Dört bir bucak buz tuttu, her yanda dondu yollar
Çaresizlik sýcak, sýcak düþ kurdu
Gece bitmek bilmedi dondurucu soðuktu;
Bükülmüþ belimizi büktükçe büktü,
Kýrýk kalbimizi burdukça burdu,
Baðrýmýzý üþüttükçe üþüttü,
Mahpuslarda kim anladý, kim gördü?
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Kulaðýmda çýnlayan, esen fýrtýnalar
Gidenlerin ardýndan kalan çýðlýklar
Tuna’nýn hýçkýrýðý, Nil’in feryadý.
Beni üþüten rüzgar, ne fýrtýna ne bora,
Baðrýmda uðuldayan, þu içimi donduran
Yüreðime baykuþlarý konduran
Dýþta esenler deðil baðrýmdaki kasýrga
Azaplar, ýstýraplar birer ilham sancýsý
Duyduðum sancýsýzlýk acýsý
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Yele verip kaybedilen hýnçlardý:
Kayýp, kayýp kayýplara karýþan,
Düþünceler, inançlardý, aþklardý.
Habbeyi kubbe yapan, buyurdu
Kaderin örsüne vururken baþýmýzý
Rüzgar kýran fýrtýnayla yarýþan
Ocaðý yanmayan, bacasý tütmeyen
Kapýlara kilitleri kin vurdu
Viraneye çevirdiler bu yurdu
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Güneþ bilmez ufukta eserken soðuk rüzgar
Gecenin bitmesini, soðuðun dinmesini
Þafaðýn sökmesini, bekleyip durduk ama
Yýldýzlar göz kýrpmadý bir kere ay doðmadý
Soðuk uzun gecede gecenin soðuðuyla
Yandýkça yandýk, kavruldukça kavrulduk
Duruþmadan duruþmaya savrulduk
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Gecelerde, gündüzler, kýþlarda bahar saklý
Gecelerime gündüz, karanlýðýma ýþýk
Kýþlarýmýn baharý geldi gelecek derken
Ruhlar genç bedenleri nasýl terk etti erken
Meltemlerde esecek, güllerle gülecektik
On iki Eylül oldu, daraðaçlarý kurdu
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Özcan Ýþler