelerin verdiðini düþünürüm. Sonra niye bunlarý düþündüðümü düþünürüm, derim ki “insanlar bu yüzden anlamýyor seni.”. sonra bir diðer düþünce gelir kovalar onu, “boþversene, caný cehenneme o sýð düþüncenin.”

O kovalayana uyarým çoðu zaman. Çünkü farký olmalý, düþüncelerin farklý olmalý genelden. Ýnsanlarý baþka þeyleri düþünmeye itmelisin çünkü, farkýndalýk yaratmalýsýn ve diretmelisin ki bilinçlensin insanlar seninle beraber, merak etsin ve öðrensin. Düþünsün, düþünelim. Kýsýldýðýmýz genel dünyalardan sýyrýlýp baþka gözlerden bakalým olaylara. O zaman neden farklý düþünmemiz gerektiðini de anlarýz diye ümitlendiðimden hep bunlar, bu teþvik çabam, farklý pencereleri anlamaya çaðýrmam..

Çoðu zaman kendimi yalnýz hissetmem veya yalnýzlýðý sevmem hep bu sebepten diye düþünürüm. Senin penceren ne kadar farklýlaþýrsa o kadar anlaþýlmýyorsun ve o kadar yalnýzlaþýyorsun. Düþünce yalnýzlýðý bu, anlayýþ yalnýzlýðý. Ruhun yalnýzlýðý baþka çünkü. Ama düþünce yalnýzlýðý da bir o kadar kötü. Düþünsene konuþtuðunda sana boþ bakan gözleri. Bir yere kadar önemsemiyorsun sonra bakmýþsýn kendi kabuðundasýn. Olmuyor böyle, olmuyor. Ortak noktalarýn çok olmasý lazým. Her adama oturup düþüncelerini anlatamýyorsun iþte bu yüzden.

Bugünlerde benim pencereme komþu bir pencere buldum. Pek bir hoþlaþtýk kendisiyle. Komþuyuz neticede baya bi yakýnýz hani, anlýyor beni. Boþ gözlerle bakmýyor ya en basitinden, velinimet bana. Oradan anladým zaten anlaþtýðýmýzý, ayný bakýþlarý gördüm onda, ayný dili konuþtuk. O anki mutluluðumu anlatamam sana, “iþte” dedim kendime “buldun kýzým!”. Sonrasý malum anlattýkça anlatma ve anlaþýlma, anlaþýldýkça anlatma falan. Vazgeçilmezim þimdi o benim, beni benden önce anlayan nadir insanlardan birisi. Ýyi hoþlaþmýþým ya bir daha anladým þimdi bak.

“Niye anlattýn bunlarý þimdi?” deme bana. Anlattým çünkü çayýn buharýnda O’nu gördüm, O’nlu hayaller kurdum. Sonra “Niye O?” dedim ve anladým ki ruhumun penceresini görmüþ O, açmýþým penceremi O’na. Aþk rüzgarlarý giriyor þimdi penceremden içeri. Seviyorum sonbaharda gelen bu aþk rüzgarýný, daha bi tatlý, daha bi anlamlý.

Bir de fark ettim de demek ki insanlar birbirinin pencerelerine yakýn olabiliyormuþ. O zaman dedim ki bunu birine anlatayým ve farkýna varsýn bu gerçeðin. Belki benim gibi düþünce yalnýzlýðýndan yakýnan umutsuz bir vaka vardýr. Bir umut olduðunu görsün o da. O yüzden akþam sohbetine geldim sana, dinler misin beni bir fincan sýcak çay eþliðinde ?