Ýstanbul,
Taþýn topraðýn altýn deðilmiþ,
bil istedim…
Eylülün geldi yaprak dökümüyle,
yolcularý azaldý denizlerinin…
Belki o küçük rýhtýmdan bir tekne çýktý yolculuða, umut yüklü…
Ne elimde dümeni var, ne ardýndan yüzmeye kulaçlarýmýn meþakkati.
Ýyi bir dost olacaðýný umdum,
ellerimden tutup sert deniz rüzgarlarýnýn azgýn dalgalarýnda
bilmediðim yerlere sürüklenmemi engellersin sandým….
Ýþte, aðlýyorum yine!
Bana, iyi bir dost olamadýðýn için kýzgýným sana…

Bil ki, sýðamadým sana ne yüreðimle, ne de ruhumla
Suçlama gidiþimi,
direndim elimden geldiðince,
tanýmadýðým insanlarýna,
alýþamadýðým hüzünlerine,
emanet edemedim yüreðimi.
Bir sevgiliden ayrýldým bu gün;
onu yeteri kadar sevmediðimi söyleyip terk etti beni,
þimdi tam da sensizliðe ihtiyaç duyduðum bir zaman,
aðlayabilmek için…
Tüm gürültün, patýrtýn, ani kopuþlarýn isyankar çýðlýðý…

Kendi ayýný, yýldýzlarýný bile yaratamamýþsýn,
ýþýksýz kalmýþ bir þehir gibisin…
Sinsi bir Eylül hüznü böyle çöküyormuþ demek ki,
ýslak bir serinlik içine lacivert renkli silik bir sonsuzluk sýðýþmýþ gibi…

Uyum saðlayamadýðým sevinç çýðlýklarýyla
Ve sürpriz kavuþmalarýn tatlý sarhoþluðuyla çýldýrdýkça sen,
ruhumda bir sýkýntý ve yüreðimde bir sýzýyla beraber
kolay þeymiþ aðlamak…

Seninle yaþamak,
altýn kafeste yaþamaktan ibaret kalmakta,
ölümü beklerken…

Dostum deðil bu yaðmurlar;
hava deðiþiminden olsa gerek,
bir de gribim ki…
Vücudumda bir kýrýklýk,
ateþler içindeyim,
sayýklamalarým duymadýðým yalanlardan dolayý,
hüzünlerinin bir suçu yok…
Boðaziçin’de; Marmara’nda bir damla yaþ oldu aðlamalarým…
Oysa senin umurunda bile deðilim.

Kendimden hiçbir þey býrakmadan gidiyorum senden…
Zaten giderken adam gibi gitmelisin,
geride hiçbir þey býrakmadan,
her kýrýklýðý yanýna alarak…



21.09.2012
Kemal Paracýkoðlu